FILM
De wereld is in absolute chaos na de verschrikkelijke gebeurtenissen in de eerste Pulse. Alle techniek ligt grotendeels plat door de mysterieuze spoken en er zijn nog maar weinig mensen over. In de ruïnes van de verschillende grote steden probeert Stephen (Jamie Bamber) te overleven en zijn dochter Justine (Karley Scott Collins) te vinden...

"Avoid At All Costs!"

Duidelijker kunnen we niet zijn, denk ik. Maar om toch iets meer uitleg te geven zullen we starten bij het begin: in 2001 kwam de gevierde Japanse genrecineast Kiyoshi Kurosawa (overigens geen familie van Akira!) op de proppen met Kairo, een originele en angstaanjagende apocalyptische horrorfilm over het einde van de wereld door een spookachtig internetvirus. Het monstersucces van remakes zoals The Ring en The Grudge zorgde ervoor dat Hollywood vroeg of laat zou uitkomen bij Kairo. In 2006 was het zover en kwamen de nobele onbekende regisseur Jim Sonzero en scenarist Wes Craven (!) op de proppen met Pulse, een remake van Kiyoshi Kurosawa's origineel.

Pulse werd terecht door de gevestigde critici en genrekenners met de grond gelijk gemaakt wegens een flauwe kopie met slechte CGI, geen spanning en flauw acteerwerk en de bijna 21 miljoen dollar kostende horrorprent bracht wereldwijd niet eens 30 miljoen dollar op. De film bracht echter wel bijna evenveel op in de verhuur en zodoende vonden ze het bij Dimension Films een uitstekend idee om niet één, maar twee sequels het groen licht te geven. De regie en het scenario waren in handen van de DTV-sequelkoning Joel Soisson (Mimic 2, Hollow Man II).

Nu hadden we de slechte reacties op de eerste sequel Pulse 2: Afterlife al wel gehoord, maar niets kon ons voorbereiden op wat we te zien zouden krijgen! In onze eeuwige zoektocht naar ruwe diamanten in het horrorlandschap hebben we al behoorlijk wat troep op ons bord gekregen, van onbekijkbare drollen van Ulli Lommel tot monsterlijke creaturen van Ed Wood, tot en met zelfverklaarde meesterwerken van 'Herr' Uwe Boll. Wel, dit bonte gezelschap krijgt nu verlossing in de vorm van Joel Soisson en zijn Pulse 2: Afterlife!

Deze compleet onnodige sequel op de door Dimension zelfverklaarde "fan favoriet" (NOT!) is zoals verwacht slecht geacteerd, heeft een lui scenario en is uiteraard compleet gespeend van angst en suspens, maar het ergste van al is de totale incompetente regie van Soisson. Dimension wilde blijkbaar twee films voor de prijs van één DTV-prent en zodoende is alles zo low budget dat wij schaamrood op de kaken kregen in de plaats van de makers! Films van Troma (de beruchte New Yorkse low budget productiemaatschappij van onder andere The Toxic Avenger en sequels) lijken op producties van Michael Bay tegenover Pulse 2! 

Zo blijkt 95% van de film voor een groen scherm opgenomen en dat ziet er echt niet uit. Bovendien is het ook compleet onlogisch, want Soisson gebruikte zelfs digitale achtergronden in een scène op straat, in een boshut en in andere makkelijke scènes. Vaak lijken de acteurs niet eens samen in dezelfde kamer te staan, waardoor geen enkele scène in de film ook maar enigszinse geloofwaardig is! Jamie Bamber (Battlestar Galactica) probeert aanvankelijk zijn best nog te doen, maar is eveneens een pion in een heel slechte productie. Andere  acteurs lijken gewoon de tekst af te lezen of staan maar wat te mompelen.

Neem daarbij het debiele scenario vol fouten, de miserabele computereffecten, het lakse tempo, de flauwe muziek en natuurlijk het beschamend recyclen van scènes uit de eerste film en je hebt met stip de slechtste film van het afgelopen jaar! Dimension zou beschaamd moeten zijn na zo'n amateuristische film te hebben goedgekeurd. Pulse 2: Afterlife is een absoluut dieptepunt in de filmkunst. En het meest angstaanjagende aan de hele zaak is dat er tegelijk een Pulse 3: Invasion volgt van dezelfde makers. Aaargh!

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.85:1-beeld bevat hier en daar wel wat filmgrain, maar is over het algemeen nog bevredigend qua scherpte, waardoor de miserabele 'green screen'-achtergronden nog meer opvallen! Contrast, zwartniveau en schaduwdetail zijn allemaal degelijk zonder hoge toppen te scheren. De kleuren ogen over het algemeen natuurlijk en het beeld is vrij van storende beschadigingen. De Engelstalige Dolby Digital 5.1-track klinkt behoorlijk, met goed verstaanbare dialogen die netjes uit de middelste luidspreker komen. De muziek komt redelijk goed tot haar recht, zonder ruis of andere dramatische storingen.

EXTRA'S
Niets, nada, noppes!

CONCLUSIE
Pulse 2: Afterlife is met stip dé slechtste film van het afgelopen jaar en dat wil enorm veel zeggen. Te mijden als de pest, zelfs als u er geld bij zou krijgen! De dvd van Paradiso is ondanks het complete gebrek aan extra's (wat voor een keer een geluk is, hoewel we wel graag excuses van de verantwoordelijke regisseur hadden gekregen) nog behoorlijk, maar dan nog is deze film een absolute afrader.