FILM
Tegen de achtergrond van een desolaat en eenzaam IJsland onderzoekt inspecteur Erlendur (Ingvar E. Sigurðsson) samen met zijn adjudant Sigurður Óli (Björn Hlynur Haraldsson) de moord op een eenzame man, Holberg (Þorsteinn Gunnarsson) die het hoofd is ingeslagen met een asbak. De enige aanknoping, een foto van een jaren geleden overleden meisje, leidt hem in een wetenschappelijk onderzoek naar een erfelijke hersenziekte die zo goed als niet meer bestaat op IJsland. Holberg heeft een nogal liederlijk verleden achter zich, waarbij hij meerdere vrouwen seksueel heeft gebruikt (al dan niet met hun goedvinden), en waarbij hij nogal wat erfgenamen heeft rondlopen, die allemaal niet zo goed weten dat hij de vader is. Een foto met hem en twee van zijn kompanen uit de jaren '70 zou eventueel antwoorden kunnen bieden, maar één van de twee andere mannen op de foto is sinds jaar en dag verdwenen, de andere, Elliði (Theódór Júlíusson) is een gevaarlijke gek die in een instelling gevangen zit, maar desondanks af en toe penitentiair verlof krijgt en zich blijkbaar niet bezighoudt met rehabilitatie. Intussen moet Erlendur zo goed en kwaad als kan zijn dochter Eva (Ágústa Eva Erlendsdóttir) opvangen, die met een ongewenste zwangerschap naar huis is gekomen.

Om de één of andere reden komen de viewings van Scandinavische films altijd op mijn bureau terecht, wat ik zeker niet erg vind. De Scandinavische thriller is overigens weer in. Ongetwijfeld een beetje meedrijvend op het succes van Millennium en de verfilmingen van inspecteur Wallander kregen we deze IJslandse whodunit Mýrin te zien die op tal van festivals prijzen heeft gewonnen en voor IJsland is ingestuurd naar de Oscars, maar helaas niet werd uitverkoren. Mýrin, gebaseerd op de serie rond inspecteur Erlendur Sveinsson van misdaadschrijver Arnaldur Indriðason, is een redelijk effectieve detective waarin de thema's netjes op hun plaats en in de lopende zaak passen, en waarin het troosteloze IJslandse landschap met de redelijk norse en in zichzelf gekeerde bevolking het verhaal een extra dimensie geven, om maar te zwijgen over het compleet onappetijtelijk uitziend voedsel waar inspecteur Erlendur een voorliefde voor schijnt te hebben. Het probleem met dit soort films is dat ze niet echt slecht zijn, maar qua verhaal feitelijk in een doordeweekse aflevering van een krimireeks zouden kunnen thuishoren zonder daar noemenswaardig bij op te vallen. Zeg maar, als je dit scenario vertaalt naar Engels of Nederlands zou het zo een aflevering van Midsomer Murders of, godbetert, Witse, kunnen zijn. Als er dan uiteindelijk een verschil moet worden gemaakt, moet het op het vlak van cinematografie zijn. Meer dan eens kiest regisseur Baltasar Kormakur voor luchtshots waarbij een eenzame wagen doorheen de lavalandschappen ploetert waar nog geen grassprietje groeit, om uiteindelijk uit te komen bij een verlaten woning in the middle of nowhere, waarvan de bewoners even vriendelijk en behulpzaam zijn als het landschap doet uitschijnen. Visueel is de film een pareltje, qua thematiek is de hele film doordrongen van een morbide sfeer, waarbij erfelijke ziekten, zelfmoord, verkrachting, en lijken in potjes op sterk water de voornaamste thema's zijn.

Wat uiteraard helpt om de film compleet zonder vooroordeel te verwerken is dat de IJslandse acteurs hier geen enkele naambekendheid van betekenis hebben. Acteur Ingvar Sigurðsson valt wel op door zijn complexe persoonlijkheid, waarin zowel zachtere trekken, zoals de zorgzaamheid voor zijn in problemen verkerende dochter, als een gehard cynisme met elkaar strijden om de overmacht. Een ander thema dat de film unieker maakt is het feit dat er wel degelijk genetisch onderzoek wordt gedaan naar het genoom van de IJslanders, die een homogenere en daarom qua onderzoeksstandpunt interessante genenpoel bezitten.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze Indies-release is maar matig: vooral de nachtelijke scènes zien er soms onduidelijk en vol vegen uit, en het is niet altijd even makkelijk om bij nacht en ontij de personages te herkennen. Het contrast is eerder laag, en aan details in de textuur durft het al eens te ontbreken. De kleuren zien er eerder schaars en ongedefinieerd uit. We hebben voor geluid de keuze tussen een Dolby Digital 5.1-track en een Dolby Surround 2.0-track. De soundtrack is proper en netjes, maar buiten schaarse dialogen en indrukwekkende koormuziek is er op dynamisch vlak niet veel te beleven.

EXTRA'S
Het enige wat we hier terugvinden zijn een reeks cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Mýrin is een aardige film om in te stappen in de Skandinavische cinema, maar het is nogal een sombere bedoening en zeker technisch gezien niet de beste dvd aller tijden.