FILM
In 2003 wordt moordenaar Marcus Wright (Sam Worthington) veroordeeld tot een dodelijke injectie. Wetenschapster Serena Kogan (Helena Bonham Carter), die zelf aan een terminale vorm van kanker lijdt, probeert Marcus te overhalen om na zijn dood zijn lichaam ter beschikking te stellen van de wetenschap. Marcus stemt toe.

2018. Marcus wordt wakker op een apocalyptisch slagveld. Het is een paar jaar na Judgment Day, en de heerschappij van de wereld is overgenomen door een artificiële intelligentie, Skynet, dat een leger van robots, Terminators, heeft gemobiliseerd om de mensheid uit te roeien. In enkele hevige haarden van verzet heeft de mensheid zich toch nog altijd niet gewonnen gegeven. Sommigen geloven dat de verzetsstrijder John Connor (Christian Bale), van wie naar verluidt de moeder de nucleaire apocalyps zou hebben voorspeld, en die regelmatig de mensen moed inspreekt via zijn radioboodschappen, de éne uitverkorene is die Skynet uiteindelijk zal breken. Wright probeert John te bereiken, met in zijn kielzog twee kinderen, Kyle Reese (Anton Yelchin) en Star (Jadagrace Berry). Onderweg merkt hij dat de Terminators blijkbaar van strategie zijn veranderd: in plaats van hun tegenstanders te doden nemen ze een niet onaardig aantal levend gevangen. Maar voor welk doel? Marcus en John zouden het eventueel samen kunnen uitzoeken, ware het niet dat Marcus meer en meer aanwijzingen krijgt dat hij geen mens is, maar dat alleen maar denkt.

De wegen die de Terminator-franchise heeft bewandeld zijn intussen bochtig en vol kronkels. Alles begon in 1984 met de geroemde cultfilm Terminator van James Cameron, waarin een robot uit de toekomst wordt gestuurd om de moeder van de leider van het toekomstige verzet te liquideren. Hoewel het budget voor de film eerder bescheiden was werd die vooral een ideale opstap voor de carrière van spierbundel Arnold Schwarzenegger. Diezelfde Schwarzenegger zou zeven jaar later in de sequel Terminator 2: Judgment Day plots de good guy worden in plaats van de bad guy. Voor de tweede film beschikte Cameron over een veel groter budget en hij liet Stan Winston instaan voor een reeks baanbrekende special effects die nu, pakweg twintig jaar na datum, nog helemaal niet gedateerd zijn, zoals het optrekken van een tegenstander voor Schwarzie uit vloeibaar staal. Met de komst van het hele Home Theatre-gebeuren werd vooral deze tweede film een beetje de Heilige Graal van de dvd-verzamelaar, en door de hernieuwde interesse werd dan in 2003 Terminator 3: Rise Of The Machines verwekt, een tweede vervolg. Aangezien het verhaalsmatig toch wel te moeilijk werd om Judgment Day maar te blijven uitstellen, sloot het derde deel van de trilogie met een sombere noot af: uiteindelijk werd het artificiële intelligentiesysteem Skynet operatief, en begon de oorlog tussen machines en mensheid. Los van de filmfranchise werd er in de mythologie rond de Terminators een nevenplot afgevorkt in de vorm van de televisieserie Terminator: The Sarah Connor Chronicles, die qua vertelcontinuïteit de laatste van de drie films lijnrecht tegenspreekt.

Intussen werd besloten om een pre- of sequel te maken - in films over tijdreizen is het verschil niet altijd even duidelijk - waarin zou worden getoond hoe John Connor zou uitgroeien tot de leider van het verzet. De regie werd in handen geschoven van Joseph McGinty Nichol, een videoclipregisseur die zich in zijn oneindige zelfadoratie McG laat noemen en die aan zijn palmares te zien, waarop onder meer de twee Charlie's Angels als de belangrijkste wapenfeiten staan, niet dadelijk de beste regisseur ter wereld kan genoemd worden en al helemaal niet aan de enkels van James Cameron komt. Qua productie is deze 'succesformule' echter al een ezelsdracht geweest: geen twee van de vier films uit de officiële Terminator-canon zijn door dezelfde productiestudio gemaakt (achtereenvolgens respectievelijk Orion, C2 Productions, Intermedia en Halycron). De franchise is blijven doorgroeien na de oorspronkelijke one shot die gepland was - Cameron had waarschijnlijk nooit kunnen dromen dat Judgment Day effectief zou plaatsvinden - en na vier films beginnen de vele zware continuïteitsfouten toch wel wat door te wegen. McG levert de kijker waar hij op zit te wachten: explosies, vuurwerk, Terminators die elkaar in grootte en snelheid alsmaar blijven overtreffen, en op de koop toe een "cameo" (nu ja...) van Gov'nor Schwarzenegger van wie het gezicht door digitale trucjes in één van de eindscènes op het lichaam van een T-800 wordt geplakt. John Connor wordt wat naar de achtergrond verschoven en het brandpunt van het verhaal is meer opgeschoven in de richting van Marcus Wright, die de drijvende kracht wordt achter de redding van Kyle Reese, de man die ooit terug zal reizen naar 1984 en daar de vader van John Connor zal worden, als de machines hem natuurlijk niet tegenhouden. McG's grootste verdienste is blijkbaar dat hij de franchise niet om zeep heeft geholpen, alhoewel hij zich met de reuze-Terminator en de Moto-Terminators gevaarlijk dicht op Michael Bay-gebied begeeft, en de film is zelfs voor de doorwinterde fan passeerbaar, maar echt iets essentieels bijdragen aan het epische Terminator-universum doet hij niet. D'r valt wat te zeggen voor de cinematografie die hij gebruikt: woestijnen, stadsruïnes uit verwrongen staal en gebarsten beton, allemaal gefilmd op een zeer korrelige basis, die dan contrasteert met het gelikte staal en glas van het hoofdkwartier van Skynet.

Maar inhoudelijk is Terminator: Salvation toch niet helemaal wat ik ervan verwachtte. Het uitgemergelde restant van de mensheid, dat nog steeds het lef heeft om de suprematie van de robots het hoofd te bieden, heeft blijkbaar nog beschikking over een leger en dan in het bijzonder een luchtmacht die pakweg voldoende groot is om een land als Irak binnen te vallen. En dit allemaal ondanks het feit dat Skynet met atoomwapens zowat alle wereldsteden van de kaart heeft geveegd. Diezelfde robots bedienen zich in hun eigen gebouwen overigens van Latijns schrijft, wat eigenlijk wel een mooi eerbetoon is aan het ras dat ze eigenhandig om zeep trachten te helpen, maar erg onwaarschijnlijk. Kern van het verhaal is dat Skynet mensen ontvoert, blijkbaar om ze aan tests te onderwerpen om hun "menselijk" T-800-model te perfectioneren; anderzijds hebben ze al van in het begin van de film een zo goed als niet van de mensen te onderscheiden prototype rondlopen, waarvan ze dan hopen dat hij in het verzet kan infiltreren om zo Kyle Reese om zeep te helpen. Diezelfde Kyle Reese die terug zal reizen naar het verleden, maar dat is dan weer een technologie die door Skynet nog niet is ontwikkeld. Voor onderkoelde en berekende machines die de mensheid met dezelfde systematiek wil uitroeien als ik de bladluizen uit mijn tuin, neemt het logische überbrein dat ergens in Skynet moet huizen (maar waarover er nog nooit is gesproken. Misschien een idee voor Terminator 5? Oeps, ik zwijg beter...) toch wel erg onlogische beslissingen.

Onder al die goeie intenties rijdt McG zich bij momenten compleet vast. Hier en daar probeert hij tevergeefs een scherpe oneliner uit de vorige films te reanimeren, maar verder dan wat flauwe woordgrapjes reikt hij niet, met als uitzondering misschien de scène waarin te zien is hoe John Connor aan het litteken op zijn gezicht komt. Het zou interessant geweest zijn om te zien wat een échte regisseur met dit materiaal had kunnen maken; Cameron zelf is natuurlijk druk bezig met Avatar en had ten tijde van Rise Of The Machines al aangegeven dat het Terminator-hoofdstuk wat hem betreft afgesloten was. Maar stel je eens voor wat iemand als Christopher Nolan met dit materiaal had kunnen aanvangen? Aan acteertalent is er overigens in deze film geen gebrek. Christian Bale heeft alvast genoeg krassen op zijn ziel om John Connor met het nodige gewicht te spelen, maar hij wordt in het scenario wat naar het achterplan geduwd, en de Grote Redder Der Mensheid wordt in deze film plots een stuk minder interessant. Christian Bale zet zichzelf scherp neer als een vrij onaangename, nukkige soldaat die constant met zijn oversten overhoop ligt omdat hij weet dat hij gelijk heeft en zij niet, en met zijn loodzware voorbestemming weet Bale zijn Connor inderdaad goed in te vullen als niet bepaald de luchthartigste mens om mee samen te leven. Anton Yelchin, als snotaap nog te zien in Hearts In Atlantis, heeft zijn huiswerk gemaakt en kan zich goed inleven in dezelfde rol als die van Michael Biehn in 1984. Sam Worthington heeft de dankbare taak om de rol te spelen van de man door wiens ogen het publiek ziet hoe de gebeurtenissen zich ontvouwen.. Naast Connor, van wie we eigenlijk na drie films al alles weten wat er te weten is, heeft zijn personage Marcus Wright het grootste groeipotentieel, en het is tenminste een goeie gok geweest om daarop in te zetten. Zij het ook weer met de nodige flaws: zo is zijn love interest, Blair (Moon Bloodgood), een compleet irrelevante toevoeging aan de cast. Andere personages, zoals Bryce Dallas Howard als Kate Connor, worden dan weer pijnlijk ondermaats gebruikt. Ze is zwanger, en haar interessantste bijdrage aan de film is als de ramp al gebeurd is verschijnen om de slachtoffers op te kuisen? Come on!

Ondanks de tekortkomingen die niet van de minste zijn kan ik toch wel Terminator: Salvation als actiespektakel best pruimen. Een film met een dergelijke geladen voorgeschiedenis als deze is een beetje een té makkelijke schietschijf voor Terminator-fanboys die ontevreden zullen blijven, ongeacht in welke richting de franchise doorstart. Met het in beeld brengen van de nasleep van Judgment Day is het afschrikwekkende er voor een stuk af, maar het had John Connor en de zijnen een stuk slechter kunnen vergaan.

BEELD EN GELUID
Terminator: Salvation komt op beeld-en geluidsvlak op alle gebieden tegemoet aan wat je van een recente blockbuster verwacht. De scènes zien er allemaal vrij gedetailleerd uit, ondanks de donkere overtoon van de film en de fijne laag grain die alomtegenwoordig is. De kleuren zijn vrij afgebleekt en passen goed bij de scènes van door een kernoorlog vernietigd Los Angeles. Hierdoor hebben niet alle scènes hetzelfde goed contrast, maar een deel van de kunstmatigheid hiervan werkt toch ook de geloofwaardigheid van de speciale effecten in de hand, wat dan weer goed is. Belhalve de scène met de ronduit belachelijke computergegenereerde Schwarzenegger is het beeld bovengemiddeld. Voor het geluid kunnen we echter nog betere punten uitdelen: de DTS-HD MA 5.1-track knalt in volle glorie alle kanten op, er passeren helikopters door de surroundkanalen, er gieren Moto-Terminators voorbij en langs alle kanten knarst het metaal met diepe subwooferslagen wanneer de machines zichzelf op gang trekken, en met dit alles zit je als kijker midden in de actie. D'r is nauwelijks sprake van adempauzes in dit feest van explosies en vechtende robots, en toch worden dialoog en muziek daar netjes van afgescheiden zonder dat het geheel als waterverf door elkaar begint te lopen.

EXTRA'S
Grootste troef op deze disk is dat je kan kiezen tussen de theatrical cut van 115 minuten en de director's cut van 118 minuten, die op een paar extra blote borsten-shots niet wezenlijk veel van elkaar verschillen. Als we dit als grootste troef noemen is dat helaas een veeg teken aan de wand dat de overige extra's niet echt geweldig zijn. Naast een PiP-optie Maximum Movie Mode waarin je een deel van de extra's tijdens de film kan bekijken, is er de voor niet op internet aangesloten waardeloze toevoegingen Cinechat en BD-Live. De documentaire Reforging the future (19 min.) bevat vooral veel borstgeklop omdat de makers de franchise opnieuw hebben opgestart na Terminator 3: Rise Of The Machines. The moto-terminator (9 min.) toont ons hoe men het nieuwe Terminator-op-twee-wielenmodel heeft geconcipieerd; volgens mij is het niet dadelijk de gelukkigste aanvulling in de hardwarecategorie, nadat we al eerder interessant vliegend spul hebben mogen aanschouwen. In 11 focus points (30 min.) krijgen we nog enkele korte beschouwingen bij scènes zoals de hydrobots, de ontploffing van het benzinestation en een opname met miniaturen van het ontploffende laboratorium van dokter Kogan.

CONCLUSIE
Alhoewel Terminator: Salvation de hoge verwachtingen van de franchise zeker niet kan inlossen, en zeker in vergelijking met het tweede deel van de franchise eigenlijk een lachertje is, is het niet de slechte film waar u aan denkt bij het horen van de naam McG. De Blu-ray is op technisch gebied kostelijk, en vooral de geluidskwaliteit springt eruit.