Sven en Göran zijn net getrouwd en verhuizen naar een perfecte buitenwijk van Stockholm die zo lijkt weggerukt uit de al even perfecte wereld van The Truman Show (1998). Göran heeft in de buurt een baantje als huisarts aangenomen; zijn meer dan tien jaar oudere echtgenoot Sven werkt op een kantoor en is vader van de 15-jarige Isabell die sinds de scheiding bij z’n ex woont. Hij ziet een echt gezin niet zitten, hij heeft het allemaal al eerder meegemaakt met een wrokkige dochter als resultaat, maar Göran heeft altijd al een kinderwens gehad en dus wordt er een adoptieaanvraag ingediend. Het resultaat is tot hun verrassing positief, maar de ambtenaar van dienst zorgt voor een ontnuchtering: geen enkel Derdewereldland laat kinderen adopteren door homo’s, ook al zijn die netjes getrouwd, bemiddeld en hebben ze de strenge selectieproef overleefd. Göran is ontgoocheld. Sven is misschien een beetje opgelucht. Maar daarmee is de kous niet af: ook een Zweeds en in tweede orde een Deens kind willen ze wel in huis nemen. Een paar weken later valt er een brief in de bus: Patrick, anderhalf, is beschikbaar voor adoptie.

 

Meteen begint Göran de kinderkamer in te richten voor de baby, maar z’n ontgoocheling is groot als een paar dagen later de 15-jarige Patrik voor de deur staat. Er moet een vergissing gebeurt zijn, meent Sven, en dus rijden ze met de nieuwkomer naar de sociale dienst. Maar daar is het weekend al begonnen en is er niemand beschikbaar om klaarheid te scheppen. Sven gaat uit de bol, verschaft zich toegang tot de computer van de verbouwereerde secretaresse en drukt de identificatiegegevens van Patrik af: een jongen uit een instelling met een lichtjes crimineel verleden en een lange reeks gedragsproblemen. Tot de zaak is uitgeklaard zitten ze met Patrik 1.5 opgescheept en dus wordt de jongen opgesloten in de kinderkamer. Ondertussen neemt de spanning in huis toe: Göran is in de war, Sven steekt z’n eerste sigaret in lange tijd op en grijpt naar de fles Whisky. Als Patrik ’s nachts ontsnapt en door de buurtwachter thuis wordt gebracht, barst de bom: hij moet het huis uit, althans dat is Svens mededeling, maar op het politiekantoor wordt hij wandelen gestuurd en verwezen naar… de sociale dienst. Die deelt Göran en Sven na een paar dagen mee dat er geen vergissing in het spel is, wél een tikfout in de adoptiepapieren: niet Patrik 1.5, maar Patrik 15. Dus wordt de procedure geannuleerd en gaat de sociale dienst op zoek naar een andere familie voor de jongen. Als Göran besluit om Patrik 15 tot dan in huis te houden, is voor Sven de maat vol en stelt hij z’n partner voor de keuze: hij of Patrik, waarop Göran hem vriendelijk, maar met aandrang vraagt om dan maar meteen het huis te verlaten...

 

 

Collega Werner veegde eerder Homescreen de mantel uit wegens de release van Another Gay Sequel: Gays Gone Wild dat hij omschreef als “een walgelijk excuus … dat flink over de grenzen van de goede smaak gaat”. Gelukkig compenseert Homescreen die slechte smaak af en toe - en eigenlijk zeer regelmatig - met goeie holebiproducties zoals Patrik 1.5 (wat trouwens geen excuus is voor het uitbrengen van vulgaire prutfilms), een halfzachte Zweedse komedie van een acceptabel niveau, ondanks een aantal melige momenten en een voortgang die ieder van u met een beetje goede wil zelf had kunnen schrijven. Maar dat is misschien het leuke aan komedies, nl. het feit dat ze zo voorspelbaar zijn, dat ze ons niet dwingen om bekende paden te verlaten, maar net die instincten bevredigen die we met elkaar delen, inzonderheid die omtrent veiligheid, geborgenheid, begrip en medemenselijkheid. Regisseur Ella Lemhagen baseert zich op het gelijknamige theaterstuk van Michael Druker en maakt een film die z’n roots zelfs niet probeert te verraden. Zo is er alles aan gedaan om de buitenwereld, zeg maar het production design van de straat waarin Sven en Görans huis staat, de feel van een sprookjesachtige wereld te geven, eentje waarin Truman Burbank zich perfect op z’n gemak zou voelen en waarin de scènes in de tuintjes van de buren lijken te zijn gestolen uit Death Of A Salesman (1966) van regisseur Alex Segal, wegens een soortgelijk onecht toneelachtig licht, een overdreven luminiciteit en personages die uit bordkarton schijnen te zijn opgetrokken. Al deze elementen geven deze vrij klassieke filmproductie een aparte look en een apart cachet en ze stimuleren de nieuwsgierigheid van de kijker.

 

 

Maar bovenal vertelt Ella Lemhagen een verhaal dat zich net zo goed in een film over een heterostel met fertiliteitproblemen af had kunnen spelen. Göran (Gustaf Skarsgard) en Sven (Torkel Petersson) worden geportretteerd als gewone mensen met als enige bijzonderheid dat ze het liever met mannen doen, wat eigenlijk niet abnormaler zou mogen klinken dan verhalen over mannen die het liever met hun maîtresse doen of vrouwen met hun baas. Uiteraard zorgt hun komst in de wijk voor enige opschudding. De volwassenen kunnen hun ongemak nog enigszins verbergen achter beleefdheidsfrasen (de mannen), een brede glimlach en koeienogen (de vrouwen), maar het zijn de kinderen die de achtertkamerpraatjes vertalen in kleine pesterijen en scheldrijmpjes. Dat uitgerekend de kale, zwaar bebaarde en getatoeëerde Sven bang blijkt te zijn voor het boefje dat ze tijdelijk in huis nemen, riekt een beetje naar een cliché, maar tussen de regels vernemen we dat hij ooit als knaap in elkaar is getrapt wegens zijn geaardheid. Sven en Göran wijken voor de rest niet af van hun omgeving, ze zijn niet per se superaantrekkelijk en de regisseur vindt het dan ook niet nodig om ze in expliciete naakt- of seksscènes te tonen. Vandaar ook dat het waarschuwende seksicoontje niet op de hoes is afgedrukt, want daar gaat het in Patrik 1.5 niet om. Wél over een relatie die dreigt stuk te lopen wegens verwikkelingen omtrent een niet alledaagse adoptie en het moeilijke aanpassingsproces van een tiener die z’n hele leven lang als een hond in een kegelspel is behandeld.

 

Patrik 1.5 is bij momenten aandoenlijk, misschien wat te melig voor sommige kijkers, maar nooit echt te ver over de schreef. Bovendien voegt de regisseur voldoende humor toe om het geheel lichtvoetig en verteerbaar te maken, terwijl ze wel degelijk een serieuze problematiek aankaart en die ze in het kader van deze komedie op een ludieke, maar tegelijk zinvolle wijze uitwerkt. Daarbij krijgt ze de steun van drie sterke en sympathieke acteurs die de karakterevolutie van hun personage op een geloofwaardige manier tot stand brengen. Meest in het oog springende performance komt misschien wel van de jonge Thomas Ljungman (Patrik) die zich uitstekend profileert als de jeugdige homohater, de opstandige tiener en ten slotte de zelfzekere adolescent, want dat is Patrick 1.5 ook een beetje: een coming-of-age-story.

 

De beeldkwaliteit van deze dvd is zonder meer uitstekend: prachtige kleuren, een perfect zwartniveau, ongelooflijk scherp beeld en heel veel details zonder zichtbare ongerechtigheden. Het geluid is goed, maar van het binnensmondse Zweeds zullen maar weinig kijkers meer dan een paar woorden begrijpen. De soundtrack staat in de oorspronkelijke 5.1-versie. De stemmige muziek van Fredrik Emilson passeert quasi onopvallend, maar de pop- en countrysongs vallen des te meer op.

 

De Originele Bioscooptrailer en een tweetal Andere Trailers, waaronder die voor Plan B.

 

Patrik 1.5 is een leuk tussendoortje en een geslaagd alternatief voor de golf van Amerikaanse semipornografische of gewoon weinig appetijtelijke holebifilms die sinds een tijdje met de regelmaat van een klok op de markt gegooid worden. De acteerprestaties zijn goed, de technische kwaliteit is in orde, de bonussectie is evenwel lamentabel.