FILM
Een bekend weerkerend fenomeen in de Peanuts-tekenfilm is de affectieve band van Linus met zijn blauwe dekentje. Zelfs ernstige psychologische studies zijn aan het fenomeen gewijd, en het verschijnsel heeft in de vakliteratuur de benaming "safety blanket" meegekregen voor een voorwerp waar een patiënt een talismanachtige verhouding mee heeft.

En Linus heeft dé talisman aller talismannen, namelijk zijn dekentje. Iedereen lacht hem ermee uit, tijdens het honkbal spelen blijft hij er overal mee achterhaken, maar het is zíjn dekentje en hij doet er mee wat hij wil. Of niet soms? Zijn zus Lucy brengt hem de ongelukstijding dat Grandma op bezoek komt, en Grandma wil dat de kindjes allemaal flink zijn... en geen enkel ander kleinkind loopt op Linus' leeftijd nog met een dekentje rond. Linus' pogingen om aan Charlie te vragen om het dekentje in bewaring te nemen draaien op niets uit, maar wanneer Lucy er een nieuwe vlieger van vouwt, en het ding dan ook nog eens lost en door de wind wordt meegenomen, is Linus helemaal ontroostbaar. Hij zet een advertentie in de krant dat hij zijn dekentje mist en dat hij redelijk wanhopig is. Tot op een dag de kustwacht meldt dat ze het dekentje heeft opgevist, en het met de post zal terugsturen. Linus is zo blij als een kermisvogel, maar helaas is het intussen nog maar één dag vooraleer Grandma op inspectie komt. Lucy hangt dan maar weer eens de gemene fussbudget uit en ze begraaft het dekentje op een Linus onbekende plaats. Gelukkig is er nog Snoopy met zijn fenomenale reukzin... maar hoe dan ook, een confrontatie met Grandma dringt zich op.

Als ik zou moeten beginnen te schrijven over de psychologische diepgang van een dergelijke eenvoudig gegeven, dan zal deze bespreking waarschijnlijk onleesbaar lang worden. In se is het gewoon een collectie Peanut-vierstrokengags die min of meer bij elkaar horen. De waarheid is subtieler: in de strips belooft Grandma om te stoppen met roken als Linus zijn dekentje opgeeft, en moet het oude besje uiteindelijk haar meerdere in haar kleinzoon herkennen. Roken in een tekenfilm voor de jeugd is tegenwoordig het equivalent van in een rode smoking in het midden van een arena vol ongecastreerde stieren te gaan staan die al drie dagen geen eten meer hebben gehad; vandaar dat de 'climax' is veranderd in een opmerking over twaalf koppen koffie.

De film is minder gestructureerd dan de filmpjes op de klassieker Peanuts: A Charlie Brown Christmas, en in plaats van twee korte filmpjes gaat het om één langere (46 minuten). De dode momenten worden opgevuld met enkele running jokes zoals Lucy die keer op keer weer probeert het hart van Schroeder te veroveren, vooral door zijn aandacht van Beethoven trachten af te leiden. Op het einde van de film, tijdens Linus' laatste woedeaanval, komen al die verhaallijnen samen en krijgt iedereen die tot dan toe kritiek had op Linus' dekentjesgedrag een flinke veeg uit de pan. Met bovenop een stekelige opmerking natuurlijk dat het altijd nog erger kan - kijk maar naar Charlie Brown.

De tekenfilmpjes zijn, net als het hele oeuvre van Schulz, vrij cynisch en de jongere kinderen zullen zeker de bij momenten soms wrede ondertoon missen - gelukkig maar!

BEELD EN GELUID
Deze versie komt uit Duitsland en heeft onder meer Engelse CC-ondertiteling. Daar zal u het mee moeten stellen. Tenminste staat de originele audiotrack erop. De beeldkwaliteit is zeer goed. Dit is één van de weinige Peanuts-tekenfilms van recentere datum, dus ook volledig uitgevoerd in 1.78:1 en geknipt voor het high definition-formaat. De tekenfilms komen ondanks hun redelijk minimalistische stijl prachtig tot leven, alhoewel er net zoals in andere films problemen zijn met bijvoorbeeld de haarlijn van Charlie Brown wanneer die zijn hoofd van gezicht naar profiel draait. Een 3D-bewerking van Charlie Brown of Peanuts is daarom al bij voorbaat gedoemd te mislukken, en ik ben daar niet zo rouwig om. De kleuren gebruiken een simpel palet met maar een beperkt aantal schakeringen, zoals het hoort (behalve bij het schilderij van Beethoven), en de geluidstrack, een Engelse DTS-HD MA 5.1, is meer dan genoeg om deze vrij simpele reeks waarin qua actie niets gebeurt op perfecte wijze weer te geven. We zouden in dit geval met Dolby Surround 2.0 reeds genoegen genomen hebben. Jammer genoeg werd niet meer uit het werk van Vince Guaraldi geput voor deze release, en wordt de jazz-score aangedragen door Mark Mothersbaugh, die wel zijn verdiensten heeft, maar we missen toch het Linus- en Lucy-thema.

EXTRA'S
De extra's zijn kwantitatief niet breed uitgesmeerd, maar zijn goed voor wat ze zijn. In "Deconstructing Schulz: From comic strip to screenplay" (12:28) zien we hoe een uitgelezen selectie van scenaristen een coherente film tracht te puzzelen uit Schulz' semi-vervolgende vierplaatjesstrips. In "Happiness... is finding your right voice" (11:56) moet de crew opnieuw naar jonge stemacteurs op zoek, want die van de oude filmpjes zijn om diverse redenen niet meer beschikbaar (één van hen was Stacy Ferguson, tegenwoordig zangeres of iets wat daarvoor moet doorgaan bij de Black Eyed Peas). De featurette is schattig maar ik weet niet of de beste keuze is gemaakt. Er is bijvoorbeeld nogal wat leeftijdsinconsistentie tussen de actrice die Lucy voicet en die Sally voicet. In "24 frames a second: Drawing and animating a Peanuts movie" (14:23) krijgen we dan het resultaat, waarbij men verschillende initiatieven om nog eens een Peanuts-film op poten te zetten heeft gecentraliseerd. Dan is er nog een sectie met verwijderde scènes (3:43) voorzien van een inleiding, en - uiteraard - enkele cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Nu nog wat meer Woodstock en we waren helemaal tevreden geweest. Happiness Is A Warm Blanket, Charlie Brown is voor de verandering een recenter stukje (2011) uit de almaar groeiende catalogus van tekenfilms die geput worden uit het oeuvre van wijlen Charles M. Schulz, maar één en ander wordt gebracht met véél respect voor de visie van de meester.