In 1983 wist filmproducent Albert R. Broccoli niet wat hem overkwam toen Jack Schwartzman Never Say Never Again, een Bond-film op het publiek losliet. Broccoli had tot dusver het alleenrecht op 007 en tot overmaat van ramp werd in datzelfde jaar Octopussy uitgebracht. Het was reeds lang duidelijk dat het publiek uitgekeken was op Roger Moore. Alsof het niet erger kon, deed Schwartzman een beroep op Sean Connery, die door vele fans beschouwd wordt als de enige echte Bond. Een meer dan ongewone beslissing, want na Diamonds Are Forever had Connery immers gezworen dat hij nooit meer in de huid van de wereldberoemde spion zou kruipen. Het is dan ook op basis van deze uitspraak dat de titel gekozen werd, want in werkelijkheid was Never Say Never Again niet meer dan een remake van Thunderball uit 1965. Niet meteen de beste Bond-film aller tijden, maar wel het enige Ian Fleming-boek waarvan Schwartzman de rechten bezat. De regie werd in de handen van Irvin Kershner gegooid, die nog maar net bekomen was van het gigantische succes dat The Empire Strikes Back was.

 

 

Het gaat helemaal niet goed met 007. Niet alleen de grijze haren spelen hem parten, ook de fysieke kwaliteiten zijn niet meer wat ze ooit waren. M (Edward Fox) is de situatie grondig beu en stuurt de agent naar een kuuroord zodat hij wat fitter kan worden. Tussen de massages door is Bond echter getuige van een nieuwe list van de terrreurorganisatie SPECTRE. Men voert een oogoperatie uit op een luchtmachtofficier zodat hij hetzelfde hoornvlies heeft als de Amerikaanse president. Niet onbelangrijk, daar de president de enige is die met behulp van zijn ogen toegang heeft tot het kernrakettenarsenaal. Van zodra de operatie uitgevoerd is, ontfutselt SPECTRE de Amerikanen twee kernraketten. De NAVO krijgt de keuze: of ze betaalt in een week tijd een kwart van de jaarlijkse nationale olieaankoop ofwel worden twee geheime doelwitten bestookt. Het stelen van de kernraketten is de grootste nachtmerrie die de NAVO zich kan inbeelden en een ideale manier om 007 weer van stal te halen die de wereld nog maar eens van de ondergang mag redden.
 

 

Ondanks de comeback van Connery als Bond is Never Say Never Again een grote teleurstelling geworden en dat heeft verschillende redenen. De hoofdschuldige is zonder twijfel Connery zelf die alle charisma mist die hij ooit had. Meer zelfs, bij momenten lijkt het erop alsof het enkel de dollartekens waren die hem tot deze terugkeer inspireerden. Het scenario is langdradig saai en de film hopeloos gedateerd. Bovendien moet je het hier stellen zonder de vertrouwde John Barry-score en krijg je in de plaats de sullige deuntjes van Michel Legrand. Wie uit is op de traditionele gadgets zal het bij Never Say Never Again zonder moeten stellen, en ook op stuntvlak is het huilen met de pet op. Best leuk is de piepjonge Rowan Atkinson als komische noot en Kim Basinger als ultieme Bond-girl. Gelukkig voor de wereld zou de terugkeer van Connery slechts één film duren, want alle andere boeken waren eerder opgekocht door Broccoli. Bond-fans moeten deze film natuurlijk zien, maar zij die altijd cynisch stond tegenover 007 kunnen het maar beter op Goldfinger houden, wellicht de beste film uit de reeks.
 

 

Zowel het beeld als het geluid hebben een zeer ondermaatse kwaliteit. Je moet de volumeknop al uiterst rechts draaien om ook maar iets uit je speakers te horen komen en eens je daarin geslaagd bent heb je de neiging om die terug te draaien omwille van de afschuwelijke soundtrack. Het beeld is niet enkel gedateerd, maar vertoont ook vrij veel beschadiging en filmgrain. 
 

Normaal heb je bij een Bond-film gegarandeerd een massa extra’s, maar bij deze Never Say Never Again is er niets te bespeuren. 
 

 

Never Say Never Again is een ondermaatse Bond-film die niet meer dan een flauw excuus is om Connery weer als 007 te laten opdraven en zo het geld binnen te rijven. James Bond, zegt u? Meer een aflevering van Kapitein Zeppos in kleur, maar wel met toevoeging van een paar schone meiskes.