FILM
Push is zo'n film waar u eigenlijk weinig op voorhand over wil weten. Maar om toch een klein beetje idee te geven, even een stukje voorgeschiedenis. Al in de jaren '40 voerden de nazi's experimenten uit met mensen met paranormale gaven. Er zijn Watchers, die in de toekomst kunnen kijken, Movers, telekineten, Healers, genezers en er zijn natuurlijk Pushers, die zodanig waanideeën in andermans hoofden kunnen plaatsen dat ze zodanig erg beginnen te hallucineren dat het slachtoffer zelfmoord pleegt. De oorlog is voorbij, maar de machinaties rond de paranormalen draait nog altijd door. Nu is er een organisatie, die zich The Division noemt, die het welzijn (?) van de paranormalen voor ogen heeft, maar ze intussen opsluit en als proefkonijn laat dienen: ongelukkige slachtoffers krijgen mengsels toegediend die moeten dienen om hun capaciteiten te verhogen en er supersoldaten van te maken. D'r gaat daarbij meer wél dan niet verkeerd, en de excessen en de massale slachtpartijen die ermee gepaard zijn gegaan, zijn door de manipulatie van de pers met de mantel der liefde dichtbedekt. Kira Hollis (Camilla Belle) is echter de eerste die de tests overleeft; ze breekt uit de faciliteit van Division, samen met een koffertje.

Diegene die - gelukkig - niet zo goed reageren op de tests, worden weliswaar onder hevige bewaking tussen de gewone bevolking losgelaten, zo diep tussen de marginale bevolkingsgroepen ingeplant als mogelijk is. Nick Gant (Chris Evans) is er zo ééntje, een Mover. Hij beheerst telekinese, en probeert de gave te bedwingen om ermee te kunnen winnen bij dobbelen, maar hij is niet zo getalenteerd, laat de dobbelsteen altijd naar de verkeerde kant vallen, en staat al gauw een paar duizend dollar in schulden. Nick heeft zijn vader (Joel Gretsch) zien neergeschoten worden door agenten van Division, en zijn relatie met die geheime politie is niet bepaald amicaal.

Maar dan wandelt Cassie Holmes (Dakota Fanning) zijn appartement binnen, zonder verdere plichtplegingen, en ze zegt dat er in het Hongkong waar ze leven, heel wat staat te gebeuren. Er is namelijk een vrouw onderweg die een koffer met zes miljoen aan baar geld bij zich heeft. Cassie, een Watcher, heeft gezien dat in één van de mogelijke toekomstverlopen zij en Nick het geld in handen zullen ontvangen, maar er zijn ook toekomstvisies waar ze het loodje bij neer dreigen te leggen. De vrouw in kwestie, Kira, heeft naast een hoop geld ook een kostbare spuit bij, die kan gebruikt worden om de metapsychische krachten van diegene die ze inspuit te verhogen. Het spul is miljoenen waard op de zwarte markt, en het is dan ook niet onlogisch dat naast agent Henry Carver (Djimon Hounsou), zelf een enorme Pusher, en zijn acoliet Victor Budarin (Neil Jackson) ook zowat de halve Chinese triade hen achter de veren zit, waaronder de familie Pop. Vooral de dochter des huizes (Xiao Lu Li) heeft even scherpe zintuigen als Cassie, en kan bijna elke stap die zij en haar vrienden maken voorspellen. Kira heeft de koffer ergens verborgen met een paar extra niftige verrassingen voor diegenen die onbevoegd de koffer zouden willen stelen, maar ze is ziek en heeft tegelijkertijd van Division medicijnen nodig. Haar intussen openbloeiende liefdesrelatie met Nick is een factor die de zaak er ook al niet makkelijker op maakt. Toch weet Nick een verdraaid goed georchesteerd plan uit te dokteren waarin Division en de Triade elkaar bij voorkeur zouden uitmoorden, terwijl hij en enkele vrienden met het serum wegwandelen. Voor het zover is, volgt er echter nog een spannende doortocht door Hong Kong, met enkele spectaculaire telekinetische vechtpartijen, al dan niet vrijwillig aangegane coalitiewissels én de voortdurende strijd tussen Cassie en dochter Pop om wie er van hen nu de beste Watcher is. Want in de toekomst ingrijpen betekent ook die veranderen.

Paul McGuigan (Lucky Number S7evin) weet met Push niet altijd een evenwicht te vinden tussen drama en actie, waarbij de schimachtige government agencies en de échte slechterikken elkaar voor de voeten blijven lopen, en de helden (maar ook eventueel de verraders binnen hun kamp) tusen hamer en aambeeld geklemd zitten. Maar de film levert de aandachtige kijker toch een mooi spektakel af, waarin wel redelijk wat truucjes in ziten die gejat zijn uit The Matrix en Heroes (de nazi-connectie is uit Hellboy gepikt) die dan op één niet al te overzichtelijk hoopje worden gegooid. Dit heeft natuurlijk als neveneffect dat het niet altijd even duidelijk is wie de bad guys zijn, en dat er al eens bij zijn die van kamp verwisselen. Voor een beter begrip denk ik dat een tweede of derde visie nodig zal zijn.

Push probeert vooral een graantje mee te pikken van X-Men, maar daar mist de film logische coherentie, en laat de subtiliteit van enkele van de personages naar de haaien gaan. De interactie tussen de personages is dus niet altijd even fijnzinnig afgewerkt, en toch zitten staan er een paar interessante namen op de payroll. De meest in het oogspringende is natuurlijk die van Dakota Fanning, die na bravemeisjesfilms als Charlotte's Web en I Am Sam stilletjes is over aan het slaan naar het hardere werk als Man On Fire, en die na deze rol in Push, waarin ze als opstandige tiener gekleed in iets waar wij vroeger huisarrest voor kregen, met pistolen mag lopen zwaaien. Gezegd moet worden dat Datoka Fanning haar rol met veel overtuiging neerzet. Zelfs Chris Evans Fantastic Four 2: Rise Of The Silver Surfer) is best te genieten als hij zijn flauwe grapjes achterwege laat.

Maar het dient gezegd, Push is een redelijk ingewikkelde bedoeling, waarbij het niet altijd duidelijk is wie er tegen wie aan het vechten is, en dan nog onder invloed van wiens wilsdwang. De chaotische schietpartijen, die nog het best aan de eerder vernoemde Matrix-films doen denken, maar dan met de kung fu op een laag pitje, spontaan rondvliegende pistolen die door telekinetisch begaafden in de lucht worden gehouden... het zijn allemaal knappe sequenties waarvan de essentie wel komt neerdwarrelen eer het stof is gaan liggen.

BEELD EN GELUID
Push is werkelijk een snoepje qua beeldtransfer. De beelden zijn stevig, wanneer er geschoten wordt (en dat is nogal wat in de film) zie je de fragmentjes haarscherp in alle richtingen schuiven, en de zweetdruppels glijden zo van het lijf. Het detail beperkt zich niet tot het haar in het gezicht of de poriën van de huid, maar ook in de vele, rijke ornamenten die de lokaties om en rond Hong Kong (of in de studio nagebouwd) zijn. De rusteloze architectuur van de stad, met zijn vele neonreclames die 's nachts lijkt op de toegangspoort tot de hel, wordt met schitterende afwerking van neonverlichting en zware wolkenkrabberconstructies geaccentueerd. De afwerking van de kleuren bereikt daarbij bijna de perfectie, en het was een slim idee om ook de hallucinaties van de proefkonijnen die aan het medisch experiment meewerken, hallucinaties te laten hebben in hetzelfde algemene kleurpatroon. Het lijkt bijna een film noir. Zelfs de kleurpotloodtekeningen in Cassie's schriftje zijn meer dan rijk genoeg gedetailleerd opdat je ze met één blik zou herkennen. Ik heb de laatste tijd heel wat 1080p-materiaal bekeken en twijfel of Push niet tot het rekje "referentiemateriaal" behoort.

En om het goede nieuws nog wat langer te rekken: Warner heeft eindelijk het nut ingezien van een DTS-HD MA 5.1 lossless soundtrack, die naast een Dolby TrueHD 5.1-broertje naast de andere staat. Dit is de tweede keer dat een dergelijke veelheid aan hoogwaardige audio op een Warner-dvd aan te treffen was (de vorige was Taken). De soundtrack is levendig en gebruikt alle mogelijkheden van het medium. Muziek, dialogen en geluidseffecten vloeien genaadloos in elkaar. D'r zitten scènes in een monnikengebedsplaats in, de liftmuzak sijpelt ongemerkt door naar beneden, en ook in andere rustige momenten is er geen vuiltje aan de lucht. Dan breekt weer de hel los, en houdt telekineet Victor met tientallen tegelijk afgevuurde kogels tegen, en klinkt een ziek dof gekraag als één van de personen zijn kaken wordt gebroken. Ik heb de indruk dat de discrete soundtrack het makkelijker maakt om bijvoorbeeld de individuele geluiden op de overdrukke markt van Hong Kong netjes te scheiden. Ook hier zitten er veel scènes in die een diepe indruk maken.

EXTRA'S
De extra's laten het wat afweten. Het audiocommentaar dat onder meer op de Amerikaanse release te vinden is, is gesneuveld; het is naar verluidt niet de beste track aller tijden, maar dàt zouden we even graag voor onszelf uitmaken. De making of-documentaire (9 min) is een korte contemplatie over het verschil tussen fictie en realiteit van paranormale gaven; aan deze uitspraak alleen al kan u de relevantie waarschijnlijk zelf afleiden. Er zijn een viertal verwijderde scènes (3 min.) te bewonderen, al dan niet met commentaar van de regisseur, en naast de trailer bevat de disk uiteraard een flinke dosis cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Alhoewel niet alle elementen in de film weten te overtuigen, slaat bij mij uiteindelijk de balans in de positieve zin door omdat de regisseur overloopt van de goeie ideeën.