De eens zo glansrijke carrière van Jim Carrey mag tegenwoordig dan wel in het slop zitten, toch blijft deze grapjas één van Hollywoods beste acteurs. Carrey is een kameleon in zijn vak, die niet alleen de popcornetende cinemabezoekers met een wegwerpkomedie zoals Ace Ventura kan boeien, ook maakte hij vele cinefiele pareltjes waaronder Eternal Sunshine Of The Spotless Mind en deze tragikomedie van Peter Weir die gebaseerd is op een script van Andrew Niccol, de regisseur van de SF-klassieker Gattaca. Niccols verhaal was ver op zijn tijd vooruit, want vijftien jaar geleden was voyeurisme in de televisiewereld nog schokkend en was de term reality-tv nog onbestaande.
  

Truman Burbank (Jim Carrey) is een man wiens leven elke dag perfect verloopt. Hij heeft aardige buren, een beeldschoon, gedienstig vrouwtje Meryl (Laura Linney) en een baantje waar iedereen van droomt. Na 10909 gelukzalige dagen loopt het echter mis, want plots valt er uit de hemel een tv-spot. De stem op de ochtendradio meldt wel dat het om een losgekomen vliegtuigonderdeel gaat, doch stapelen de onlogische voorvallen op het eilandje Seahaven zich in zo'n snel tempo op dat Truman merkt dat zijn volmaakte wereldje behoorlijk fout is. Niet alleen wordt hij door een stortbui achterna gezeten of komt hij in een lift zonder achterwand terecht, ook hoort hij via zijn kapotte autoradio hoe mannen zijn doen en laten in het oog houden. Truman weet immers niet dat hij een televisiepersoonlijkheid is wiens leven 24 uur op 24 uur wordt uitgezonden en dat het eiland dat hij sinds zijn geboorte nooit heeft verlaten niet meer is dan een afgeschermde tv-studio die op despotische wijze door Christof (Ed Harris) wordt gecontroleerd. De stoppen slaan volledig door wanneer Truman verliefd wordt op Sylvia (Natascha McElhone) en verneemt dat de mooie dame niet met hem mag praten. Truman besluit steevast om zijn ideaal leventje vaarwel te zeggen en wil op reis gaan naar de Fiji-eilanden, alleen is dat geen sinecure als je gevangen zit in een tv-studio.
 

Het script vertoont wel een heleboel onwaarschijnlijkheden waarvan we hopen dat ze nooit werkelijkheid zullen worden, toch is het frappant om te zien hoe de televisiewereld in zo’n korte tijdspanne is geëvolueerd, want wat in 1998 nog sciencefiction leek, is twee decennia later bittere realiteit geworden. Peter Weir is geen moraalridder die het publiek wijst op de gevaren van onze voyeuristische trekjes, de cineast stelt geen vragen bij dit onderwerp, hij doet niet meer dan observeren en laat het vellen van een oordeel wijselijk aan de kijker over.
 
The Truman Show wordt terecht als een klassieker beschouwd en dat is natuurlijk zowel aan Peter Weirs puike regie als aan Carreys uitmuntende vertolking te danken. Doordat we onze morele normen op televisievlak hebben verlegd, is The Truman Show misschien wat gedateerd, toch is het cinematografisch bekeken een onverwoestbaar monument en een absolute aanrader die iedereen moet hebben gezien.
 

Peter Weir koos voor felle kleuren die uit de soaps van de jaren 60 zijn geplukt en natuurlijk ogen zulke beelden prachtig. Ondanks de feilloze transfer dien je wel te weten dat Weir samen met Peter Biziou zeer aparte cameratechnieken hanteert, zo verbergt hij bijv. een minicamera in een puntenslijper waardoor het lijkt alsof de film met een verborgen camera is gefilmd. Wat het geluid betreft zijn er, op een wilde boottocht na, weinig actiescènes in The Truman Show en zijn het de dialogen die de bovenhand halen, ook al moeten liefhebbers van de betere soundtrack beslist naar de geniale pianocomposities van Burkhard Dallwitz luisteren.
 

Het leeuwenaandeel van de extra’s bestaat uit de veertig minuten durende The Making Of The Truman Show. Ondanks de zelfverklarende titel is het toch eerder een compilatie van interessante interviews van medewerkers geworden waarin bijv. Peter Weir vertelt hoe moeilijk het was om een geschikte locatie te vinden voor zijn film. Ofschoon dit dorp op een aanhangsel van Disneyland lijkt, bestaat het sprookjesdorp toch in werkelijkheid. Zoals verwacht worden zowel Carrey als Weir door iedereen geprezen en natuurlijk is er ook veel aandacht voor de profetische functie van de film. In Faux Finishing: The Visual Effects Of The Truman Show komen we heel wat te weten over de synthetische wereld waarin Truman leeft, want de makers lieten zich voor de bonte kleuren en de felle overbelichting inspireren door ansichtkaarten uit de jaren 50. Daarnaast is er ook een klein filmpje over de immense koepel waarin Trumans wereldje zich afspeelt, dit computergrafisch gebouw is trouwens één van de eerste CG-gebouwen uit de filmgeschiedenis. De dertien minuten weggelaten scènes zijn niet alleen een beetje overbodig, maar zijn ook van een belabberde kwaliteit. Voor wie er nooit genoeg van krijgt, zijn er ook nog wat trailers en tv-spots op deze Blu-ray te vinden.
 

The Truman Show is een tijdloze klassieker uit Carreys rijke oeuvre. Het onderwerp mag vijftien jaar na datum een onderdeel uit het dagelijkse tv-recept zijn geworden, toch stemt de film nog steeds tot nadenken.