FILM
De 14-jarige Mattie Ross (Hailee Steinfeld) heeft de onprettige taak om het lichaam van haar vader op te halen, die in een stadje ver van huis is neergekogeld door één van zijn schapenjongens, Tom Chaney (Josh Brolin), en aangezien zij de enige in de familie is die kan lezen en schrijven, valt de taak om de formaliteiten inzake de begrafenis af te handelen op haar. Maar haar business eindigt niet daar: ze wil dat de politie achter Chaney aangaat, die in een indianenreservaat is gevlucht, maar laten we zeggen dat een ordinaire dief die twee klompjes goud en een paard heeft gestolen niet dadelijk hoog op de prioriteitenlijst staat. Wanneer ze op een dag in de rechtbank US Marshall Rooster Cogburn (Jeff Bridges), een pathetische dronkelap met één oog die eerst schiet en dan pas vragen stelt, ontmoet, is ze onder de indruk van zijn onverzettelijkheid. Uit de processen waaruit hij als politie moet hetuigen blijkt dat hij het niet zo nauw neemt met het levend terugbrengen van de verdachten als dat niet nodig is. Zij is desnoods bereid om de erfenis van haar vader aan de Marshall te betalen als hij mee met haar naar het reservaat gaat en hem er terug bij zijn laarzen uitsleurt om in Fort Smith een redelijk proces te krijgen. Er is echter nog een geïnteresseerde: LaBoeuf (Matt Damon) is bij de Texas Rangers en wil de man arresteren omdat die in een dispuut over de hond van de president van Texas de president heeft neergeschoten. Hier ontstaat al zeker een eerste bron van ergernis: moet de verdachte nu terecht staan in Arkansas of in Texas? Toch besluit het drietal samen te werken, met het idee dat ze Chaneys lot wel later zullen beslissen eens ze'm gevangen hebben. De twee Marshalls zijn echter niet zo te vinden voor het feit dat de kleine Mattie mee gaat, en bovendien ook nog eens als geldschieter de leiding van de operatie in handen neemt. Onderwerk blijkt toch hoe erg het gesteld is met de pathetische dronkelap Cogburn, en krijgt Mattie zelf meer en meer het idee om de klus zelf te klaren. Die is er niet simpeler op geworden want Chaney heeft zich aangesloten bij een bende vrijbuiters, onder leiding van Lucky Ned Pepper (Barry Pepper), die ook nog hoog op het verlanglijstje van Cogburn staan. Cogburn en LaBoeuf worden ook al niet te beste vrienden, aangezien ze een paar keer bijna elkaar in plaats van de schurken neerknallen. Toch nadert het moment waarom het trio de zilvermijn vindt waar de bende van Pepper zich verschuilt, en dan is het vooral een wedstrijd om te zien wie het meerste true grit heeft.

De gebroeders Coen probeerden in 2010 met deze klassieke western, een bijna letterlijke remake van de John Wayne-klassieker uit 1969, opnieuw wat in de belangstelling te komen nadat hun vorige films als Burn After Reading en A Serious Man op zijn zachtst gezegd niet zo oscarwaardig waren als hun succesfilm  No Country For Old Men. Ondanks de tien nominaties werd de film echter geen enkele keer onderscheiden. Het waarom laat zich niet moeilijk raden: de broers zijn overwerkt, jaarlijks een film "moeten" afleveren werkt blijkbaar creatief als een zwart gat, en iedereen blijft hun films maar vergelijken met juweeltjes als Fargo. De vergelijking met hun eigen eerder bescheiden films van de laatste paar jaren valt echter gunstig uit voor True Grit, een rechttoe-rechtaan western met een niet al te ver gezochte plot waarbij de sheriffs uiteindelijk de schurken omleggen, alhoewel de sheriffs een zeker al even verdorven karakter hebben. Zonder afbreuk te willen doen aan het heilige instituut John Wayne is Jeff Bridges' interpretatie van de alcoholische crimineel Rooster Cogburn die zich van de andere criminelen onderscheidt omdat hij een sheriffster opgespeld heeft gekregen, zeker één van de betere rollen in 's mans carrière, die fel afsteekt tegen het miserabele excuus voor acteerwerk dat Bridges afleverde in films als de crappy sequel van de al even crappy Tron, duidelijk een opdracht die de man aanvaard heeft om zijn bankrekening te kunnen spijzen. In het midden van de film dreigen er even een paar donkere wolken en dreigt de plot te verzanden in alweer een pseudo-intellectuele talkie, maar mee door het gedreven spel van de jonge en op één nacht volwassen geworden Hailee Steinfeld én door het feit dat de Coens net op tijd het zwaartepunt weer naar de plot en de actie verschuiven, wordt True Grit gered van een wisse dood of het equivalent daarvan in de camp-sectie van de videotheek.

BEELD EN GELUID
Paramount heeft True Grit een zo goed als perfecte technische behandeling gegeven, waar nagenoeg geen speld tussen te krijgen is. De grauwe en groezelige kleuren met als hoofdtonen grijs en bruin van het oude Westen doen de film baden in een sfeer die precies de goede toon aanslaat in elk shot, of het nu het nare interieur bij de begrafenisondernemer is, of de bakkende zon in de open lucht. De beelden zijn zeer scherp en helder, bevatten een waaier aan zeer gedetailleerde texturen in onder meer het houtwerk van de hutten en de karige begroeiing in de pampas van Arkansas, en vooral de nachtelijke helderheid in de scène in het midden van de film waarin de good guys en bad guys elkaar partij geven, maakt een zeer goede indruk. De nachtelijke vuren vertonen nergens ook maar het minste spoortje van afterglow, en de zwartschakeringen zijn ongeveer perfect. Een klein beetje grain volstaat juist om de film zijn rauwe uiterlijk te geven. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track is mooi in evenwicht, draagt veel bij aan de atmosfeer van het geluidslandschap, vooral het gestroom van water, het geroezemoes in een kolonistenstadje en de onnatuurlijke stilte op de prairie, af en toe schril doorbroken door een roofvogel, om maar te zwijgen van de reverbererende pistoolschoten, maken de totale ervaring levensecht. Ook is de track zeer goed gelijkmatig uitgespreid, tussendoor het volume bijstellen is bij deze film absoluut niet nodig. De huiscomponist van de Coens, Carter Burwell, heeft bovendien een zeer mooie score bij elkaar geschreven, die echt de epische machomuziek uit de westerns van weleer hulde bewijst. De jury is uiterst tevreden.

EXTRA'S
Waar de jury niet zo tevreden over is, is over het magere bonusmateriaal, dat op het eerste zicht veel lijkt, maar de lengte van titel van de bijdrage is in vele gevallen langer dan de bijdrage zelf. Behind the scenes with Mattie Ross (5 min.) is een zeer voorspelbaar stukje waarin aan de jonge actrice gevraagd wordt hoe ze aan de rol is gekomen, wat ze ervan vindt om met twee grote namen als de Coen Brothers te mogen samenwerken, en hoe het kind feitelijk het draaien van de film nog het best kon vergelijken met cowboykamp: leren paardhijden schieten en zo voort. Outfitting the Old West: Buckskins, Chaps and Cowboy Hats (8 min.) is nog zo'n filmpje waarmee men de academie tracht te bespelen om de kledingrequisieten in de verf te zetten. Aan de feitelijke uitleg in de documentaire, dat een paar acteurs komen vertellen hoe belangrijk kostuums voor hun zijn, tja, dat zullen we dan wel merken als ze het eens aandurven in hun blote flikker te komen acteren. Interessanter is de documentaire Colts, Winchesters & Remingtons: The Guns of a Post-Civil War Western (5 min.), waarin een materiaalmeester bezweert om replica's na te maken vertrekkend van bestaande museumstikken, en dan een klein beetje een leap of faith te gebruiken om te zien hoe deze wapens er nu zouden hebben uitgezien. Re-Creating Fort Smith (11 min.) handelt natuurlijk over het herbouwen van een stad zoals die er volgens de documenten in de jaren 1800 moet uitgezien hebben. The Cast (5:25) is een zeer korte en oppervlakkig overzicht van welke acteurs er allemaal in deze prent te bewonderen zijn, wat toch een stuk langer mocht geweest zijn, zeker als een actrice als Hailee Steinfeld of Jeff Bridges, die actief gepromoot werden voor beste bij-en hoofdrol, iets meer screentime zouden gehad hebben. Charles Portis -- The Greatest Writer You've Never Heard Of... (31 min.) bevat een beschrijving van het literaire werk van Charles Portis, de man die de originele True Grit schreef, waar de film op 1969 op gebaseerd werd, maar nu nog nauwelijks bekend is behalve dan van deze film. Deze bijdrage is alleszins de interessantste. The Cinematography of True Grith bevat een 3 minuten durende bijdrage over Roger Deakins, de cameraman die de beeldregie die aan de film verbonden is uitlegt. Er wordt afgesloten met een trailer (3 min).

CONCLUSIE