FILM
De 22-jarige, pas afgestudeerde Christopher McCandless heeft alles wat zijn hartje begeert: een veelbelovende toekomst, welstellende ouders, een knappe vriendin. Toch voelt hij zich onrustig, alsof al het bovenstaande hem van zijn vrijheid berooft, alsof het moderne, materialistische leven hem verstikt. Tegen de raad van zijn ouders in besluit hij de weide natuur in te trekken om als een moderne Thoreau op zoek te gaan naar rust en volstrekte onafhankelijkheid. Zijn einddoel: de uitgestrekte vlakten van Alaska. Op zijn tocht ontmoet hij een grote verscheidenheid aan figuren die hem de morele implicaties van zijn queeste reveleren.

Into The Wild, de op feiten en de gelijknamige roman van John Krakauer gebaseerde 4de film van acteur/regisseur Sean Penn, is door de internationale kritiek als een waar meesterwerk onthaald, bejubeld om zijn prachtige fotografie en ijzersterke acteerprestaties, vakkundige scenario en pakkende moraal. Op sommige vlakken ben ik het met hen eens, maar een meesterwerk is Into The Wild volgens mij allerminst, het tegendeel zelfs: het is de eerste film van Sean Penn die de bal volledig misslaat. Eerst een woordje over de positieve aspecten: de acteerprestaties zijn inderdaad van een hoogstaand niveau. Catherine Keener en Brian Dierker overtuigen in hun rol als rondtrekkende hippies, William Hurt en Marcia Gay Harden doen hun best als het bezorgde ouderpaar en Hal Holbrook is een innemende grijsaard, maar het is vooral de charismatische Emile Hirsch (zie o.a. het abominabele Speed Racer) die de show steelt. Ondanks enkele foute regieaanwijzingen (zie. de vreselijk pathetische scène waarin Hirsch op een heuveltop staat, zijn armen DiCaprio-gewijs uitstrekt, zijn hoofd in zijn nek werpt en de wind door zijn haren laat waaien) slaagt Hirsch erin met een minimum aan acteertrucs toch een geloofwaardig en interessant personage neer te zetten. Veel zegt hij niet, heel veel spectaculairs doet hij niet, maar Hirsch heeft het gewoon, dat onuitsprekelijke wat een acteur fascinerend maakt: ‘screenpresence’. Alleen spijtig dat we hem niet in een betere film te zien krijgen.  2de Positieve punt: de fotografie is, zoals we van een film in een dergelijke setting mogen verwachten, adembenemend. De landschappen trillen van melancholie. Je hebt als kijker zin om in het scherm te stappen en McCandless achterna te gaan. 3de positieve punt is de waargebeurde premisse die garant had kunnen staan voor een stevige brok ‘survivalcinema’.

Al deze lovende woorden en toch maar een 6 op 10? Waar wringt het schoentje, hoor ik u vragen? Het antwoord luidt: in de stijl en de mise-en-scène. Vorm en inhoud vallen namelijk op geen enkel moment samen. Van een film over iemand die het jachtige leven achter zich laat, verwacht je een uitgekiend ritme, een doordachte montage en lange, statige shots waarin de tijd waardig kan voortschrijden. Jammer maar helaas: Penn heeft besloten zijn film in een hyperkinetisch, irriterend MTV-jasje te steken (net geen Ben X, maar het scheelt niet veel), iets wat de empathie en het evenwicht niet ten goede komt. Er gaat werkelijk geen minuut voorbij zonder dat we worden bestookt met pompeuze slowmotionshots, heftig schuddende cameravoeringen, time-lapse sequenties en andere ‘hippe’ trucjes die ieder restje subtiliteit de grond instampen. Voeg daar nog eens een uitermate warrige montage aan toe - er lijkt geen structuur te zitten in de flashbacks en de zogeheten ‘crosscutting’ is arbitrair - en een ongefundeerde filmische spaghetti is het resultaat. Om het geheel nog ondraaglijker te maken hangt deze roadmovie van melige clichés aan elkaar: de oude, innemende man die met levenswijsheden goochelt, de vreselijk pretentieuze hoofdstukindeling (met titels als ‘My Own Birth’, ‘Family’ en ‘Getting Of Wisdom’) en de loze, sentimentele voice-over die willekeurig over dit gedrocht is uitgestrooid. Neen, dank u, dan veel liever Dersu Uzala van Kurosawa of het hypergestileerde Gerry van Gus Van Sant, beiden niet half zo gevierd als Into The Wild, maar minstens half zo goed. Toegegeven: het voorlaatste shot blijft nog lang nazinderen, maar dit kan de film, althans volgens mij, niet meer redden. Het kwaad is reeds lang daarvoor geschied. Afijn, laat deze review u in ieder geval niet tegenhouden om hem zelf eens te bekijken en met mij van mening te verschillen.

BEELD EN GELUID
Into The Wild is nauwelijks een jaar oud en dat uit zich uiteraard in een prachtige beeldkwaliteit die het maximum uit het dvd-medium haalt. De anamorfe 2.35:1-transfer oogt haarscherp, bevat een rijkdom aan kleuren, een uitstekend uitgebalanceerd contrastniveau met diepe, solide zwarten en heldere lichtpartijen die de veelvoud aan mooie plaatjes extra in de verf zetten. In de nachtscènes valt wel wat filmgrain te bespeuren, maar zeker niet genoeg om ons enthousiasme te kelderen. Edge-enhancement en digitale artefacten zijn totaal afwezig. Ook het geluid (5.1 Dolby Digital, of wat had u gedacht?) overtuigt dankzij een erg ruimtelijk klankbeeld vol details dat je als kijker midden in de actie plaatst. Prima technische afwerking dus.

EXTRA’S
Op de eerste disk van deze 2-diskeditie staan de obligate trailer en fotogalerij. Op de 2de disk vinden we een persconferentie met Sean Penn en de belangrijkste acteurs, twee korte documentaires over het maken van de film ('Into The Wild: het verhaal en de personages' en 'Into The Wild: een ervaring') en een 52 minuten durende documentaire van National Geographic (Braving Alaska). Vooral deze documentaire is boeiend. De rest van de extra’s heeft mij eerder teleurgesteld.

CONCLUSIE
De 4de lange speelfilm van de immer sympathieke Sean Penn is, ondanks de lovende kritieken van de internationale pers, volgens mij niet echt een hoogvlieger. Premisse, cinematografie en acteerprestaties zijn lovenswaardig, maar worden tenietgedaan door de smaakloze mise-en-scène. Beeld- en geluid zijn van referentieniveau en de extra’s talrijk. Bekijk deze film eens zelf voor u zich bij mijn mening neerlegt, want de kans bestaat dat u het wel een meesterwerk vindt.