FILM
De kraakfilm moet zowat het meest onverwoestbare genre uit de filmgeschiedenis zijn. Ondanks een inherente voorspelbaarheid, waarbij een aartsmoeilijke inbraak en/of roof door een eclectische groep succesvol wordt afgerond, komt er elk jaar wel een film voorbij die je quasi probleemloos twee uur weet te amuseren. Dit jaar heet die film Tower Heist en is de onmogelijke opdracht het stelen van twintig miljoen dollar uit het penthouse van een Wall Street-sjoemelaar die de pensioenfondsen van het personeel van een appartementsgebouw voor de superrijken in rook deed opgaan. De prent is naar goede genregewoonte een leuke mix tussen spanning en humor en brengt een cast samen om u tegen te zeggen. Zelfs Brett Ratner, een regisseur die in vele milieus met de nek wordt aangekeken voor een filmografie zonder uitschieters, zet zijn beste beentje voor.

Maar de belangrijkste reden waarom Tower Heist zo entertaint is een oerdegelijk scenario. Producent Brian Grazer nam namelijk de snuggere beslissing om twee scenaristen in te huren die het klappen van de zweep kennen. Ted Griffin is immers verantwoordelijk voor de remake van Ocean's 11, terwijl Jeff Nathanson het bijzonder amusante Catch Me If You Can schreef. Het tweetal creëert hier een plot die enerzijds aan de conventies van de kraakfilm voldoet, maar anderzijds ook maatschappelijke relevantie heeft. De hoofdtoon wordt zonder discussie gevoerd door de conventionele aanpak: de persoonlijke betrokkenheid die de aanleiding vormt van de roof, het samenbrengen van de groep die de klus moet klaren, het voorbereiden van de roof, de onverwachte obstakels eenmaal de theorie in de praktijk wordt gebracht. Nathanson en Griffin overgieten de spanning met een stevige geut humor die met name werkt in de behoorlijk goede en gevatte dialogen van de goed uitgewerkte personages.

Daarnaast maakt de prent ook een statement tegen de graaicultuur van Wall Street. Er zullen weinig mensen zijn die niet juichen wanneer de roof succesvol wordt afgerond gezien de economische ontwikkelingen van de voorbije jaren. Dat maakt de film meteen een sympathiek beestje, ook al blijft de maatschappijkritiek al bij al braaf, zeker als je bedenkt dat een even populistische film als The Good Guys enkele jaren geleden nog een genadeloze epiloog over het onderwerp bracht. Die braafheid manifesteert zich trouwens in bijna alle honderd minuten van Tower Heist. Op een aantal suggestieve oneliners van Eddie Murphy na wil de prent vooral niemand tegen het hoofd stoten. In een genre dat het net van dit soort plotse uitbarstingen van creativiteit moet hebben, is dat erg jammer.

Het lijkt gemakkelijk een schuldige daarvoor aan te wijzen. Regisseur Brett Ratner is immers de posterboy van risicoloos Hollywood: de man heeft nog nooit in zijn leven een gewaagde prent gemaakt of eentje die doelbewust buiten de lijntjes kleurt. En toegegeven: hier is zijn regie voornamelijk functioneel, met de occasionele flash van visuele flair (zoals een zonder meer nu al iconisch openingsshot). Maar hij toont zich niettemin een verrassend interessante acteursregisseur. In een cast die zulke diverse namen als Ben Stiller, Eddie Murphy, Matthew Broderick, Casey Affleck, Michael Peña, Alan Alda, Téa Leoni en Gaborey Sidibe telt, is het niet eenvoudig een tonaal evenwicht te vinden, maar Ratner kwijt zich op dat vlak prima van zijn taak. Ook de wijze waarop hij de kraak zelf in beeld brengt - tegen de achtergrond van de befaamde Macy's Thanksgiving Parade - geeft weer dat de cineast zonder meer een vakman is, ook al is hij allesbehalve een 'auteur'.

Tower Heist is dan ook een film die ideaal is voor een gezellig avondje voor de buis, maar die te weinig risico's neemt om uit te groeien tot meer dan dat. Tegenover de meeslepende muziek staan een aantal ongeloofwaardige plotpunten, voor elke goede acteerprestatie (Murphy, Sidibe, Leoni) is er wel eentje op cruise control (Stiller, Alda, Broderick) en de bijwijlen uitmuntende technische prestaties in de film (met name het indrukwekkende production design) kennen te vaak geen inhoudelijk relevant tegengewicht. Daarmee is Tower Heist een van de belangrijkste exponenten van de veilige manier van filmmaken die Hollywood iets te vaak kenmerkt: men wil zo graag iedereen bereiken dat men vergeet een ziel in de film te stoppen. Gelukkig is het kraakgenre te sterk om daaronder te breken...

BEELD EN GELUID
Het hoeft niet te verwonderen dat Tower Heist er prima uitziet op dvd: de beelden ogen klassevol. Met name de kleurenweergave is nagenoeg perfect, maar ook op de scherpte, de zwartniveaus en het contrast valt nauwelijks iets aan te merken. De transfer blaast je niet van je sokken, maar houdt je zeker en vast geëntertaind. Hetzelfde kan je zeggen over de soundtrack. De 5.1-mix klinkt helder uit alle boxen en creëert een geloofwaardig auditief beeld van de wereld die we op het scherm zien.

EXTRA'S
De belangrijkste bonus op de schijf is zonder meer het Audiocommentaar van de regisseur, het scenaristenduo en de monteur. De babbeltrack verveelt geen moment en gaat dieper in op de keuze die men maakte tijdens de productieperiode van de film. Brett Ratner is ook ampel aanwezig in de in diverse hoofstukken opgedeelde making-of Plotting Tower Heist (47 min.) en in een Video Diary (30 min.), waarbij hij zijn reputatie als 'dikkenek' maar al te graag eer aandoet. Daarnaast bevat de schijf twee korte Alternatieve Eindes (2 min.), een handvol Deleted Scenes (6 min.) en een niet zo grappig Gag Reel (4 min.). De U-Control-functie biedt onder meer storyboards en info over de muziek aan als een picture-in-picture-optie.

CONCLUSIE
Tower Heist bewijst eens te meer dat het kraakfilmgenre niet stuk te krijgen is. De prent is zonder meer aangenaam vertier, met een aantal memorabele set-pieces, oneliners en vertolkingen. helaas speelt de film te vaak op veilig om écht te beklijven. Beeld en geluid halen een uitstekend niveau op deze disk en ook de bonussectie biedt meerwaarde voor de kijker.