FILM
Een hagedis in een terrarium (Johnny Depp) heeft eigenlijk alles wat zijn hartje begeert: een plastic visje als kompaan, een fotomodel (een onthoofde Barbiepop) aan zijn zijde en hij amuseert zich rot met theater te spelen. Jammer genoeg valt het terrarium van een wagen, en de hagedis eindigt in de woestijn, alwaar het gedomesticeerde wezentje snel duidelijk gemaakt wordt dat de enige wet die van de sterkste is. Wanneer hij, uitgedroogd van de dorst, in de saloon van het stadje Dirt arriveert, kletst hij zich met zijn onwaarschijnlijke verhalen dat hij 's morgens gangsters tussen zijn boterham eet, danig in een kluwen van leugens. Hij noemt zichzelf Rango, en wanneer hij ook nog eens per ongeluk een agressieve vogel neerlegt die het stadje terroriseert, krijgt hij dadelijk de baan van sheriff aangeboden.

Maar not all is well in Dirt. De levensnoodzakelijke watervoorraad slinkt zodanig dat er rellen dreigen uit te breken, en de bankdirecteur, Mr. Merrimack (Stephen Root) is als de dood dat alle stedelingen hun deposito - water dus als universeel betaalmiddel - komen opvragen. Onder meer alleenstaande dochter Beans (Isla Fisher), die de boerderij van haar vader moet runnen nadat die dronken in een mijnschacht is getuimeld, probeert nog met de moed der wanhoop de ranch levend te houden, alhoewel de dreiging met de dag groter wordt dat ze zal moeten verkopen aan de burgemeester (Ned Beatty). Op dit punt is het ons al duidelijk dat er een master plan van de burgemeester bestaat waarbij die voor een prikje alle eigendommen opkoopt, om daarna een groots projectontwikkelingsdossier te laten goedkeuren. De enige die dit uiteraard niet doorheeft is de oliedomme Rango zelf. Meer nog: wanneer bankovervaller Balthazar (Harry Dean Stanton) en zijn twee zonen de bank willen overvallen, is Rango nog zo vriendelijk om de weg te wijzen en een permissie te ondertekenen voor het gebruik van zwaar graafmateriaal op de openbare weg.

Als 's anderendaags het water allemaal verdwenen is, gaan de poppen aan het dansen. Rango organiseert een posse, om de dieven bij de kraag te vatten, maar die blijken niet het water, maar de lege bidon gestolen te hebben. Hoe dan ook, het bijzonder snuggere klootjesvolk van Dirt wil bloed zien, en staat erop dat Balthazar en zijn zonen de strop krijgen. Wat intussen voor iedereen duidelijk is, namelijk dat de burgemeester zelf actief de watertoevoer blokkeert, dringt helaas niet door tot de simpele zielen. En tot overmaat van ramp heeft de burgemeester Rango's broer, de ratelslang Rattlesnake Jake (Bill Nighy) aangeworven om die paar iets snuggerdere elementen in de stad, die wel eens zouden kunnen door hebben hoe het snode plan in elkaar steekt, te liquideren.

Deze animatiefilm van Pirates Of The Caribbean-regisseur Gore Verbinski heeft tenminste de verdienste dat die zich erg onderscheidt van zijn genregenoten. De animatie is niet gestroomlijnd, zelfs bij momenten spuuglelijk, en begint en eindigt met het debiteren van een nogal zware cursus scenarioschrijven, waarin ons wordt geleerd dat het hoofdpersonage vaak voor een queeste wordt gesteld om zichzelf te kunnen ontdekken. Eén en ander wordt ons diets gemaakt door een te pas en te onpas verschijnend gordeldier (Alfred Molina), die net is platgereden op de zowel metafysische als reële scheidingslijn die de autostrade tussen het Oosten en het Westen vormt. Voor Rango betekent de éne kant van de straat de veiligheid van zijn warme thuis, de andere het avontuur en het onvoorspelbare, en uiteraard kiest onze antiheld voor dat laatste. De belevenissen van Rango worden bovendien voortdurend bezongen door vier uilen die, telkens wanneer er een hoekje vrij is, verkleed als Mexicaanse band een smartlap komen zingen over het tragische leven en de al even tragische dood van Rango (wat dit laatste inhoudt, wordt op het einde van de film duidelijk).

Maar tussen deze bizarre zijsprongetjes zit er eigenlijk een nogal steekhoudende, consistente film in het geheel verweven, waarbij de gimmick is dat Rango, alhoewel benoemd tot sheriff, de criminaliteit in het stadje Dirt eerder doet stijgen dan doet dalen, want de meeste onheil die de burgers overkomt is een rechtstreeks gevolg van zijn idiote streken. Dat onze held uiteindelijk zegeviert is dan ook gewoon te wijten aan een onvoorstelbare reeks toevalligheden die stuk voor stuk verkeerd hadden kunnen uitpakken. Schaterlachen zit er in Rango niet in, alhoewel hoofdrolspeler Johnny Depp soms behoorlijk spitant uit de hoek kan komen eens hij zichzelf weer in een onmogelijke situatie heeft gekletst, maar de grappen richten zich eerder tot een beter filmisch opgeleid nichepubliek die de referenties naar films als Fear And Loathing In Las Vegas alsook naar zowat alle belangrijke Westerns van de afgelopen twintig jaar, én de cameo van Clint Eastwood als de Geest van het Wilde Westen zullen herkennen. We hebben de thema's van de onbegrepen held echter al eerder gezien, maar Rango is in zekere mate ook kunstzinniger dan zijn soortgenoten, commercieel iets minder makkelijk (want over merchandise gesproken, butt-ugly Rango-poppen zullen een stuk minder verkopen dan Disneyprinsessen). De plot is bij momenten wel danig surrealistisch en vergt een groot inlevingsvermogen van de kijker, maar bevat ook genoeg niet al te moeilijke, spectaculaire scènes waar niet al te veel bij moet worden nagedacht, zoals het luchtgevecht ongeveer in de helft van de film. De balans slaat uiteindelijk naar de positieve kant door: Rango is minder steriel en braaf dan de doorsnee CGI-flick, heeft soms wat een cynische ondertoon maar is vooral vaak origineel.

BEELD EN GELUID
Alweer worden we verwend met een absoluut foutloze beeld-en geluidspresentatie. De kleuren in Rango zijn eerder in de bruingrijze tinten te vinden die niet dadelijk van het scherm spatten. Maar laten we zeggen dat dit de huisstijl van de film is. Wat wél onmiddellijk in het oog springt is het detail: in de woestijn kan je de individuele zandkorreltjes tellen, de krassen op de schubben van Rattlesnake Jake zijn onderscheidbaar, en de textuur op Rango's huid is een bijzonder realistisch staaltje van animatie. Maar de zorg voor de animatie beperkt zich niet tot enkel de personages: heel het stadje Dirt ademt de vergane glorie van een vergeten wildweststadje uit dat niet op de kar van de modernisering is gesprongen. Het houtsnijwerk aan de gedelapideerde gebouwen, de oneffenheden in de glazen van de saloon, de uitgedroogde watertank, kortom, niets ontsnapt aan het alziende oog van de creatieve consultants die deze film van het juiste decorum moesten voorzien. Om het geheel nog nét iets filmischer te maken is er af en toe wat (duidelijk vals) grain toegevoegd, onder meer in de scène waarin Rango in de mistige vallei de Geest van het Westen ontmoet, net voldoende om de scène precies de juiste ambiance mee te geven. Ook het contrast is nagenoeg perfect, zoals blijkt uit de scène waarin Rango de drie onfortuinlijke bankrovers de weg naar de bank helpt te vinden. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track weet de vele foley-effecten netjes op de goede plek in het soundscape te plaatsen, een paar keer wordt er met de subwoofer erg hard uitgehaald, zoals in een scène waarin een vogel verpletterd wordt door een houten constructie, en de geweerschoten in de canyons reverbereren zodanig goed dat je de indruk hebt dat je in een echte canyon staat. Ook de scène waarin Rango vertwijfeld de autostrade oversteekt en langs beide kanten ei zo na gevat wordt door de aanstormende wielen van een truck, maken indruk. De film grossiert ook in een veelheid aan details, zoals piepende saloonpoortjes, prairiewind die het zand doet opwaaien en een insect dat aan den lijve ondervindt dat het cactussap dat in de saloon wordt geschonken die kwade reputatie toch wel een beetje verdiend heeft.

EXTRA'S
De hoeveelheid extra's is een beetje een allegaartje dat in zijn geheel toch niet helemaal overtuigt. Eerst en vooral bevat de disk twee versies, een theatrical cut en een extended versie, die via seamless branching naast elkaar bestaan. De verschillen zijn echter zodanig klein dat ze nauwelijks opvallen. In de Extended Version is er een audiocommentaar aanwezig, ingesproken door regisseur Gore Verbinski, hoofdscenarist James Ward Byrkit, productiedesigner Mark "Crash" McCreery, animatieregisseur Hal Hickel en visuele effecten-opzichter Tim Alexander. Het probleem bij dit soort audiocommentaren is natuurlijk het grote aantal deelnemers, die weliswaar een hoop interessante zaken te vertellen hebben over de technische zaken van de film en vooral de artistieke keuzes, maar minder op de inhoudelijke aspecten van het verhaal focust. De Theatrical Version heeft dan weer een Storyboard Reel Picture-in-Picture optie, waarbij je de film kan bekijken met de handgetekende storyboards in een hoekje van het scherm. Het interessantste stukje op deze productie is echter zonder twijfel de tweedelige documentaire Breaking the Rules: Making Animation History (48:52). Hierin vinden we een nogal compleet overzicht terug hoe de film wordt gemaakt, van de eerste rondetafelgesprekken over het scherpstellen van het scenario, het casten van de stemacteurs, de computereffecten en de nakende première. De featurette is niet té promotioneel om ongenietbaar te worden, en blijft met 49 minuten nog bekijkbaar. Dan volgen er 10 verwijderde scènes (8:27), en een erg op kinderen gerichte documentaire "Real Creatures of Dirt" (22:16), in wezen een instructievideo voor de biologieles, thema: "flora en fauna in de woestijn". Dan is er nog een Interactieve featurette "A Field Trip to Dirt" waarbij je, navigerend met de pijltjes, meer kan te weten komen over de personages die Dirt bewonen en de verschillende locaties. Het geheel wordt afgesloten met een trailer (2:17) en een reeks credits (1:20).

CONCLUSIE
Rango is zeker en vast een bizarre film die niet naar ieders smaak zal zijn, zeker niet naar die van kleinere kinderen, maar het is één van de weinige CGI-films waarvan de regisseur de platgetreden paden van het genre tracht te verlaten.