FILM
Autoverkoper Jerry Lundegaard (William H. Macy) zit op het dieptepunt van zijn carrière. Zijn dagelijkse taak bestaat erin zich laten uit te schelden door klanten die tegen wil en dank roestwering op hun auto hebben gekregen. Hij heeft echter ambitieuze plannen om een eigen onderneming te starten, maar heeft een beginkapitaal nodig. Zijn vrouw Jean (Kristin Rudrüd) zit er weliswaar warmpjes in, maar om te bedelen moet hij langs zijn onvermurwbare schoonvader Wade Gustafson (Harve Presnell) passeren. En die ziet er wel wat in om de zaak zelf over te nemen, maar om zijn incompetente schoonzoon de zaak te laten leiden, no way. Vandaar dat Jerry een plan B op zak heeft - en wat voor één. Dankzij een kennis is hij in contact gekomen met twee wel heel louche onderwereldfiguren, Carl Showalter (Steve Buscemi) en Gaear Grimsud (Peter Stormare), die hij onder de arm heeft genomen om zijn vrouw op bestelling te ontvoeren. De twee sukkels denken dat ze er een auto plus veertigduizend dollar losgeld aan gaan verdienen; Jerry laat echter tegen zijn schoonvader uitschijnen dat de ontvoerders de ronde som van één miljoen verlangen (met uiteraard de bedoeling het verschil op zak te steken). De ontvoering eindigt echter in een bloedbad, waarbij het lugubere tweetal iedereen vermoordt die hen mogelijk kan identificeren. De hoogzwangere sheriff Marge Gunderson (Frances McDormand) wordt op de zaak gezet, en ondanks het feit dat de politieagenten qua uitstraling en charisma in deze film zowat de antithese zijn van Dirty Harry heeft ze dadelijk het goede spoor te pakken.




Tweevoudig Oscarwinnaar Fargo (beste origineel scenario en beste actrice voor Frances McDormand) is een gitzwarte tragikomedie van het regisseursduo Joel en Ethan Coen, die onder meer recent nog werden onderscheiden voor hun No Country For Old Men, maar die op hun palmares ook pareltjes als The Hudsucker Proxy hebben staan, afgewisseld met matige komedies als Burn After Reading en de wilde frisheid van gedroogde pruimen als O Brother Where Art Thou? Fargo, waarvan u al dan niet mag geloven dat het verhaal met al zijn gruwelijke details op ware feiten is gebaseerd (er wordt beweerd van wel, maar dat is uiteraard alleen maar een marketingtrucje), behoort gelukkig tot de betere films in de breede waaier van films van de hand van de broers.




Het voornaamste element waarmee Fargo de kijker vanaf het eerste moment een diepe indruk laat, is de wrede, ijskoude natuur; d'r is heus nog een stuk Amerika dat helemaal niet lijkt op sunny California, en waar ondanks het feit dat je je in een godvergeten boerengat waant, de gruweldaden er niet minder voor zijn. Zonder de plot van de hele film uit de doeken te willen doen: Showalter en Grimsud laten op de plekken waar ze geweest zijn een spoor van lijken na, waarbij de hoeveelheid bloed die meestal bij de moordpartijen in het rond spat, nog eens extra sterk afsteekt tegen de besneeuwde landschappen. Er is bij deze film gewoon heel erg gedacht hoe men de gruwel op een bijna alledaagse manier op het scherm kan brengen.




En daarom hebben de broers Coen voor hun locatie ongetwijfeld Minnesota uitgezocht, een streek in de Verenigde Staten waar nogal veel etnische Duitsers wonen. De bevolking ziet er een beetje uit als de Limburgers van de Verenigde Staten (no offense Limburg), het loodzware moorddossier is niet iets wat ze in de slapende stadjes alle dagen meemaken, maar ze reageren er toch met een flegmatieke nuchterheid op waarmee ze bewijzen dat het toch niet de uilen zijn waar ze voor worden afgeschilderd. Waar je verwacht dat het ergste wat de lokale sheriff totnogtoe heeft meegemaakt de diefstal van een koe is, weet Gunderson zich als een bloedhond in het juiste spoor vast te bijten. Het contrasteert tussen haar aandoenlijke manier van politiewerk voeren, nog eens gecompliceerd door het feit dat ze zo dik als een vat is door haar zwangerschap, en de manier waarop de misdadigers plots kaarten in handen krijgen die ze niet aankunnen. Fargo is briljant geschreven, hallucinant in beeld gebracht en is één van de evenwichtigste mengelingen van een harde krimi en een zeer raar gevoel voor ironie, dat nergens gaat tegensteken omdat het geforceerd is.

BEELD EN GELUID
Fargo is ook uitgebracht op Blu-ray; ik heb een beetje gemengde gevoelens bij de beeldtransfer. Enerzijds kan je niet ontkennen dat het beeld er scherper en duidelijker uitziet dan op de dvd, en dat de sneeuwlandschappen er nog nooit zo onheilspellend wit hebben uitgezien als hier. De kleuren zijn echter een beetje onderdrukt, en zien er naar mijn smaak iets te Technicolorachtig uit, wat onder meer resulteert in nogal bleke gezichten en het feit dat de lucht bijvoorbeeld niet afgetekender blauw ziet. Eén scène heeft nogal wat te lijden onder ruis, namelijk diegene waarin vader Gustafson bij nacht en ontij het losgeld naar een parkeergarage brengt. De Engelse DTS HD-track brengt op een afdoende en adequate wijze de tintelende muziek van Carter Burwell over, gaat misschien niet zo heel breed wanneer de voornamelijk dialooggedreven film voortkabbelt, maar wanneer er sporadisch eens wat gruwelijke actie te zien is, worden toch de registers voldoende opengetrokken. En ja, dan denk ik voornamelijk aan de bijna misselijkmakende eindscène die verbluffend realistisch klinkt.




EXTRA’S
Helaas is niet al het bonusmateriaal van de dvd-versie overgenomen. De commentaartrack door fotograaf Roger Deakins, niet dadelijk de evidentste keuze, maar achteraf overwogen wel goed, is een uitstekende zet om een film die zo erg leunt op het visuele aspect uit te kunnen vlezen. In de documentaire Minnesota Nice (28 min.) gunt ons onder meer een blik op de wel apart te noemen mentaliteit van de inwoners van Minnesota. De film bevat middels een trivia track de mogelijkheid om tijdens het afspelen enkele wetenswaardigheden te zien te krijgen. Naast trailers en tv spots bevat de disk ook nog een artikel uit het tijdschrift American Cinematographer. Naast een fotogalerij is er ten opzichte van de dvd ook een interview met de gebroeders Coen verdwenen.

CONCLUSIE
Of de film zelf aan te raden is, kan ik alleen maar met een volmondig jaah beantwoorden. Of u ook uw dvd ervoor moet inwisselen is eerder twijfelachtig; qua beeld doet u een goede zaak, maar het ontbreken van het interview met de Coens is een spijtig gemis.