FILM
Al veertig jaar brengt Woody Allen quasi elk jaar een nieuwe film uit, maar zijn status van topauteur is hij toch al eventjes kwijt. Zelfs een periode van herbronning buiten zijn geliefde New York leverde zeer wisselvallige resultaten op. Niettemin genoot de cineast in 2011 van een heuse renaissance: Midnight In Paris is de derde film uit zijn rijke carrière die genomineerd werd in de belangrijkste categorie van de Oscars. Hij rijfde ineens zijn vijftiende nominatie als scenarist binnen: een absoluut record. En als je inflatie buiten beschouwing laat, is Midnight In Paris zelfs zijn grootste succes aan de bioscoopkassa's. De reden voor die grote bijval is mij een raadsel, want hoewel de prent enkele leuke momenten bevat, zou ik Midnight In Paris allerminst een Allen grand cru noemen.

Een mogelijke verklaring is dat ik mij na drie minuten al dood ergerde aan de film. De prent opent immers met een veel te lange montage van straatbeelden uit Parijs die zo uit een zeemzoete commercial voor de Lichtstad lijkt weggelopen. Dat ondergaaft meteen alle artistieke integriteit van de film: Allen koos zonder twijfel de Franse hoofdstad als locatie omdat die een groot deel van het budget wilde betalen. Had Berlijn meer geboden, dan was hij waarschijnlijk daar gaan filmen. Het is zonder meer een van de meeste valse openingsnoten in een film en eentje waarvan Midnight In Paris nooit volledig herstelt, ook al bedacht Allen een leuke plot met een dito diepere achtergrond.

Hoofdpersonage Gil (Owen Wilson) is eens te meer een alter ego van Woody Allen: een Hollywoodscenarist die met zijn verloofde (Rachel McAdams in een te stereotiepe rol) een weekje in Parijs doorbrengt in de hoop dat hij er de inspiratie vindt om van zijn minderwaardigheidscomplex af te komen. Tijdens een nachtelijke wandeling stopt klokslag middernacht een ouderwetse auto: de feestende inzittenden nodigen Gil uit voor een ritje. Dat doet de schrijver en voor hij het beseft, maakt hij een sprong in de tijd naar de roaring twenties. Het is een periode waarin Parijs een veilige haven is voor grote namen als Ernest Hemingway, de Gershwins, Pablo PIcasso, Gertrude Stein en Cole Porter. Gil, een nostalgicus pur sang, gaat volledig op in de periode. Hij wordt zelfs verliefd op een knap meisje (de altijd uitstekende Marion Cotillard). Maar zij hunkert dan weer naar de Belle Epoque.

De boodschap van Allens film is overduidelijk: leef in het heden, niet in het verleden. Maar laat net dat nu de fout zijn die hij zelf maakt met Midnight In Paris. Z'n bewondering voor zijn literaire helden en de kunstenaars uit die periode is zo evident in de dialogen en in de wijze waarop hij de karakters typeert, dat de boodschap van de prent volledig wordt ondergesneeuwd. Dat zou ik hem nog vergeven, mocht de film bulken van de goede oneliners en verrassende plotwendingen, maar dat is niet het geval. Midnight In Paris ontspoelt zich tegen een gezapig tempo en moet het vooral hebben van de occasionele uitbarstingen van milde creativiteit in plaats van een constant hoge kwaliteit.

Wanneer die uitbarstingen plaatsvinden, is dat bovendien eerder de verdienste van de acteurs dan van Woody Allens scenario of regie. Met name Corey Stoll is in topvorm als een toepasselijk arrogante Ernest Hemingway die Gil de goede raad geeft om de beste schrijver van zijn generatie te worden... op hemzelf na uiteraard. Ook Owen Wilson is aardig op dreef in de hoofdrol. Allen heeft al diverse acteurs uitgeprobeerd als zijn alter ego sinds hij zelf nauwelijks nog voor de camera staat en Wilson is misschien wel de beste stand-in tot nu toe. Maar er zijn ook mindere momenten in de prent. Kathy Bates komt absoluut niet uit de verf als Gertrude Stein, Michael Sheens plotlijn als scheefpoepende professor is al te evident en de veelbesproken cameo van de Franse presidentsvrouw Carla Bruni vestigt onnodig de aandacht op zichzelf.

Midnight In Paris is geen slechte film. In vergelijking met de twee vorige prenten van de cineast is het zelfs een gigantische stap voorwaarts. Maar je krijgt toch het gevoel dat de grootmeester zo langzaam uitverteld is. En zelfs als hij perfect weet wat te vertellen, dan laat de executie hem in de steek, niet louter in het script, maar ook in de al te veilige cameravoering en het voortdurende gebruik van Allens kenmerkende jazzmuziek die nooit een meerwaarde voor de film betekent. Maar ergens is het toepasselijk dat in een jaar waarin de nostalgie naar het verleden de filmwereld domineert (ook The Artist, Hugo en zelfs War Horse harken immers terug naar vroegere incarnaties van de zevende kunst) Midnight In Paris zoveel bijval krijgt, ook al is die naar mijn mening dus overdreven.

BEELD EN GELUID
Het grotendeels in nostalgische gouden tinten badende beeld oogt prima op dvd. De scherpte is dik in orde, het contrast kon nauwelijks beter en ook de kleurenweergave komt uitstekend tot zijn recht. Printbeschadigingen en beeldruis ontbreken volledig en ook compressiefouten moet je met een vergrootglas zoeken. De soundtrack is niet de meest dynamische, maar dat draagt bij tot de nostalgische sfeer.

EXTRA'S
De bonussectie bevat louter een aantal Trailers.

CONCLUSIE
Midnight In Paris wordt geroemd als de terugkeer naar grote vorm van Woody Allen, maar dat is teveel eer voor de film. Als de prent een soufflé is, zoals de cover proclameert, dan is het eentje die onvoldoende rijst en die op cruciale momenten onder het gewicht van de moraal bezwijkt. Beeld en geluid halen niettemin een prima niveau op de schijf, hoewel de bonussectie het vernoemen niet waard is.