FILM
All that we see or seem
Is but a dream within a dream. (Edgar Allan Poe)

Dom Cobb (Leonardo DiCaprio) is droomextractor: dankzij geavanceerde technologie kan hij dromen van andere mensen binnendringen en zo hun diepste geheimen ontfutselen. Deze techniek staat bekend onder de naam extraction. [Open de vierkante haken. Nolan was echter niet de eerste met dit idee, want Willy Vandersteen was hem met De Dromendiefstal (Suske en Wiske) ruim voor. Sluit de vierkante haken] Van zijn laatste job, waarbij hij bedrijfsgeheimen van een industrieel, Saito (Ken Watanabe) moest stelen, heeft hij echter een zooitje gemaakt. Saito doet hem echter een tegenvoorstel, en vraagt of hij bij een industriële concurrent, Robert Fischer (Cillian Murphy) niet de omgekeerde techniek, bekend als inception, kan toepassen, zijnde een idee in Fischers brein planten zodanig dat hij er stellig van overtuigd is dat het van hem komt. Saito kan Cobb een interessante deal voorschotelen: hij kan hem namelijk van de most wanted list afhalen, zodat hij terug de Verenigde Staten binnen kan en zijn kinderen opnieuw kan bezoeken. Cobb is het idee niet ongenegen en verzamelt een team van specialisten om Fischer een droom binnen een droom binnen een droom voor te schotelen die uiteindelijk niet meer is dan een ingewikkelde manipulatie. Een dergelijke inductie van dromen is echter niet zonder gevaren, niet in het minst dat men de tel kwijtraakt en de realiteit niet meer van de echte wereld kan onderscheiden.

Dit is de plot in een notendop, want zoals gewoonlijk bij Christopher Nolans films is de werkelijkheid een stuk gelaagder en genuanceerder, en rekent de regisseur op het verrassingselement waarbij het publiek voortdurend op het verkeerde been wordt gezet om te scoren. Inception haalde intussen de IMDB-top 10 van beste films aller tijden, wat toch iets te veel eer is; Nolans The Prestige vond ik intelligenter en bevatte minder plotholes, The Dark Knight iets rechtlijniger en beter geacteerd. Het was natuurlijk a hard act to follow om deze twee publiekslievelingen naar de kroon te steken, en de fluistercampagne waarbij de regisseur zijn eigen film al bij voorbaat afschilderde als redelijk briljant was misschien iets te veel van het goede. Nolan heeft namelijk dit keer iets te veel mosterd gehaald bij The Matrix om volledig origineel uit de hoek te kunnen komen - het enige verschil tussen de in het wilde weg schietende projections en Agent Smith is dat voor deze laatste maar één acteur betaald moest worden - maar hij levert toch een volle film af die een groot deel van mijn verwachtingen inloste. De plot en vooral de eindscène is voorspelbaar eens de film zijn eigen interne logica heeft geschetst, wat toch het eerste halfuur een zeker inlevingsvermogen van de kijker verwacht, maar zelfs wetende wat er gaat komen gaat één en ander toch snel genoeg om de hongergevoelens van het publiek te stillen. Voor een film die het creatieve idee hoog in het vaandel voert, alsook het idee dat verbeelding het summum van intelligentie is, laat de film jammer genoeg weinig tot de verbeelding spreken, want het denkwerk is al grotendeels afgerond. De film is echter erg stijlvol en de speciale effecten, waarvoor de prent meermaals bekroond is, blijven relatief erg goed plakken. Wat tegen de film pleit is dat de personages redelijk ééndimensionaal zijn en een klein beetje meer motivatie van de acteurs het verhaal toch op een iets hoger niveau had kunnen tillen. Wellicht moet Nolan nu eens geen doordrukjes meer maken van zijn vorige mindfuck-films genre Memento en na Batman: The Dark Knight Rises eens met een origineler concept op de proppen komen. Een goeie real action-film met de Smurfen misschien?

BEELD EN GELUID
Een film die onder meer de Oscar voor beste visuele effecten heeft weggekaapt moet uiteraard een goede transfer krijgen. Nolan gebruikt duidelijk alternerende kleurenpaletten om zijn verschillende verhaallagen uit elkaar te houden: frisse hagelwitte sneeuw in de éne scène, een modderig uitziende achtervolgingsscène in een minibusje in de andere en overgesatureerde kleuren in het hotel. De verschillende droomwerelden worden geacht rijk gedetailleerd te zijn, en de transfer stelt nergens teleur: de schakeringen van de huid zijn realistisch en levensecht, de zwarttinten helder en zuiver (zoals in de scène waarin één van de personages in een onderkoeld zwart ziekenhuis op sterven ligt), en visueel rijke details springen onder meer in het oog in een scène waarin Nolan twee enorm grote spiegels parallel tegenover elkaar filmt waarin de realiteit een oneindig aantal keren gereflecteerd wordt. De DTS-HD MA 5.1-track is overweldigend, zij het dat de openingsscène verhoudingsgewijs wat luid is, maar golf na golf overspoelen de parallel met de speciale visuele effecten de bijhorende geluiden de huiskamer en klinken zwaar door. Ook de nuance in akoestisch kleinere ruimten, zoals het minibusje en de lift is merkbaar.

EXTRA'S
De hoeveelheid extra's is eerder bescheiden, en het lijkt dat het verspreiden ervan over twee disks wat verspilling van de ruimte is, alhoewel het mooi meegenomen is dat de beeld-en geluidskwaliteit er niet door in het gedrang komen en dat ik principieel nooit klaag dat er een disk méér dan een disk minder te vinden is. De In-Movie optie Extraction Mode op disk 1 toont het making of-materiaal tenminste niet in een klein Picture in Picture-venstertje, maar de film wordt hiervoor op gezette tijden gepauzeerd voor een totaal van drie kwartier aan bonusmateriaal, wat voor een film met deze complexiteit eigenlijk redelijk weinig is. Via het hoofdmenu kunnen de featurettes bovendien ook apart bekeken worden. De disk bevat ook nog een BD Live-optie.

Disk 2 bevat mooie tweedelige documentaire "Behind the Story" met eerst een redelijk opgeblazen documentaire Dreams: Cinema of the Subconscious (44 min.) waarin een resem experts inzake dromen en slaap het scenario aan een realiteitstoets mogen onderwerpen. Inception: The Cobol Job (15 min.) is een soort van geanimeerde prequel waarin de voorgeschiedenis van de infiltratiepoging van Cobb en zijn team bij Cobol wordt verteld. 39 minuten lang zijn er fragmenten uit de soundtrack van Hans Zimmer te beluisteren, alhoewel het een slecht idee was om deze niet te voorzien van enige vorm van visuele begeleiding. Dan volgt er nog een hele resem met promotionele galerijen met "geklasseerde informatie", productietekeningen en filmposters, en tot slot krijgen we nog 3 trailer en 13 TV-spots te zien. Conclusie? Het mocht wat meer zijn. Geen commentaartrack, geen making of-documentaire over de film zelf...

CONCLUSIE
Inception is niet zo goed als de hype u wil doen geloven, maar ook niet zo slecht als de vele, vele professionele Nolanbashers u willen aanpraten. Oordeelt u vooral zelf met een open geest.