FILM
In 1974 wordt de publieke opinie in Groot-Brittanië geschokt wanneer het IRA in het plaatsje Guildford een pub opblaast, waarbij vijf dodelijk slachtoffers en vele gewonden vallen. De authoriteiten staan onder een loodzware druk van de opinie om schuldigen te vinden. En de eerste Ier die in hun weg loopt, is de pineut: Gerry Conlon (Daniel-Day Lewis) werd door zijn ouders naar Engeland gestuurd om het geweld van Belfast te vluchten. Samen met zijn kompaan Paul Hill (John Lynch) zoekt hij hun oude vriend Paddy Armstrong (Mark Shephard) op, die in Londen in een commune leeft. Zij drieën, samen met een jong meisje, Carole Richardson (Beatie Edney) worden voorgeleid als de "Guildford Four". Speciale anti-terrorismewetten zorgen er bovendien voor dat de gevangenen zeven dagen op sekreet staan, waardoor de politie alle vrijheid heeft om de gevangenen zowel lichamelijk als psychisch te mishandelen, tot ze allevier bekennen. Niet alleen worden ze tot zware straffen veroordeeld, ook een deel van de Conlon-familie wordt als medeplichtingen aangeduid op basis van een zeer disputabel forensisch rapport, en vader Guiseppe Conlon (Pete Postlethwaithe) gaat dezelfde cel in als zijn zoon. De medegevangenen beschouwen hen als de laagst mogelijke levensvormen, en pas wanneer Joe MacAndrew (Don Baker), de ware bommenlegger van de IRA in dezelfde gevangenis belandt voor een reeks gelijkaardige misdaden, worden ze door de andere gevangenen gerespecteerd, al was het maar omdat het IRA dreigt met vergeldingsmaatregelen. MacAndrew heeft geen probleem met toe te geven dat hij de bom in Guilford heeft gelegd, maar niemand van de autoriteiten wil hem geloven; de politie wil namelijk niet toegeven dat ze een vergissing hebben gemaakt. Na een gevangenisopstand wordt de gevangenis bezocht door advocate Gareth Peirce (Emma Thompson), die medelijden heeft met de steeds zieker wordende Guiseppe. Gerry's nonconformisme en zijn afkeer van al waar een Engels luchtje aan kleeft, maken de zaak er niet gemakkelijker op, maar wanneer Guiseppe overlijdt, krijgt Peirce per toeval toegang tot gegevens die eertijds in het proces bewust waren achtergehouden.

Vorige week hadden we niet kunnen vermoeden dat de film zo brandend actueel zou worden. Deze film is een mooie illustratie waartoe volkswoede en publieke veroordeling kan leiden, wanneer men geconfronteerd wordt met terreurdaden. De film bevat beelden die onwillekeurig doen terugdenken aan de Dutroux-periode, met dat verschil dat, zo bleek achteraf, de Guildford Four wel degelijk onschuldig waren, en slechts veroordeeld zijn geraakt door op zijn zachtst gezegd twijfelachtige methoden van overijverige politieagenten met een door de publieke opinie opgedrongen scoringsdrang. Bon, maar even over de film zelf: In The Name Of The Father begint als een actiefilm, slaat halverwege over tot een gevangenisdrama dat soms erg deed denken aan The Shawshank Redemption, en eindigt als een psychologisch drama, waarbij zoonlief Conlon door de dood van zijn vader eindelijk de energie vindt om zijn onschuld te willen bewijzen. De tegenwoordig uit de belangstelling verdwenen Daniel-Day Lewis zet een bijzonder sterke en psychisch erg doorwrochte vertolking neer als Gerry Conlon. Net als in Brassed Off was er voor Pete Postlethwaithe weer een rol vacant voor een goedbedoelende maar terminaal zieke vader, maar die kan dat met zo'n brio dat het toch weer elke keer pakkend is. Ondanks dat is de film compleet ontdaan van de sentimentele trekjes die men wel eens in dergelijke onschuldige-gevangenisdrama's-films terugvindt: Gerry probeert het beste van zijn slechte situatie te maken, flirt met zware drugs, een medegevangene vermoordt een cipier, en hijzelf stond erbij en keek ernaar. De thematiek is perfect verplaatsbaar naar vergelijkbare situaties vandaag, en wil vooral de mistoestanden aanklagen die soms voortspruiten uit het nemen van draconische maatregelen om terrorisme te bestrijden.

BEELD EN GELUID
Ondanks de altijd weer mooie anamorfe transfers van Columbia Tristar, toch een paar kleine opmerkingen: de film is niet helemaal gevrijwaard van printbeschadigingen, zeker in het begin is de beweging niet echt vloeiend en natuurlijk te noemen, en bij de eerste scène in de rechtszaal is er duidelijk een probleem met de stabiliteit van de belichting. Het betreft telkens wel korte gebreken, die zich zeker niet doormanifesteren tijdens de hele film. De kleuren zijn eerder somber, en dan bedoelen we niet de bewust donkere beelden die je bijvoorbeeld bij The X-Files al eens terugvindt. Het is in elk geval geen storend element in de stijl van de film. Ook de geluidstrack maakt niet echt danig veel gebruik van alle mogelijkheden van een 5.1-track, behalve dan in de straat- en gevangenisrellenscènes, maar we mogen ook niet vergeten dat de film ook veel sequenties met lange dialogen bevat. De muziek (o.a. van Bono van U2) is zeer goed uitgekozen en ademt een Iers sfeertje uit, én wordt dan ook nog met de nodige égards behandeld op de DVD. Al bij al technisch bevredigend maar net geen top-release; we hebben echter in het verleden al veel slechter gezien.

EXTRA'S

En dit is een beetje een pijnpunt: de extra's zijn minimum minimorum. Je vindt er een paar bladzijden productionele aantekeningen terug, filmografische informatie van Daniel-Day Lewis, Emma Thompson, Pete Postlethwaithe en Jim Sheridan, en dan heb je het gehad. Op de hoes staat nog als extra "hoogtepunten van de film" vermeld, maar we hebben het raden naar wat ze hier feitelijk mee bedoelen.

CONCLUSIE

Grootse cinema, maar gezien het manifeste gebrek aan extra's toch wel een beetje aan de hoge kant geprijsd.