De Engels filmmaker Nicolas Roeg geniet vooral bijval als cultregisseur. Z’n hoogtepunt ligt in het begin van zijn carrière met films als Don’t Look Now (1973) en The Man Who Fell to Earth (1976), hoewel het succes van die laatste productie beslist wat te maken heeft met het feit dat David Bowie deel uitmaakte van de cast. Het werk van Roeg valt op door ongewone camerastandpunten, een zeer aparte montagestijl, het gebruik van bovennatuurlijke elementen, een voorliefde voor relatiedrama’s en een bijzondere voorkeur voor heftige vrijpartijen. Roeg schenkt heel veel aandacht aan vorm en stijl – en als voormalige cameraman is dat aspect van de business uiteraard zijn eerste liefde. Zijn verhaalstijl hapert jammer genoeg vaker dan gezond is voor een filmmaker en ook de casting en de begeleiding van de acteurs valt nogal eens tegen. Films van Nicolas Roeg blijven qua dramatische ontwikkeling vaak halverwege steken, waarbij het gevoel overheerst dat hij de onvolmaaktheden van zijn scenario én van zijn regie probeert de camoufleren met technische trucjes.

 

 

Puffball speelt zich af op het Ierse platteland en is gebaseerd op een roman van de Engelse schrijfster Fay Weldon uit 1980. Haar zoon Don Weldon schreef het scenario over de jonge vrouwelijke architect Liffey die haar job in Londen tijdelijk opgeeft om een vervallen buitenhuisje op te knappen met de hulp van een groepje Poolse bouwvakkers. Tijdens de verbouwingswerken wordt ze zwanger van haar vriend Richard die evenwel na korte tijd naar New York verdwijnt voor zakelijke aangelegenheden. Lifffey’s nieuwe woonst werd in vroegere tijden bewoont door de familie Tucker, nu haar naaste buren, en heel gauw merkt zet dat die haar niet echt goed gezind zijn. Het nieuws over de zwangerschap veroorzaakt een crisis bij Mabs Tucker, de niet meer zo jonge moeder van drie dochters, en bij hun eerste ontmoeting vertelt ze Liffey dat ze werkt aan een vierde kind, een zoon. Haar moeder Molly, een gerimpelde oude vrouw die met geesten praat en voodoo beoefent, komt tot het besluit dat de nieuwe buurvrouw het kind verwacht waar haar eigen dochter – volgens de huisarts te oud voor een vruchtbaarheidsbehandeling – recht op heeft.

 

Wat volgt is een bizar verhaal met veel bloederig voodoogezever – aldus een van de nevenpersonages - waaraan je als toeschouwer uiteindelijk kop noch staart kan krijgen. Zoals gebruikelijk doorspekt Roeg z’n film met een aantal expliciete vrijpartijen met Leffey als centrale figuur en hij deinst er niet voor terug om – op het moment dat ze voor haar toevallige vrijer tijdens Richards afwezigheid haar beha uitdoet – de scène een tweede keer te tonen in slow motion! Mocht de regisseur evenveel interesse hebben gehad voor de logica en de voortgang van de verhaallijnen als voor de borsten van Kelly Reilly, dan was Puffball beslist de moeite waard geweest. Nu heeft het er alle schijn van dat Roeg zich met veel moeite door een halfslachtig scenario vol bovennatuurlijke en thrillerachtige elementen werkt, met het gevolg dat het de toeschouwer op het einde eigenlijk nauwelijks nog interesseert hoe deze film afloopt wegens te veel ineffectieve scènes en een aarzelende spanningsboog.

 

 

Een oud zeer in films van Nicolas Roeg is zijn zorg om de acteerprestaties. Zo lijkt het opvoeren van een zwaargewicht als Donald Sutherland in eerste instantie een goede keuze; in werkelijkheid blijkt de regisseur de acteur nauwelijks interessant materiaal te bieden en bijgevolg loopt Sutherland erbij alsof hij op de verkeerde set is terechtgekomen. Z’n personage voegt niets toe en is in het kader van het verhaal totaal overbodig. Hetzelfde geldt voor Rita Tushingham die als de heksachtige moeder van Mabs Tucker niet veel meer doet dan praten tegen een paar kinderschoentjes, roeren in haar pruttelende kookpotten en heel veel door het raam naar buiten kijken met op haar gezicht de blik van een alzheimerpatiënte. Oscar Pearce (als Leffey’s verloofde Richard) heeft nauwelijks wat om handen en dient schijnbaar uitsluitend om de zwangerschap van Leffey aannemelijk te maken voor de Tuckers en voor de kijker.

 

Hoofdacteur Kelly Reilly (Leffey) maakt vooral in de eerste helft van de film een goede indruk. Naarmate het scenario vertroebelt verliest ook zij geleidelijk de greep op het karakter van haar personage en verliest ze de belangstelling van de kijker voor haar lot. Alleen Miranda Richards (Mabs Tucker) blijft tot in de finale scène overeind, niet omdat ze zo’n spectaculaire rol mag invullen, maar omdat ze ondanks de sputterende voortgang altijd even intens en geloofwaardig blijft. In een veel kleinere rol zien we Willam Houston (als Tucker, Mabs’ echtgenoot) die uit het weinige dat hem ter beschikking staat toch een aantrekkelijke performance perst.

 

 

De gaten in de plot vult Nicholas Roeg op met onverwachte close ups van het landschap, met beeldmateriaal over de Poolse bouwvakkers, met blauwe en roze opnamen van sperma dat z’n weg zoekt naar de eicel en met scans van de groeiende baby in de moederbuik. Het zijn zgn. aspecten van zijn zeer persoonlijk manier van filmen en monteren, maar als puntje bij paaltje komt is het nauwelijks boeiend of relevant.

De kwaliteit van het beeldmateriaal is goed. Eén keer is er sprake van een korte digitale storing in het begin van de film, voor de rest zijn er nauwelijks relevante opmerking. De kleuren zijn gedempt en meestal aan de donkere kant, ook in de buitenopnamen, want van zonneschijn is er in het natte Ierland nauwelijks sprake. De soundtrack van Chris Crilly (Silent Witness, 1994), Thierry Gauthier en Delphine Measroch (allebei debutant) klinkt zoals we dat van dit soort materiaal verwachten met krachtige sneren via de surround en een brommende subwoofer.

Een aantal Andere Trailers uit het Homescreen-aanbod.

Puffball van regisseur Nicholas Roeg is geen verrassing en vooral geen wederopstanding. Het verhaal is middelmatig van kwaliteit, het scenario brokkelig en onduidelijk, de sfeer is eerder geheimzinnig dan spannend of opwindend, de acteerprestaties zijn zus en zo. Mochten voodoobezweringen en heksendrankjes u in staat van extase brengen, dan is Puffball beslist een dvd die u in huis moet halen, in geval van twijfel kan u deze film beter huren.