FILM
Elk jaar is er wel die ene kleine film die uit het niets komt en spontaan de harten verwarmt van iedereen die hem ziet. In 2009 was de naam van die film Precious. Nochtans lijkt de plot van de prent allesbehalve compatibel met feelgoodmomenten. De film vertelt immers het verhaal over het gelijknamige meisje van 16 jaar, moddervet en naïef, maar al zwanger van haar tweede kind. De verwekker is in beide gevallen haar vader, die voor het overige geen rol van betekenis meer speelt in haar leven. Precious woont immers bij haar aartsluie, manipulerende en dominante moeder, voor wie ze iedere avond een stoofpotje van varkenspoot kookt en in ruil louter verwijten en fysieke mishandeling krijgt. Troost vindt het meisje enkel in haar levendige dagdromen, waarin ze een ster is in een gospelkoor en waarin ze de jongen van haar dromen ontmoet. Ondanks haar precaire situatie kan Precious terugvallen op de steun van lerares Rain, die haar talenten erkent en haar een gevoel van eigenwaarde tracht aan te kweken. Maar dat blijkt niet gemakkelijk voor iemand die haar hele leven, mentaal en fysiek, misbruikt is.

Dat Precious geen popcornfilm is, mag duidelijk zijn. De prent is bijwijlen bijzonder duister en grossiert in oncomfortabele momenten. De flashbacks over de verkrachtingen door Precious' vader behoren tot de gruwelijkste van de prent, hoewel regisseur Daniels ze allesbehalve expliciet toont. Een close-up van een riem of van een potje vaseline zijn voor de kijker echter al ruim voldoende om de horror van het leven van de protagoniste te vatten. Dat betekent nog niet dat Daniels op andere momenten even terughoudend is in het tonen van huishoudelijk geweld. Zo krijgt Precious (letterlijk) vanalles naar haar hoofd geslingerd door haar moeder, tot een tv-toestel toe.

Dit brute geweld tracht de cineast verteerbaarder te maken door fantasiesequenties in te lassen op de ergste momenten. Het is een logische keuze, want voor Precious zijn die momenten een ontsnappingsmiddel uit de grimmige realiteit. De sequenties springen er echt uit, want ze worden gefilmd in gesatureerde kleuren die schril afsteken tegen de grauwe tinten van de rest van de film. Maar hoewel ze thematisch en emotioneel zeker een functie hebben, zijn de fantasiesequenties ook het zwakke punt van Precious. Daniels en zijn scenarist grijpen er immers zo vaak naar terug dat er bij de kijker een zekere vermoeidheid t.o.v. de scènes ontstaat. Zo ondergraaft de aanpak op de duur het verhaal, eerder dan het te ondersteunen.

Dat Precious niettemin de aandacht continu vasthoudt, is te danken aan de acteerprestaties, waarvoor maar één woord bestaat: subliem. Comédienne Mo'nique hield meer dan terecht een Oscar over aan haar performance als Precious' moeder. Gedurende de prent zet ze het karakter neer als een monster, maar dan eentje dat een hele voorgeschiedenis meezeult. Mo'nique slaagt er zowaar in - in de magnifieke sleutelscène van de prent - sympathie op te wekken voor het leven dat ze heeft gekend, zonder medelijden op te wekken voor de daden die daarvan het gevolg zijn: een meesterlijke omzeiling van wat in andere handen plat sentiment had kunnen zijn. Als Precious' lerares is ook Paula Patton prima in vorm: haar medeleven is aandoenlijk, waardoor ze een ideale vertolkster is van de gevoelens van de kijker. In de rol van sociaal werkster die oorspronkelijk voor Helen Mirren bedoeld was, bewijst zangeres Mariah Carey dat er mits wat goede coaching een goede actrice in haar schuilt, terwijl Lenny Kravitz allesbehalve sterallures heeft als een vriendelijke verpleger.

Maar dé ster van de show is Gabourey Sidibe in de hoofdrol. Het meisje was niet eens actrice toen ze naar een open casting voor de rol ging, maar ze heeft er absoluut geen moeite mee de hele prent op haar schouders te torsen. Van de manier waarop ze haar dialogen declameert tot haar lichaamshouding toe, gaat ze volledig op in de vertolking. Sidibe is, zo je het wil, een ongewone prinses in een film die zich nog het best laat omschrijven als een sprookje. Geen sprookje zoals we dat kennen van Disney, met alle scherpe kantjes afgevijld, maar eerder schatplichtig aan de originele verhalen van Grimm, die heel wat gruwel en mishandeling bevatten, maar ook steeds een happy end kennen.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer van Precious is een beetje zoals de film zelf: degelijk, met enkele zeer goede momenten, maar geen absolute top. Het kleurenpalet is in de realistische scènes onopvallend, maar bevat zeer gesatureerde kleuren in de fantasiesequenties. In die laatste leidt dat al eens tot tinten die buiten de lijntjes kleuren, wat de scherpte niet ten goede komt. Geregeld is er in de print een zekere hoeveelheid grain waar te nemen. De zwartniveaus zijn degelijk, maar het contrast is in de duistere scènes te weinig gedefinieerd. De DD 5.1-track focust voornamelijk op de voorste speakers, maar geeft de dialogen en muziek prima weer.

EXTRA'S
De schijf bevat een degelijke selectie inzichtelijke extra's. In A Conversation with Lee Daniels and Sapphire (8 min.) zitten regisseur en auteur tegenover elkaar om het te hebben over hun gedeelde passie voor het verhaal van Precious. Oprah & Tyler: A Project of Passion (10 min.) laat de twee zwarte mediamoguls Oprah Winfrey en Tyler Perry aan het woord over de wijze waarop zij bij het filmproject betrokken geraakten. A Precious Ensemble (18 min.) steekt uitvoerig de loftrompet over de cast en From Push to Precious (15 min.) plaatst de adaptatie van boek naar het witte doek centraal. Daarnaast bevat de disk een Trailer (2 min.) en een verwijderde scène, The Incest Survivor (2 min.), die het acteertalent van Gaborey Sidibe nogmaals aantoont, maar waarschijnlijk weinig nut had in de afgewerkte film.

CONCLUSIE
Precious is een hartverwarmende film over een gitzwart onderwerp, die een soms iets te opzichtige regie en een wisselvallig scenario te boven komt dankzij een stel uitmuntende acteerprestaties van met name Gabourey Sidibe en Mo'nique. Beeld en geluid hebben een degelijke kwaliteit, net als de bonussectie.