Deze dvd maakt deel uit van een Truffaut-box waarin ook Les Deux Anglaises et le Continent, Jules & Jim en Le Dernier Métro zijn opgenomen.

FILM
La Peau Douce, een film van François Truffaut over de psychologische druk die gepaard gaat met het verborgen houden van een overspelige relatie, biedt in een handvol scènes een treffende blik op het ontrafelende leven van de protagonist, maar blijft over het algemeen steken in eenvoudige clichés en een pathetische, opgeklopte dramatiek. Dit was de eerste prent van de cineast na het beeldenstormende Jules & Jim en hij lijkt er alles aan te doen om vergelijkingen met die film onmogelijk te maken. La Peau Douce heeft noch qua stijl, noch qua inhoud immers iets weg van wat we met de Nouvelle Vague associëren. Dit is eerder een Franse variant op het klassieke Amerikaanse melodrama in de traditie van grootmeesters als Joseph Mankiewicz en Douglas Sirk. Helaas heeft Truffaut weinig kaas gegeten van de moeizame mix tussen passie, schuld en drama, waardoor La Peau Douce je niet toelaat de emotionele achtbaan van het leven van de protagonist uit de eerste hand te ervaren.

Die protagonist is Pierre Lachenay, een bekende schrijver die in gans Europa lezingen over literatuur geeft. Tijdens een van deze trips ontmoet hij airhostess Nicole. Zij is een stuk jonger dan hij, maar tussen de twee springen de vonken haast meteen over. Bij zijn terugkeer naar Parijs neemt Lacheney dan ook opnieuw contact met haar op. Voor ze het goed en wel beseffen zijn ze minnaars. De schrijver voelt zich echter niet goed in die situatie: hij is getrouwd en heeft een dochter van tien, die hij geen pijn wil doen. Toch wordt het steeds moeilijker om de overspelige relatie verborgen te houden. Na een lezing in Reims gaan de poppen aan het dansen. Lacheneys vrouw komt achter de ontrouw en wil scheiden. In principe is de schrijver nu vrij om de rest van zijn dagen met Nicole te slijten. Maar of de praktijk even eenvoudig is als de theorie, is nog maar de vraag.

Het zou minder lang duren om u te vertellen op welke punten de film wél een succes is dan de tekortkomingen aan te halen, maar het falen van La Peau Douce is zo opvallend dat je bijna niet anders kan dan in uitgebreid detail de minpunten van de prent breed uit te smeren in een bespreking. Zo ligt het tempo van meet af aan verkeerd. Truffaut spendeert bijna tien minuten aan nietszeggende expositie alvorens de plot echt op gang komt. Alles wat volgt lijdt onder dat loden tempo: de momenten die ertoe doen worden vluchtig afgehaspeld (of zelfs niet getoond), terwijl de trage stukken daartussenin zich saai blijven ontspoelen voor de ogen van een steeds ongeduldiger wordende kijker. De sequenties moeten gravitas krijgen door de dramatische muziek van Georges Delerue, maar zijn composities hebben eerder het tegenovergestelde effect. Ook de regie van Truffaut is weinig effectief: hij behandelt de plot als was het een suspensefilm van Hitchcock zelf, waardoor er een enorme discrepantie ontstaat tussen de beelden en de goedkope, stationsromanachtige aard van het verhaal.

Eén sequentie werkt nochtans bijna. Tijdens zijn lezing in Reims wordt Lacheney met de ene verrassing na de andere geconfronteerd, waardoor wat gepland was als een weekendje met zijn minnares in het water dreigt te vallen. Hier vindt de film bijna een entertainende toon die in de rest van de prent ontbreekt. Bijna, want ook hier steken het haperende tempo en de overdreven muziek stokken in de wielen. Gelukkig zijn er nog de acteurs die het zinkende schip min of meer redden. Jean Desailly is in grootse vorm als Pierre Lacheney: hij straalt de enigmatische charme uit die ons doet geloven dat een stewardess op hem kan vallen, maar bezit ook het dramatische métier om diepte te creëren in een personage waar dat in het scenario ontbreekt. Het karakter van Françoise Dorléac (Nicole) blijft behoorlijk vaag, maar de actrice houdt de kijker niettemin behoorlijk in de ban. Beste van allemaal is echter Nelly Benedetti, die Lacheneys vrouw vertolkt. Zij blijft grotendeels op de achtergrond in het eerste anderhalf uur, maar in de laatste dertig minuten treedt ze schitterend op de voorgrond als de in de steek gelaten echtgenote.

Ook dat blijkt echter een probleem voor La Peau Douce. In het laatste halfuur komt de prent immers alsnog min of meer op gang, maar met een plot die slechts weinig vandoen heeft met al het voorgaande - of tenminste een heel ander pad bewandelt. De bruuske ontknoping heeft bijgevolg wel effect, maar komt te laat om de meubelen te redden (en hoort als we eerlijk zijn thuis in een andere film). Zelfs rabiate liefhebbers van Truffaut zullen moeten toegeven dat La Peau Douce geen grand cru is in zijn oeuvre. Het zou makkelijk zijn slechtste film kunnen zijn. Gelukkig zou hij twee jaar later tonen het filmen niet te zijn verleerd met het allerminst perfecte, maar des te meer fascinerende Fahrenheit 451.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze release is niet denderend. De beelden ogen vaak wazig en baden in uniforme grijstinten die weing ruimte laten voor contrast of goed gedefinieerde zwartniveaus. Ook is er in sommige scènes heel wat grain aanwezig. Printbeschadigingen zijn dan weer relatief schaars. De monosoundtrack geeft de dialogen helder weer en laat ook de muziek van Delerue probleemloos door de boxen schallen, maar veel dynamiek hoef je niet te verwachten.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Trailers voor de releases uit de Truffaut Boxset.

CONCLUSIE
La Peau Douce is een thematisch en dramatisch onderontwikkelde vingeroefening in klassiek melodrama. Het verhaal van een schrijver die een affaire begint met een jongere vrouw behoort dan ook tot het saaiste wat François Truffaut ooit gemaakt heeft. Beeld noch geluid halen bovendien een opvallend niveau, terwijl ook de bonussectie weinig inhoud bevat.