FILM
Een warm welkom zit er voor astronaut Chuck Baker (Dwayne Johnson) niet in: hij landt op een planeet vol aliens die, naast het feit dat ze haarfijn Engels spreken, nog ergens in onze jaren 50 zijn blijven steken ook. Tot grote hilariteit van de jeugd worden de cinema's overspoeld met pulpfilms over de "Humaniakken", waarin de mensen worden voorgesteld als breinetende monsters die de bevolking willen transformeren in willoze zombies, en het vooral gemunt hebben op jonge koppeltjes die de grenzen van hun seksuele appetijt aan het verkennen zijn op makeout point. Hilariteit gegarandeerd! Chuck is in de tuin van Lem (Justin Long) geland, een juniorbediende op de lokale sterrenwacht, wiens feitenkennis (het universum is 800 kilometer breed!) niet wordt gehinderd door enige vorm van waarheid. Chuck heeft maar een beperkt tijdsvenster binnen hetwelk hij terug naar zijn moederschip moet, of hij zit op de alienplaneet vast voor de rest van zijn dagen. Bovendien ziet het leger, onder leiding van de niet echt van humor gespeende generaal Grawl (Gary Oldman), achter zijn veren, geholpen door een wetenschapper, professor Kipple (John Cleese), die een ziekelijke obsessie voor schedelboringen koestert.

Planet 51 had zó een Amerikaanse productie kunnen zijn die nauwelijks van films van Dreamworks en consoorten te onderscheiden is - voor mee te spelen in de Pixar-league komt 'ie een paar maatjes te kort - maar toch is het een voornamelijk Europese productie van de hand van de Spaanse regisseur Jorge Blanco. Het prijskaartje was ook navenant, maar naar Spaanse normen is 70 miljoen dollar niet iets wat je tussen de plooien van de boekhouding wegveegt. De film is ook ongeveer dubbel zo snel in elkaar gedraaid als een gemiddelde Pixarfilms, op anderhalf jaar, wat voor een avondvullende CGI-film best wel een snelheidsrecord is. Een de bottom line is dat deze "budgetfilm" eigenlijk helemaal niet slecht te noemen is. Natuurlijk zitten er een paar lamme Star Wars- en E.T.-jokes in die al flink over hun vervaldatum zijn, maar bijvoorbeeld dat de hondjes er op Planeet 51 uitzien als de aliens uit de films gebaseerd op het grafische werk van H.R. Giger, en bovendien hun aanhankelijkheid laten blijken door een soort van salpeterzuur te pissen, bezorgt ons geinige momenten. En om ook de andere hersenhelft even aan te spreken: wie weet er dat het hoofdpersonage, Lem, genomend is naar de Lunar Excursion Module, de capsule waarin tijdens het Apollo-programma op de maan werd geland? Of dat het Planet 51-equivalent van Area 51 niet toevallig Base 9 heet, naar de 9 planeten van ons zonnestelsel (intussen zijn het er nog maar 8). In de opslagruimtes van Base 9 zit er bovendien verdacht veel rommel die mensen die iets van ruimtevaart afweten, zouden moeten herkennen. Om maar te zeggen: the film bevat more than meets the eye. Het redelijk simpele verhaaltje dient als kapstok om verschillende kleinere en grotere parodieën aan op te hangen over de ruimtevaart in het algemeen en over het soort films over buitenaardse invasies dat in onze jaren 50 de cinema's overspoelde. Een soort alien-equivalent van de hippies protesteert tegen de geheimdoenerij rond Base 9 met een liedje "The times they are a-different" te zingen, duidelijk een verwijzing naar de protestsong van Bob Dylan met bijna dezelfde naam.

D'r valt tijdens deze "omgekeerde E.T.-film" dus nog wat meer uit te halen voor de oplettende kijker, en vooral: het geheel wordt erg grappig gebracht. We zouden geen vijf frank veil gehad hebben voor een staaltje van het komische talent van Dwayne "The Rock" Johnson, de acteur uit onder meer The Scorpion King die best wel een potje kan knokken, maar voor de rest een dichtgeplamuurde smoel schijnt te hebben. Think again: Johnson draagt als geen ander de film voort met zijn geestige oneliners en rake observaties. Justin Long en Jessica Biel, die de love interest van Lem speelt, brengen een amusante en pretentieloos kijkvermaak; wat me vooral mee is gevallen is dat de film het niet echt van schuine grappen moet hebben, maar - en dat is een verademing - echt wel voldoende potentieel heeft om op zichzelf te staan. Wellicht is Planet 51 bij zijn bioscoopdoortocht wat overschaduwd door Monsters Vs. Aliens, die ook wat probeerde te teren op de pulpsciencefictionfilmsrage van de jaren 50 tot 70. Wat zeker een probleem is, is dat we dit soort films, áls ze al in de bioscoop draaien, meestal alleen maar kunnen komen bekijken in een Vlaams overdubde versie met "wereldsterren" van het allure van Stan van Samang, Warre Borgmans, een paar Ketnet-wrappers en daar dan nog een verlopen Vlaams charmezangeresje door, terwijl het origineel uitpakt met namen als The Rock, Justin Long maar ook John Cleese en Gary Oldman. En om eerlijk te zijn: ik zie zeer graag dit soort films, maar als er in de bioscoop alleen maar een dubbing wordt aangeboden ga ik principieel niet kijken. Thank goodness for home cinema.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer van Planet 51 voldoet aan de normen waaraan men zich mag verwachten bij een moderne CGI-film. Het beeld bevat contrast en diepte en zeer veel details. De kleuren zijn niet zo psychedelisch als bij Sony's Cloudy With A Chance Of Meatballs, en het geheel wordt daardoor een stuk rustiger om te bekijken. Qua textuur had de film wat beter kunnen afgewerkt zijn: de aliens hebben nauwelijks tintverschillen in hun groene huid, en hun haar zien er als klitten plasticine uit; spijtig genoeg is er evenmin veel aandacht besteed aan de uiterlijke afwerking van het enige menselijke personage in de film. Dit is echter niet noodzakelijk een fout in de transfer, maar lijkt ons eerder een artistieke keuze. Wél detail is er onder meer in het houtsnijwerk, het sterrenwachtgebouw, de afwerking van Lem's kamer en het gazon te zien; in de stripwinkel zie je zelf de stofdeeltjes opvliegen. De DTS-HD Master Audio 5.1-track is wel ruimtelijk en goed geproportioneerd, maar het stoort wel dat de overgang tussen de verschillende camerastandpunten in een zelfde scène soms gepaard gaat met een hakkelige overgang waarbij de surroundkanalen plots wegvallen. De helikopters, de vliegende capsule en het afweergeschut zorgen voor de nodige dynamiek. Ook hier is de track goed en niet te bombastisch, maar de subtiliteit straalt er niet echt af, en qua recente releases scoort een film als zeg maar Up een stuk beter.

EXTRA'S
De grootste zwakte van de disk is het gebrek aan fatsoenlijke extra's. D'r staat weliswaar wat op, maar het lijkt zo allemaal uit een elektronisch perspakket bij elkaar geharkt, en er zit geen structuur in. Naast een trailer (2 min.) en een progression reel (18 min.), waarbij je de storyboards in verschillende fasen van afwerking naast elkaar kan zien, overtroeven de Making of-documentaire, (11 min.), de Featurette (3 min.), de Origins short (3 min.) en de Music montage (2 min.) elkaar in nietszeggendheid.

CONCLUSIE
Planet 51 is een leuke pastichefilm waarin het alien invasion-genre danig op de hak wordt genomen. Voor een animatiefilm van een kleinere speler in CGI-land leveren de makers een redelijk aanvaardbare prent af, die geen onuitwisbare indruk maakt, maar charmeert door zijn eenvoud.