Wat The Man Who Loves Yngve met de val van de Berlijnse Muur te maken heeft, het zal voor de meeste lezers van deze site wellicht een mysterie blijven. Laten we het erop houden dat het een goede verkoopstechniek is, want als gevolg van de herdenking van de 20ste verjaardag van dat historisch evenement is er sprake van extra aandacht voor alles wat ermee in verband kan worden gebracht. Anderzijds waren de gebeurtenissen in Berlijn in november 1989 uiteraard spectaculair. Wie had ooit gedacht dat de Muur op een keer zou verdwijnen en dat in de maanden die erop volgden het communisme als alternatief voor de kapitalistische vijand als een kaartenhuisje in elkaar zou stuiken? Dachten we de volgende ochtend inderdaad dat de wereld veranderd was? Maar dat dachten we toch ook na 9/11, of niet? En?

 

 

Voor de jongeren die regisseur Stian Kristiansen opvoert in The Man Who Loved Yngve is er alleszins weinig veranderd en dat maakt ze een beetje moedeloos. Het Noorse Stavanger ligt er de dagen na de Val van de Muur nog precies bij zoals voordien. De 17-jarige, roodharige Jarle Klepp heeft evenwel geen reden tot klagen: hij heeft een leuke vriendin en hij is zanger van de hardste punkband uren in het rond: de Mattias Rust Band. Het is bovendien beslist niet de schuld van de Berlijnse Muur dat op zekere dag, kort na de historische feiten, een nieuwe leerling in zijn klas verschijnt: Yngve. De nieuwkomer is anders dan Jarle en zijn vrienden: hij luistert naar muziek van David Sylvian en hij speelt tennis, wat vooral Jarles boezemvriend en drummer van de band, Helge Ombo, not done vindt. Desondanks voelt Jarle zich aangetrokken tot de blonde Griekse god, zoals zijn vriendinnetje Cathrine hem beschrijft. Hij spreekt Yngve voorzichtig aan en simuleert een gebroken fietsketting om hem een paar dagen later thuis op te zoeken. Jarle ruilt probleemloos zijn schaatshobby voor tennis en hij vertelt Cathrine dat je in de wolken allerlei vreemde figuren en voorstellingen kan zien, want daarop heeft Yngve hem geattendeerd. Heel langzaam drijft Jarle weg van zijn maten én van Cathrine, hij mist een repetitie van de Mattias Rust Band en er groeit een misverstand over het repertoire van de groep. Jarle sluit zich af voor de opmerkingen van zijn vrienden en ook thuis merkt zijn moeder dat hij dagdroomt en afwezig reageert. Op een fuifje, thuis bij een klasgenoot, komt het tot een incident tussen Yngve en een lichtjes aangeschoten en gedrogeerde Jarle over een liefdesliedje dat hij oorspronkelijk voor Cathrine zou schrijven, maar dat inmiddels op een cassettebandje is terechtgekomen voor Ynge…

 

The Man Who Loved Yngve is een Noorse coming-of-age-film naar het gelijknamige boek van schrijver Tore Renberg uit 2003. Hij schreef ook zelf het scenario. De roman was een bestseller in Noorwegen en dat hoeft niet te verbazen, want de auteur heeft de vinger aan de pols van de jeugdcultuur en hij schildert een realistisch portret van wat jongeren in Stavanger en bij uitbreiding in heel Noorwegen en zelfs in de rest van Scandinavië (het boek werd o.a. in het Zweeds vertaald) anno 1989 bezighoudt. Jarle, Helge, Cathrine en hun vrienden zijn de harde kern van een alternatieve beweging, niet alleen op straat, maar ook op school en de muziek van Joy Division en aanverwanten is ze op het lijf geschreven. Met de komst van buitenstaander Yngve gaat één van de centrale figuren (Jarle) twijfelen, niet alleen aan z’n opvattingen en z’n levensvisie, maar ook aan z’n seksuele preferenties en die onzekerheid zal hem uiteindelijk isoleren van de rest, zelfs van zijn vader met wie hij al geen al te beste band heeft en die hem alleen in het weekend af en toe opzoekt. De reacties op z’n veranderend gedrag zijn heftig, want Jarle doet er alles aan om z’n nieuwe gevoelens te verbergen en regisseur Stian Kristiansen gebruikt een zeer directe stijl om de onderlinge confrontaties en de kracht van de wederzijdse frustraties op een geloofwaardige en realistische wijze op de kijker over te brengen, waardoor The Man Who Loved Yngve bij momenten heftig, maar ook heel erg authentiek aanvoelt. Bovendien is er ruimte voor humor en spitse oneliners en uiteraard heel veel muziek om de tijdgeest op te roepen. De prent is helemaal op locatie opgenomen wat geen makkelijke karwei was, want Stavanger anno 2008 is een veel rijkere en modernere stad dan 20 jaar eerder.

 

 

De cast van jonge acteurs kwijt zich voorbeeldig van zijn taak. Het trio Rolf Kristian Larsen (Jarle), Arthur Berning (Helge) en Ida Elise Broch (Cathrine) schraagt de productie. Ze zijn zonder meer aan elkaar gewaagd. Voor Ole Christoffer Ertvag (Yngve) is The Man Who Loved Yngve de vuurdoop, want het is zijn allereerste optreden in een bioscoopfilm. Desondanks weet hij zeer precies het iets of wat teruggetrokken en schuwe personage op een voorbeeldige wijze gestalte te geven.

 

Zonder u het slot van de film te verklappen, mogen we u toch vertellen dat The Man Who Loved Yngve ondanks een min of meer dramatisch verloop toch een hoopvolle conclusie krijgt, alhoewel die wel heel erg omzwachteld is en niet iedereen tevreden zal stellen. In Scandinavië was dat minder een probleem, want op het moment van de bioscooprelease had Tore Renberg nog twee andere romans aan zijn hoofdfiguur Jarle Klepp gewijd: Bedrijf Orheim (2005) over zijn jeugd en Charlotte Isabel Hansen (2008) over zijn latere leven. Noren en Zweden wisten dus heel precies welke keuze Jarle op het einde van The Man Who Loved Yngve zou maken. Gezien het succes van de roman en de film in het hoge noorden zou het best kunnen dat we u binnen afzienbare tijd de sequel mogen voorstellen.

 

 

Technisch is er op de beeldkwaliteit van de dvd niets aan te merken. Het zwartniveau is in orde, de kleuren zijn realistisch, maar gedempt qua toon en de details zijn altijd goed zichtbaar. Van ongerechtigheden is geen sprake. In tegenstelling tot wat de hoes van de dvd vermeldt, staat de film wel degelijk in het originele 2.35:1-formaat. Het geluid kan u in stereo of in een 5.1-versie beluisteren en het ligt voor de hand dat een film met heel veel muziek en het geluid van muziekinstrumenten z’n voordeel doet met meer dan twee geluidskanalen. Het surroundeffect is ruim en nadrukkelijk en dat is leuk meegenomen.

 

De Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers uit de Living Colour Entertainment-catalogus.