Bij de Disney-studio's heeft men van ongeveer de helft van de klassiekers de laatste jaren een volstrekt overbodig vervolg, meestal dubieus van kwaliteit, in elkaar getimmerd, dat het origineel veelal geen eer aandoet. De mediocre animatie schijnt voornamelijk te dienen om de begin­nende tekenfilmstudio-artiesten het vak te laten op leren. Meestal gaat het verhaal over de hoofd­perso­nages uit de eerste film die kleintjes hebben gekregen, die dezelf­de stommitei­ten begaan als de ouders in de eerste film (Lion King 2, Lady And The Tramp 2, Little Mermaid 2, ...) Bij Dreamworks konden ze niet hetzelfde doen voor het succesnum­mer The Prince Of Egypt, want dan zouden ze geheid de voornaamste religieuze wereld­leiders tegen de kar gereden zijn. Daarom hebben ze het over een andere boeg gegooid, en heeft hetzelfde team een direct to video-verhaal in dezelfde stijl gemaakt over een com­pleet ander bijbel­verhaal. Joseph (Ben Affleck) is de zoon van aartsvader Jacob en Ra­chel, en als jongste in een gezin met een dozijn broers wordt hij door zijn vader van het zware land­bouwers­werk gespaard, en in de plaats leert hij zijn oogappel lezen en schrij­ven. Boven­dien schijnt hij de gave te bezitten om dromen te kunnen verklaren. Uiteraard valt dit bij zijn broers niet in goede aarde, en onder leiding van de oudste, Judah (Mark 'Luke Sky­walker' Ha­mill), smeden ze een vuig plannetje om Joseph eens een lesje te leren. Het plannetje loopt echter wat uit de hand, en voor ze zelf goed en wel door hebben wat ze hebben aange­richt, hebben ze Joseph verkocht als slaaf. Hij belandt in Egypte (er moesten toch een paar decors uit The Prince Of Egypt worden gerecycleerd), en door zijn toege­wijdheid krijgt hij het vertrou­wen van zijn meester Potiphar. Wanneer diens vrouw hem probeert te verleiden, en hij niet op haar avances wenst in te gaan, klaagt ze hem aan wegens aanran­ding, en hij belandt in de gevangenis. Het feit dat hij niet daar ter plekke wegrot, heeft hij te danken aan een meisje dat hem regelmatig eten brengt (en waar hij later uiteraard mee trouwt), én aan zijn gave, die blijkbaar de farao, die geplaagd wordt door onver­klaar­bare dromen, goed uit­komt. Joseph voorziet dat er na zeven overvloedige jaren zeven magere jaren zullen komen, en de farao draagt hem op om voor de slechtere tijden voor­raden in te slaan. In die functie komt Joseph weer in contact met zijn broers, die hem echter niet meer herken­nen, maar hij hen wel.

Toegegeven, vergeleken bij The Prince Of Egypt is Joseph eerder een saaie bedoening. Het verhaal is veel simpeler, de karakters zijn zeer ééndimensionaal en nergens is er spoor van ook maar enige psy­cho­lo­gische diepgang, de liedjes zijn minder beklij­vend, en de speciale visuele effecten zijn ook redelijk beperkt. Ook kan deze film niet bogen op een uitgebreide voice cast: op Ben Affleck en Mark Hamill na lopen, in tegen­stelling tot in The Prince Of Egypt - sorry maar ik kan niet buiten de vergelijking om - de vedetten hier elkaar niet voor de voeten (in één van de kleine­re bijrollen vind je wel Dan 'Homer Simpson' Castel­laneta terug - probeer hem eens te vinden zonder naar de aftiteling te kijken wie het is). Het is overi­gens net de verge­lij­king met de Prince die de film het zwaarst hypo­thekeert, want in absolute termen uitge­drukt valt het allemaal nog best mee. Het verhaal verveelt niet, want mee door de korte duur - de film is zowat een kwart korter - wordt de ontbre­kende com­plexiteit wat weg­gemoffeld, en de animatie van de dromen van Joseph is grotendeels geïnspireerd op enkele schilde­rijen van Van Gogh, wat die scènes toch een zeer aparte timbre meegeeft. Er zitten geen noemens­waar­dige hiaten in het verhaal, en de thema's die worden aangeboord (liefde, overspel, verraad) zijn het basising­rediënt van elke dergelijke plot, maar bij Dre­am­works hebben ze met deze film absoluut op veilig willen spelen, en duidelijk willen proberen het succes van hun voorgan­ger te conso­li­de­ren (en er intussen enkele dollars aan te verdie­nen). De film is ook meer geschikt voor de aller­klein­sten dan The Prince Of Egypt. Geluk­kig heeft de studio met The Road To Eldo­rado een compleet ander vaatje aange­boord, want in een business als anima­tiefilm is elke stilstand achteruit­gang.

BEELD EN GELUID 
Op het beeld is zoals gewoonlijk bij Dreamworks niets aan te merken: mooie contrastrijke kleuren en scherpe beelden, het begint zelfs cliché te worden. Het zorgenkindje bij deze film is de geluidstrack. Na de dood van André Franquin is Guust Flater blijkbaar gaan werken voor de DVD-afdeling van Dreamworks, want waarom de geluidstrack van deze film in het Nederlands en het Italiaans wél voorzien is van een 5.1-track en in het Engels (en het Portugees, maar soit) het moet stellen met een simpele 2.0 is ons een compleet raadsel. Bovendien staat er zeer misleidend op de hoes dat alle geluidstracks in Dolby Digital 5.1 zijn afgewekt, wat pertinent onjuist is. De 2.0-track is overigens wel okee naar zijn eigen maatstaven, maar dat uitgerekend de originele taal van de film is moeten sneuvelen voor de overdubde tracks is op zijn zachtst gezegd toch wel een zeer vreemde toestand. Als dit een vergissing is, dan duidt het op een verregaande onkunde, en als het opzettelijk is, dan duidt het op slechte smaak. Kies maar.

EXTRA'S

De DVD is bovendien niet echt gelardeerd met extra's zoals - excuseer om nog eens op hetzelfde dood paard te springen - The Prince Of Egypt. Eerst en vooral is er een ongeveer een dikke tien minuten durende presentatie van de storyboards van de scènes op de slaven­markt, van commentaar voorzien door de animatoren. Verder zijn er voor de zatte Japanse zaken­lui onder ons drie (Engelstalige) karaoke-nummers terug te vinden. Tot slot zijn er volgens het hoesje nog twee theatrical trailers op de DVD te vinden, maar we hebben er maar één gevonden. Niets van dit alles is ondertiteld. En gewoontegetrouw wordt ook weer het vier pagina's tellend boekje, waarvan er eigenlijk maar twee niet-standaard informatie bevatten, als een extra beschouwd.

CONCLUSIE

Dit is absoluut niet hét ultieme meesterwerk dat uit de Dreamworks-studios is gerold, en al bij al maar een mager doorslagje van hun andere - betere - succesnummers, maar voor lief­heb­bers van animatiefilms zeker geslaagd, zij het slechts met voldoening, en dit in tegen­stel­ling tot [vul hier Uw favoriete Disney-film in, Toy Story niet meegerekend] 2. In de nevenklassementen: ook nog een zware onvoldoende voor de foute informatie op het hoesje. Als bovendien recensent Bruce Kluger van US Weekly op de achterflaptekst stelt, en ik citeer: "deze familiefa­vo­riet zal met De Prins Van Egypte en De Leeu­wen­koning gelden als een onmiddellijke klassie­ker", dan wil ik daar toch aan toevoegen dat de heer Kluger stellig overdrijft. Slecht is de film niet, maar potten breken...? In geval van twijfel misschien eerst even gaan huren is de boodschap.