FILM
Op zijn laatste werkdag wordt detective Jerry Black (Jack Nicholson) geconfronteerd met een bijzonder gruwelijke kindermoord op een ongeveer tienjarig blond meisje, Ginny Larsen. Black zweert de ouders, kalkoenkwekers Duane (Michael O'Keefe) en Margaret Larsen (Patricia Clarkson) dat hij niet zal rusten vooraleer de schuldige achter de tralies zit. Een getuige heeft een indiaan op de plaats van de misdaad gezien, en nog geen dag later wordt er een mogelijke verdachte opgepakt, Toby Wadenah (Benicio Del Toro). De man is op zijn zachtst gezegd een randdebiel, papegaait alles na wat de ondervragers hem in de mond leggen, en sleept bovendien een dossier wegens aanranding van de eerbaarheid van een minderjarige met zich mee - alhoewel het toen om een zestienjarige ging. Nog voor Wadenah goed en wel in de cel zit, kan hij een wapen grijpen om vervolgens een kogel door zijn kop te jagen. Zaak gesloten? Niet helemaal. Jerry Black voelt iets knagen, en laat alle onopgeloste moorden en verdwijningen van de laatste jaren vergelijken met de huidige moord. Zo stuit hij op een zaak waarin de dader precies, maar dan ook precies dezelfde modus operandi heeft gebruikt; alleen zal Wadenah op dat bewust ogenblik in de cel. Intussen is zijn pensionering officieel begonnen, en Black koopt in een vissersdorpje een benzinestationnetje. Hij knoopt een relatie aan met Lori (Robin Wright Penn), een alleenstaande vrouw met een dochtertje van acht, Chrissy (Pauline Roberts). In zijn kleine hersenen blijft het gegeven van de moorden nog steeds wringen totdat hij er dol van draait, en - amoreler kan bijna niet - zet hij een val op om met Lori's dochter als lokaas de moordenaar te vangen.

Klinkt allemaal bekend in de oren? Een policier vol clichés zoals je er al honderd hebt gezien? Een gegeven uit een melige weekeindfilm? Allerminst. Dé voor de hand liggende kritiek op de film is dat de plot voortborrelt als een slakkenrace. Echter een bewuste keuze, want in tegenstelling tot de meeste whodunnits wordt door regisseur Sean Penn in The Pledge enorm veel zorg besteed aan de uitwerking van zijn karakters, wat de nodige tijd en inspanning van de kijker vraagt, maar uiteindelijk toch de moeite waard blijkt wanneer uiteindelijk de tonnen onverwerkte trauma's naar boven komen. Jack Nicholson bewijst dat hij een veelzijdig acteur is in deze van alle extravagantie die we normaal van hem gewoon zijn, ontdane rol, en draagt de hele film, ook al omdat de nevenpersonages in deze prent echt wel ondergeschikte maar altijd kleurrijke rollen invullen. Wat niet wegneemt dat een rijke oogst aan talent zich voor de lens loopt te verdringen, allemaal in zeer natuurlijke, uit het leven gegrepen en goed ingestudeerde karakters. Het hemd is nader dan de rok, moet Sean Penn gedacht hebben, wanneer hij één van de belangrijkste bijrollen aan zijn eigen echtgenote Robin Wright Penn toebedeelde; overigens geen slechte keuze, want mevrouw Penn heeft eerder in Unbreakable al mogen tonen dat de rol van een gekwetste maar weerbare vrouw haar goed ligt. Sean Penn gaat in zijn films moeilijke onderwerpen zoals kindermoord niet uit de weg, en weet toch de juiste toon aan te slaan om noch in sensatie te hervallen, noch het onderwerp te bagatelliseren. Vooral het gore-level blijft in deze film zeer bescheiden in verhouding tot wat je er zou van verwachten, en een +16-rating lijkt ons dan ook dik overdreven. Er lijkt misschien niet veel te gebeuren in deze film, maar er worden meer vragen gesteld en dingen gesuggereerd dan er feitelijk worden verduidelijkt, te meer als blijkt dat Jerry Black de gevoelens van Lori en haar dochter misbruikt om zijn persoonlijke éénmans-kruistocht voort te kunnen zetten. Pas na een tweede of derde visie vallen alle puzzelstukjes pas echt goed in elkaar. Voeg daarbij nog een bijzonder fotogenieke setting en een dramatische climax en anticlimax (het is per slot van rekening een politiefilm, dus te veel kunnen we over de plotlijn uiteraard niet kwijt) en een huiveringwekkende score van ongekroonde filmmuziekkoning Hans Zimmer. Enige puntje van kritiek is de soms echt wel lullige religieuze ondertoon die de film probeert aan te slaan. Die is er namelijk bij de haren bijgesleurd en doet afbreuk aan de geloofwaardigheid van het scenario, maar zelfs dan nog is de plot niet stuk te krijgen.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 2.35:1-beeld weerstaat moeiteloos de soms bruuske camerabewegingen en de soms wel zeer eigengereide montage. De soms raar gekozen kleuren, met een overmaat aan geel, dompelen de film in een doods, woestenijachtig sfeertje, maar de beeldkwaliteit is gewoonweg goed, zonder haperingen of printbeschadigingen. Alleen had de layerchange ergens anders mogen zitten, en zitten er in de scène in de luchthaven een paar valse reflecties, en in de ondervragingsscène uiteraard onvermijdelijk enkele moiré-artefacts (voor de leken: een indruk van gebogen lijnen die je krijgt als er een monitor of televisie in beeld komt). De Engelse Dolby Digital 5.1-geluidstrack is van referentiekwaliteit. Vooral de zeer natuurlijk overkomende achtergrondgeluiden, zoals de regenbuien, het onweer en de ruis rond het meer waar Black gaat vissen tonen je dat dit een zeer subtiele en mooi afgewerkte geluidstrack is.

EXTRA'S
Op gebied van extra's blijft deze release redelijk achter. Enkel een niet ondertitelde trailer en wat informatie over de hoofdrolspelers; we zijn toch wel meer gewoon.

CONCLUSIE
The Pledge is een bijzonder onconventionele politiefilm, met een zeer goed uitgewerkte dieptepsychologie, uitstekend acteerwerk en mooie plaatjes van het natuurschoon van Nevada. Technisch is dit een zeer goede release, met een bijzondere eervolle vermelding voor de geluidstrack. Alleen qua extra's schiet deze release te kort.