FILM
Musicals - althans zij die niet op Broadwaysstukken gebaseerd zijn - beloven de kijker meestal vanaf het eerste ogenblik een happy end. Dat geldt ook voor Les Parapluies De Cherbourg, maar de invulling van dat happy end is lang niet zo zeemzoet en voorspelbaar als je zou verwachten. Jacques Demy's film, winnaar van een Gouden Palm in 1964, is niet alleen op dat vlak een vreemde eend in de bijt. Opvallend is immers dat Les Parapluies De Cherbourg geen afwisseling is tussen muzikale nummers en gewone dialogen, maar dat ieder zinnetje van het scenario door de personages gezongen wordt. Dat is eventjes wennen - en werkt af en toe op de zenuwen - maar eenmaal je je op de stijl hebt ingesteld, word je beloond met een vrolijke prent die diepgang en oprechte emoties niet opoffert voor goedkoop technicolorentertainment.

Het verhaal trekt zich op gang zoals het een echte musical betaamt: Guy is een jonge automechanicien die hopeloos verliefd is op de knappe Geneviève. Zij koestert bovendien dezelfde gevoelens voor hem. Maar haar moeder, die een parapluwinkel heeft, ziet hun relatie niet zitten, temeer omdat Geneviève amper 17 jaar is. De situatie wordt gecompliceerder wanneer zij zwanger blijkt te zijn, Guy opgeroepen wordt om twee jaar in het leger in Algerije te dienen en een nieuwe aanbidder voor Geneviève zich meldt: Roland Cassard, een rijke juwelier. Het meisje is gedwongen een hartverscheurende keuze te maken. Kiest ze voor een veilige, zekere toekomst voor zichzelf en haar ongeboren kind door met Cassard te huwen? Of wacht ze op de terugkeer van de liefde van haar leven?

Les Parapluies De Cherbourg zal niet gemakkelijk met een Amerikaans product verward worden. Vormelijk benadert de prent weliswaar de klassieke MGM-stijl van de musical met zijn voorliefde voor primaire kleuren en lange takes, maar inhoudelijk en thematisch is de prent op en top Europees. Het consumeren van de liefde voor elkaar zou in Hollywood anno 1964 not done zijn, evenmin als de wrange doch hoopvolle climax en een korte maar franke weergave van prostitutie. Daarnaast valt op dat er wel gezongen wordt in Les Parapluies De Cherbourg, maar dat spontane danspasjes uit den boze zijn. Ook op andere vlakken verraadt de prent overduidelijk haar Europese origine, iets minder flatterend ditmaal. Een vreemde camerabeweging van 360 graden op een winkelballustrade doorbreekt bijvoorbeeld een zangmoment en neigt naar een pompeuze artistieke interpretatie die de film niet ten goede komt. Het getuigt van ambitie vanwege het creatieve team, maar rukt de kijker geregeld onnodig uit een al bij al geloofwaardig en herkenbaar verhaal.

De muziek van Michel Legrand heeft in de loop der jaren heel wat lof gekregen, maar stelde deze reviewer toch teleur. Waar de Amerikaanse musical probleemloos tussen muziekgenres en -ritmes zapt, is er in Les Parapluies de Cherbourg nameijk niet één herkenbare song te onderscheiden. Alle muziek wordt immers ten dienste gesteld van het overkoepelende ritme van de prent, waardoor de film voortbouwt op één door jazz geïnspireerde melodie, waaraan occasioneel variaties en tempowisselingen worden toegevoegd. Dat baadt de film in een monotonie die dreigt te vervelen - soms blijft het niet bij een dreiging - maar die bizar genoeg ook bijdraagt tot de coherente stijl én de aantrekkingskracht van Les Parapluies De Cherbourg.

De hoofdrollen in de film worden gespeeld door een erg jonge Catherine Deneuve en door Nino Castelnuevo. Tussen het duo is er een grote chemie zodat je als kijker continu wenst dat ze samen een gelukkig leven voor de boeg hebben. Deneuve excelleert als het naïeve, knappe meisje dat nog niet de maturiteit heeft om met ingrijpende levensbeslissingen om te gaan. Castelnuevo bezit wat meer maturiteit, maar is mentaal nauwelijks ouder dan zijn liefje. Deneuves moeder Anne Vernon meandert door de prent als een blokkerende kracht zonder tot antagonist uit te groeien. Marc Michel groeit verrassend niet uit tot de boeman van de film als Deneuves rijke aanbidder. De zangstemmen van de acteurs blazen je overigens niet weg, maar zijn meer dan adequaat om de emoties van het verhaal te vertolken.

Ultiem moet je concluderen dat Les Parapluies De Cherbourg een mislukking is, maar dan wel een verdomd intrigerende, geregeld amusante en occasioneel een emotioneel treffende mislukking. De opdeling van de film in drie hoofdstukken is verdedigbaar, maar feitelijk onnodig aangezien dat de aandacht te veel op de stijl en te weinig op de emotie legt. Bovendien belooft de prent in haar titel een frivoliteit die er nooit volledig uit komt. Van een film die de parapluleverancier een grote credit geeft in de begingeneriek verwacht je toch minstens een dansnummer dat Singin' In The Rain naar de kroon steekt.

BEELD EN GELUID
De transfer van deze dvd is afkomstig van een gerestaureerde versie van Les Parapluies De Cherbourg uit 1992. Hoewel de kwaliteit steeds meer dan degelijk is, ontbreekt er niettemin een wow-factor. Zo blijft de hoeveelheid grain redelijk hoog en ogen vooral de buitenscènes onscherp en mat. De interieurscènes hebben daar heel wat minder onder te lijden, wat deels toe te schrijven is aan de opvallende, heldere kleuren die deze scènes domineren. De soundtrack mist eveneens de punch die nodig is om de emoties van de musical optimaal tot hun recht te brengen. Niettemin klinken de gezongen dialogen immer helder.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Trailers voor Les Parapluies De Cherbourg en 3 andere releases van A-film.

CONCLUSIE
Les Parapluies De Cherbourg is een meer dan verdienstelijke poging om het musicalgenre tot in het extreme uit te werken. Ondanks het feit dat de eerste dertig minuten een open geest en veel aanpassingsvermogen vergen van de kijker, maakt de ontroerende, bitterzoete climax veel goed. Beeld en geluid halen een degelijk tot goed niveau, maar de bonussectie beperkt zich tot enkele trailers.