Deze film maakt deel uit van The Definitive Ealing Studios Collection waarin ook volgende films zijn opgenomen: Kind Hearts And Coronets, Went The Day Well?, Nicholas Nickleby, The Lavender Hill Mob, Hue And Cry, The Man In The White Suit, Dead Of Night, The Ladykillers, Passport To Pimlico, Whisky Galore!, The Magnet, The Titfield Thunderbolt, The Maggie, Scott Of The Antarctic en Champagne Charlie.

FILM
Duistere prenten die weinig verkwikkende tendensen in de samenleving aan de kaak stellen: je verwacht het niet van een studio als Ealing. En toch maakte de Britse producent in de jaren veertig enkele films die net dat doen. De beste van de hoop is zonder twijfel It Never Rains On Sunday, waarvoor men duidelijk goed heeft gekeken naar de film noir-beweging die op datzelfde moment in de Verenigde Staten furore maakte. De beelden baden namelijk continu in onheilspellende schaduwen en zoals de titel al verklapt is zonneschijn ver te zoeken in de verhaallijnen. Maar It Never Rains On Sunday is meer dan een genre-oefening. Het realisme waarmee de leefomgeving in het Londense East End van vlak na de oorlog geschetst wordt, verdient namelijk lof. Die aanpak zorgt ervoor dat je oprecht meeleeft met het dozijn hoofdpersonages en begrip kan opbrengen voor hun nochtans niet altijd sympathieke daden.

De film verweeft een viertal verschillende verhaallijnen met elkaar waarin verraad en verlies de rode draad zijn. Een huisvrouw die overhoop ligt met de tienerkinderen van haar echtgenoot wordt geconfronteerd met haar verleden wanneer haar vorige vriend uit de gevangenis ontsnapt en haar vraagt om hem tijdelijk te verschuilen voor de politie. Een bende kleine dieven probeert de eindjes aaneen te knopen, maar krijgt van een compromisloze gangsterbaas slechts een schamel bedrag voor een gestolen lading. De populaire saxofonist van een band bedriegt zijn vrouw met een ander en komt pas te laat tot het besef dat hij meer houdt van zijn vrouw dan hij denkt. En dan is er nog de politie die verbanden zoekt tussen de criminele feiten in de buurt om de veiligheid en de hoop in de buurt te doen weerkeren.

It Always Rains On Sunday is gebaseerd op een roman van Arthur La Bern die zich nog in de schemerzone tussen een oorlogssetting en het postbellum bevindt. Die sfeer wordt overgedragen op de filmversie. Er heerst hoop op beterschap en financiële dan wel persoonlijke rijkdom, maar de angst voor een herhaling van het verleden hangt steeds als een zwaard van Damocles boven de personages. Nergens is dat duidelijker dan in het hoofdverhaal, dat van de huisvrouw die een crimineel onderdak verschaft. Zij moet de hartverscheurende keuze maken tussen het stabiele leven dat ze nu lijdt en de heimwee naar een hartstochtelijke relatie die ze nooit uit het hoofd heeft kunnen zetten. Maar ook de andere protagonisten staan voor soortgelijke keuzes tussen zekerheid en de hoop op een instabieler, maar potentieel gelukkkiger leven. Het is een thema dat ook nu nog, in tijden van economische onzekerheid, bijzonder relevant is voor de kijker.

Dat neemt niet weg dat It Always Rains On Sunday in de eerste plaats een film van zijn tijd is. De specifieke leefsituatie van de Londenaar in de jaren na de oorlog wordt namelijk bijzonder efficiënt gedissecteerd. Dat er deels op locatie gedraaid is in de buurt van de Londense dokken levert een duister, groezelig en veelzijdig portret op van een typische volksbuurt. Daardoor schippert de film voortdurend tussen de vormelijke kenmerken van enerzijds film noir en anderzijds het neorealisme, wat een fascinerend kijkspel tot gevolg heeft. Het is de verdienste van regisseur Robert Hamer dat hij perfect het evenwicht vindt tussen de beide genres: nooit krijg je het gevoel dat er twee verschillende films vechten om de aandacht van de kijker. Bijkomende kwaliteit van de cineast is dat hij z'n cast tot uitstekende performances weet te verleiden. Vooral Googie Withers schittert als een vrouw die verteerd wordt door tegenstrijdige emoties.

Toch zijn er een aantal schoonheidsfoutjes die de prent ervan weerhouden tot een onbetwistbare klassieker uit te groeien. Het voornaamste minpunt is de overdreven subtiliteit waarmee subversieve elementen aan bod komen. Of dat het gevolg is van de geldende censuurregels in de jaren veertig of van een bewuste strategie van de scenaristen, het is moeilijk in te schatten, maar met name een zelfmoordpoging in de laatste twintig minuten wordt dramatisch gezien wel erg op een drafje afgehandeld. Eveneens jammer is het feit dat de verhaallijnen van enkele nevenpersonages geen geloofwaardige conclusie krijgen. Maar als puntje bij paaltje komt zijn dat slechts details in een film die je van in het begin meesleept, die een beklijvende sfeer creëert en die het predikaat van 'vergeten parel' vast en zeker verdient.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit oogt niet verbluffend, maar er valt zeker te genieten van de prima zwartniveaus en het goede contrast. Printbeschadigingen en ruis zijn constant aanwezig, maar nooit in storende mate. De soundtrack bestaat uit het originele monospoor dat de dialogen steeds helder en duidelijk weergeeft. Geen overbodige luxe voor een schijf waarop geen ondertitels aanwezig zijn.

EXTRA'S
Naast een Video Introduction (6 min.) die de prent in z'n tijdskader situeert, bevat de disk Trailers voor zowel It Always Rains On Sunday als een stel andere Optimum-releases. Ook aanwezig op de schijf is een Pos tergalerij.

CONCLUSIE
It Always Rains On Sunday zoekt op succesvolle wijze een evenwicht tussen film noir en neorealisme en vertelt zo een meeslepend verhaal over de bewoners van een Londense volksbuurt in de jaren na de Tweede Wereldoorlog. Beeld en geluid halen een goed niveau op de schijf, maar de bonussectie is karig gevuld.