Bruno (Manuel Vignau) wordt door zijn vriendin Laura gedumpt voor de veel aantrekkelijkere kunstfotograaf Pablo (Lucas Ferraro). Het stelletje heeft nog af en toe seks, want Laura houdt er moderne ideeën op na, maar een voortzetting van hun relatie in de toekomst houdt ze voor totaal onmogelijk: je bent gestoord, zegt ze. Maar daarmee is Bruno het niet eens. Hij is gekwetst en vooral jaloers en hij bedenkt een zgn. Plan B om Laura en Pablo uit elkaar te drijven. Het idee heeft Bruno van een meisje dat de jonge fotograaf van vroeger kent. Hij beweert wel eens wat te hebben gehad met een jongen, vertelt ze hem achteloos en dus besluit Bruno om met Pablo aan te pappen om hem in verwarring te brengen en de relatie met Laura te ondermijnen.

 

 

In de sportschool legt Bruno met succes het eerste contact met z’n rivaal: Pablo nodigt hem uit om samen in zijn flat naar de laatste aflevering van de razend populaire tv-serie Blind te kijken. Pablo’s opmerking dat hij wel heel erg op de ex-vriend van zijn verloofde Laura lijkt, ontwijkt Bruno heel handig en ook in de weken die volgen kan hij lange tijd voorkomen dat Pablo en/of Laura zijn plannetje doorzien. Ondertussen spint hij voorzichtig zijn web en verzint een spelletje waardoor ze zich uitgeven als homostel, just for the fun, want tot Bruno’s verbazing is Pablo heel erg terughoudend en niet geneigd om uit de kleren te gaan, laat staan iets uit te proberen als ze na een nachtje stappen in één bed hun roes uitslapen. Dus bedenkt hij een nieuwe stap om wraak te nemen op Pablo en Laura, maar wie met vuur speelt, verbrandt z’n vingers en dat zal Bruno geweten hebben…

 

Plan B van de Argentijnse debutant Marco Berger is een film over een ontluikende liefdesrelatie, toevallig tussen twee jongens, maar het kon even goed om een heterostelletje of twee lesbische meisjes gaan, want ongelooflijk maar waar: voor de dramatische ontwikkeling van deze film doet dat er helemaal niet toe. Berger – die ook het scenario schreef – concentreert zich namelijk in de eerste plaats op een ingewikkelde driehoeksverhouding en op de poging van één van de hoofdpersonages om die op een vrij dubieuze manier uit haar evenwicht te brengen en zo mogelijk te vernietigen, waarbij hij nauwelijks oog heeft voor de consequenties van het gevaarlijke spelletje waaraan hij zelf participeert. De regisseur kiest een ingenieuze en weldoordachte uitgangspositie: de beide mannen zijn hetero, maar door zich emotioneel met elkaar te meten – waarbij Bruno zich duidelijk als de macho gedraagt – gaan ze twijfelen aan hun eigen seksualiteit, waarbij het uitgerekend de twijfelaar is die het langst de boot afhoudt. Berger gaat subtiel te werk en hij neemt z’n tijd, want met 103 minuten heeft hij meer dan voldoende ruimte om de posities van Bruno en Pablo grondig te beschrijven. Bovendien aast Bruno niet op snelle winst: hij besluipt z’n prooi met de grootst mogelijk voorzichtigheid en voorkomt op die manier elke gevoel van onbehagen. Hij probeert met Pablo een vertrouwensband te sluiten op basis van gedeelte jeugdherinneringen, souvenirs die rust en gemoedelijkheid suggereren, en vraagspelletjes waarmee hij die band nauwer aan kan halen. Wat Bruno niét weet is dat Pablo’s zgn. avontuurtje met een andere jongen destijds verzonnen was, weliswaar ingegeven door twijfel en nieuwsgierigheid, maar nooit echt uitgeprobeerd.

 

Gezien er geen lichamelijk contact mogelijk is, houdt Bruno z’n slachtoffer aan de praat: van Peter Pan in Neverland tot een emmertje met een schopje, viewmasters en wie- en watvraagjes om pijnlijke stiltes te voorkomen, om de band met de ander niet te verliezen, om een klamme sfeer te vermijden. Het werkt, zij het niet perfect, want in de ogen van Pablo leest de kijker onzekerheid, over wat er aan de hand is, over wat er van hem wordt verwacht en waarvoor hij zich moet hoeden. Berger legt het breekpunt in de driehoeksverhouding heel ver naar achter, waardoor een subtiel opgebouwde spanning heel lang door de film waart. Maar het lange wachten loont en bovendien wordt het hele verhaal van Bruno en Pablo op die manier geloofwaardig en naturel, want ook in het echte leven bespringen mensen elkaar niet zoals dat in Hollywood vaak het geval is. Berger gaat voor een ruime portie eerlijkheid en die gebiedt hem om z’n personages tijd te geven, veel tijd en voor sommige kijkers beslist te veel tijd, maar wie zich kan inleven in de problematiek, die beseft heel gauw dat de regisseur het bij het rechte eind heeft.

 

 

Regisseur Marco Berger gebruikt weinig extra licht, waardoor de interieurscènes vaak iets te donker zijn en een geelachtige kleur krijgen. De buitenopnamen zijn bijgevolg een stuk levendiger en kleurrijker, want die doen hun voordeel met de Zuid-Amerikaanse zon. De print is netjes naar dvd overgeschreven, zonder ongerechtigheden, maar het zwart-niveau is vaak uit balans wegens het weinige licht. Soms is het beeld dan ook een klein beetje flou en korrelig, maar dat is een bewuste keuze van de maker. Het geluid staat in stereo en meer heeft deze dialoogfilm niet nodig. De muziek is spaarzaam toegevoegd.

De Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers uit het Homescreen-aanbod. Omdat de filmpjes automatisch opstarten bij het inbrengen van de disk in de speler, levert dat geen punten op.

 

Plan B van de Argentijnse regisseur Marco Berger is een verrassend portret over een liefdesrelatie met hindernissen. Lucas Ferraro (Pablo) en Manuel Vignau (Bruno) brengen hun rollen met overtuiging en een bijzonder gevoel voor realisme en sensualiteit. Sommige kijkers zullen de voortgang en het tempo van deze prent als veel te traag ervaren, maar wie z’n tijd neemt voor deze film, die wordt uiteindelijk deelgenoot van een intense en eerlijke productie.