FILM
Ach, het zal je maar overkomen! De ene dag ben je nog de laagste loopjongen bij de Engelse geheime dienst MI7, de andere dag ben je hun topagent. In feite hun enige agent, want alle andere agenten zijn door je eigen onhandigheid en fenomenale gestuntel jammerlijk slachtoffer geworden van een aanslag. Dat is in het kort het CV van agent Johnny English (Rowan Atkinson), die - bij gebrek aan beter - de pas gerestaureerde Britse kroonjuwelen moet bewaken. Noch English, noch zijn assistent Bough (Ben Miller) slagen erin om de diefstal te voorkomen - om eerlijk te zijn helpt English de dieven nog ongewild een handje - maar ondanks zijn gestuntel vindt English toch een spoor naar de Franse magnaat Pascal Sauvage (John Malkovich). Die is dan weer een aanverwant in het zevende knoopsgat van de Engelse koninklijke familie, en hoopt onder dwang de koningin te kunnen laten abdiceren en zichzelf tot nieuwe koning te laten kronen door een valse bisschop van Canterbury, te herkennen aan de tatoeage "Jesus is coming - Look busy" op zijn kont. Sauvage is van plan om heel Engeland om te vormen tot één grote gevangenis, waar alle andere landen ter wereld - uiteraard tegen een billijke vergoeding - hun uitschot mogen dumpen. De stijve Fransman geniet echter van een onbesproken reputatie in de Engelse hogere kringen, in die mate zelfs dat English' baas, Pegasus (Tim Pigott-Smith) English verbiedt om rechtstreeks actie te ondernemen tegen Sauvage. En alhoewel het heel onwaarschijnlijk is dat iemand de hyperkinetische English zou willen helpen in zijn queeste om zijn vaderland te beschermen, wordt English toch geholpen door agente Lorna Campbell (Natalie Imbruglia), die voor de Franse geheime dienst de criminele banden die Sauvage erop nahoudt, natrekt.

Rowan Atkinson verklaarde recent nog dat hij zijn Mr. Bean-typetje niet meer gaat spelen, omdat hij zichzelf als te oud beschouwt om nog de paljas uit te hangen. Op Johnny English zit er dan naar zijn opinie minder sleet, want dit jaar komt er voorwaar een vervolg, Johnny English Reborn, in de zalen. Johnny English is een James Bond-parodie die helemaal in het verlengde ligt van de film Bean en het gelijknamige typetje dat Rowan Atkinson tot zijn handelsmerk heeft gemaakt, alhoewel deze incarnatie een beetje spraakzamer is. Oorspronkelijk een gegeven dat moest dienen om reclamefilmpjes voor een creditcard mee te maken, is net als de halfuurshows van Mr. Bean dit korte concept tot een volwaardige film aangedikt, wat misschien wel leuk amusement oplevert, maar inhoudelijk niet veel meer gewicht in de schaal gooit dan een heliumballonnetje. Alle voorspelbare puberale grappen en grollen die u bij een dergelijk gegeven voor de geest komen, passeren beurtelings de revue, variërend van erg goed gevonden - de manier waarop English enerzijds met flitspalen afrekent - tot op het randje van het smakelijke - de manier waarop English anderzijds de deelnemers aan een begrafenis de stuipen op het lijf jaagt, ervan overtuigd dat de gestolen juwelen in de lijkkist verborgen zitten. Rowan Atkinson beschikt over de goede mimiek en lichaamstaal om een dergelijke rol in te vullen, maar daartegenover staan dan weer de al te voor de hand liggende grappen van de Fransen - in deze film geïncarneerd door French baddie John Malkovich - over de Engelsen en vice versa.Malkovich gaat er in deze film zo compleet over, dat het pijnlijk om zien wordt, en er op zijn ergst uitziet als een debiele versie van George Bush jr. (en dat wil al wat zeggen...). Soapactrice annex zangeres Natalie Imbruglia's functie in deze film omvat niet meer dan de lege hoekjes opvullen, wat mooi te wezen en de kijker de nodige uitleg te verschaffen inzake de plot, wanneer English weer eens niet uit zijn woorden geraak (alsof dat een probleem zou zijn...) Bovendien vragen we ons af waarom een agente van de Franse geheime dienst zonodig met het platst denkbare Australische accent Engels spreekt. Yeah right! Nochtans verkiezen we een Bondparodie zoals deze boven de vulgaire en afstotelijke Austin Powers-reeks, en wie gecharmeerd is van Atkinsons stuntelige stijl zoals in Bean, zal in de strapatsen van deze Johnny English wel zijn gading vinden.

BEELD EN GELUID
De enige reden waarom Johnny English in de backcatalogus van Universal schijnt terecht gekomen te zijn is wellicht met de op stapel staande sequel in het achterhoofd. De technische kwaliteiten wedijveren met die van de dvd; het beeld is wat aangescherpt en netjes stabiel ingekleurd, maar bepaalde kleinigheden zoals een matte textuur verraden de ouderdom van de film. Daar tegenover staat dat de dvd nogal wat last had van aliasing en dat schijnt nu opgelost te zijn. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track is ruim voldoende om de grappen en grollen van Atkinson in de huiskamer los te laten. De enige echte hoogtepunten in de soundtrack zijn de soundtrack van Edward Shearmur en de erg veel schwung vertonende openingssong van Robbie Williams.

EXTRA'S
Het karige materiaal van de dvd werd nagenoeg integraal overgenomen, min een paar DVD ROM-features en het kwisje. We houden dus een 25 minuten durende Making Of-documentaire over, een gebruikelijke potje wederzijdse bewieroking, en een selectie aan verwijderde scènes (9 min.).

CONCLUSIE
Het is vrij zeker om te stellen, en het understatement van het jaar, dat Johnny English niet dadelijk prestigieuze filmprijzen gaat winnen, en dat onze kristallen bol hetzelfde voorspelt voor de sequel. Toch bevat de film een paar amusante ogenblikken, maar wellicht is dit alleen voor voor doorwinterde fans van Rowan Atkinson.