Deze film maakt deel uit van The Definitive Ealing Studios Collections waarin ook volgende films zijn opgenomen: Kind Hearts And Coronets, Went The Day Well?, Nicholas Nickleby, The Lavender Hill Mob, The Titfield Thunderbolt, Hue & Cry, Dead Of Night, The Ladykillers, Passport to Pimlico, The Magnet, Scott Of The Antarctic, Whisky Galore!, Champagne Charlie, The Maggie en It Always Rains On Sunday.

FILM
Je zou niet verwachten dat een komedie met de textielindustrie als achtergrond treffender dan eender welke film uit de jaren vijftig de spanning tussen communisme en kapitalisme weergeeft. Toch is het precies dat wat The Man In The White Suit doet. De protagonist is Sidney Stratton, een amateur-uitvinder die via onbetekenende jobs in textielbedrijven in de buurt van laboratoria wil geraken om er zijn onderzoek naar een onverwoestbare synthetische draad voort te zetten. Wanneer hij met zijn clandestiene werkzaamheden succes boekt, duurt het lang eer hij de fabriekseigenaar van zijn revolutionaire uitvinding kan overtuigen, maar uiteindelijk komt Sidney's droom uit. Het eerste fonkelnieuwe, helwitte pak wordt gefabriceerd: onverwoestbaar én vuilafstotend. Al gauw komen andere textielbaronnen achter het bestaan van het pak. Zij willen te allen prijze voorkomen dat dit op de markt komt, want ze zouden failliet gaan. Maar ook de vakbonden ruiken onraad: zij vrezen massaal ontslagen. Alle goede bedoelingen van Sidney ten spijt, bevindt de naïeve maar trotse uitvinder zich dus tussen hamer en aambeeld.

Het knappe aan The Man In The White Suit is dat de maatschappelijke boodschap van de prent zeker niet de boventoon voert. De prent blijft in de eerste plaats een verrukkelijke komedie, waarin vooral de visuele humor prachtig uit de verf komt. Neem bijv. de machine die Sidney Stratton gebruikt voor zijn experimenten. Het ding ziet er uit als een vergeten decorstuk uit een sciencefictionfilm en stoot komische tonen uit die niet zouden misstaan in een Marx Brothers-film. Alleen al die machine verlicht de toon van de prent zodanig dat elk thema dat wordt aangehaald eenvoudig bij de kijker binnengelepeld kan worden zonder het gevoel te krijgen dat ie een moraalles krijgt. Maar ook de extreme helheid van het witte pak en de mislukte proeven zorgen voor de komische noot.

De reden waarom de film het perfecte evenwicht vindt tussen entertainment en boodschap is niet alleen het intelligent opgebouwde scenario. Veel van de lof moeten we ook richten aan regisseur Mackendrick. Enkel de beste cineasten proberen filmische excellentie te puren uit komedie en Mackendrick is er daar een van. De scènes in de fabriek verraden dan wel iets te opzichtig de kartonnen decors, maar met ingenieuze camerastandpunten en onverwachte close-ups tilt de cineast wat zich op het scherm afspeelt meteen naar een hoger niveau. Enkele shots in een trappenhal refereren al rechtstreeks naar de filmstijl die hij in The Ladykillers zou hanteren, terwijl het komische potentieel van het witte pak optimaal tot zijn recht komt in een scène waarin de grens tussen licht en donker vervaagt.

Mackendrick moet bovendien een uitstekend acteursregisseur zijn te oordelen naar de prestaties van de cast. Primus inter pares is Alec Guinness. Het is aan hem om een balanceeract uit te voeren die niet eenvoudig is. Sidney Stratton is immers in de eerste plaats een naïeveling die niets liever wil dan zijn uitvinding voor het goed van iedereen te promoten. Maar hij is ook ijdel en trots genoeg om zijn ogen te sluiten voor economische en menselijke neveneffecten van zijn onverwoestbare synthetische draad. Sympathie losweken voor het personage is dus geen evidentie, maar Guinness slaagt er wonderwel in dankzij een expressieve mimiek en een subtiele, maar revelerende lichaamshouding. De rest van de cast fungeert doorgaans als satelliet voor Guinness en kan dus minder schijnen, maar is daarom niet minder perfect gecast. Zo is Joan Greenwood de ideale potentiële vriendin, overtuigt een jonge Michael Gough als ambitieuze fabriekseigenaar en is er een geapprecieerd optreden van veteraan Ernest Thesinger als een angstaanjagende textielbaron.

The Man In The White Suit mag dan een quasi perfecte komedie zijn, de prent rekent op een te eenvoudige deus ex machina om de probleemstelling van de film op te lossen. Hierdoor blijf je alsnog een beetje teleurgesteld achter. En dat terwijl die plotse wending niet nodig is. Want vlak voor het einde van de film komt Sidney Stratton tot inzicht als hij zijn huisbazin ontmoet. Haar reactie is zo mooi, onverwacht en daarom ontroerend dat de eeuwige spagaat tussen communisme en kapitalisme ineens intens helder wordt voor de kijker.

BEELD EN GELUID
In de eerste twintig minuten lijkt het er op dat de print van The Man In The White Suit die voor deze release gebruikt wordt best degelijk is. Het contrast is verrassend goed, het aantal printbeschadigingen blijft beperkt en de scherpte kan door de beugel. Maar plots verslechtert de kwaliteit van de print, niet constant, maar in een scène hier en daar, waarbij het lijkt alsof bepaalde sequenties over de vloer van de montagekamer gesleept zijn. De soundtrack is een stuk constanter: de dialogen zijn goed verstaanbaar en de mix is degelijk. De geluidseffecten komen wel niet allemaal even goed uit de verf.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer voor de film.

CONCLUSIE
The Man In The White Suit is een prachtige komedie, vol innovatieve visuele humor én met een interessante maatschapplijke boodschap. De prent is een van de belangrijkste hoogtepunten uit de geschiedenis van de Ealing Studio's. De beeldkwaliteit is helaas niet denderend, maar de soundtrack klinkt degelijk. De enige extra op de schijf is een trailer.