FILM
Het is geen toeval dat The Ides Of March zijn titel ontleent aan wellicht de beroemdste zin uit Shakespeares Julius Caesar. Net als in dat toneelstuk zijn politieke intriges en gevaarlijke vriendschappen immers aan de orde van de dag in George Clooneys vierde film als regisseur. De setting is de Amerikaanse staat Ohio, de arena een Democratische voorkiezing die definitief kan beslissen over wie de kandidaat van de partij wordt bij de presidentsverkiezing in het najaar. De liberale gouverneur Mike Morris (een ideaal gecaste Clooney) staat er het beste voor, maar als een van de afvallers in de race zijn kiesmannen aan de belangrijkste rivaal belooft, kunnen de kansen snel keren. Temidden het strijdgewoel staat Morris' gemotiveerde campagneteam. De film focust voornamelijk op persvoorlichter Stephen Meyers (een uitmuntende Ryan Gosling). Die ziet de gouverneur als een grote leider in wording, die als enige in staat is het land te verenigen en de toekomst van de Verenigde Staten te vrijwaren. Maar wanneer hij achter een onverkwikkelijk schandaal komt dat Morris kan nekken, moet Stephen zijn naïef idealisme inruilen voor pragmatisme en opportunisme.

Dat The Ides Of March in oktober vorig jaar in de zalen kwam en niet in dit verkiezingsjaar is enigszins verrassend, want de prent sluit naadloos aan op de perikelen van de meest recente Republikeinse campagne. Een release in 2012 had de prent, die niet bepaald een kassucces was, wellicht meer geluk aan de Amerikaanse box office opgeleverd. De film verdient ook meer bijval, want wat zich op het scherm afspeelt, is bij momenten om duim en vingers af te likken, voornamelijk omdat de waarachtigheid van de prent overtuigt. Co-scenarist Beau Willimon baseerde zich namelijk op zijn eigen ervaringen als campagnemedewerker van de Democratisch bijna-presidentskandidaat Howard Dean. De kleine details (het af en aan brengen van verse koffie, het verschil in logies tussen de topmedewerkers en de rest van het campagneteam) laten een hele nieuwe wereld voor de kijker opengaan.

Maar ook in de grotere opzet slaagt de film. Clooney en co doorprikken treffend het naïef optimisme van de personages in de prent. Aan het begin van The Ides of March is protagonist Stephen er nog heilig van overtuigd dat gouverneur Morris de perfectie zelve is. In de laatste minuten is de persvoorlichter datgene geworden wat hij altijd haatte: de cynische politieke insider. Deze emotionele reis, die zich op slechts een week tijd ontspoelt, zorgt ervoor dat de kijker naar het puntje van zijn stoel gezogen wordt. Niet alleen het knap opgebouwde scenario draagt daartoe bij. Ook de regie van Clooney is intelligent. De cineast kiest niet voor flitsende beelden of montages, maar observeert de menselijke natuur. Met elke film die hij maakt profileert hij zich meer als een moderne Sidney Lumet, zowel in stijl als in thematiek. The Ides Of March reikt weliswaar niet tot aan de enkels van Lumets beste werk, maar het is zonder meer een verdienstelijke poging.

Dat de prent niet honderd procent overtuigt, ligt voornamelijk aan enkele jammere scenario-ingrepen die eerder weggeplukt lijken uit een soap dan uit een geloofwaardig politiek intrige. De belangrijkste van deze wendingen - het schandaal dat de campagne bijna doet ontsporen - is perfect begrijpelijk, maar haalt toch het realisme van The Ides of March gedeeltelijk onderuit, net door de banaliteit ervan. Ook gaat de evolutie in de karakters van Stephen Meyers en Mike Morris ogenschijnlijk te bruusk. Eens te meer is die evolutie perfect logisch te noemen, op het randje van voorspelbaar zelfs, maar ze is te simpel voor een prent die voor het overige haar gelaagdheid als een trots ereteken draagt.

En als ik eerlijk ben, is de plot - hoe goed ook - trouwens niet de ware reden dat The Ides Of March op een haartje na mijn top tien van het voorbij jaar haalde. Dé reden is de cast. Ryan Gosling is in meesterlijke vorm als de 'all-American boy' die voor het eerst in zijn leven een desillusie oploopt. George Clooney bewijst dat hij ook in het echte leven waarschijnlijk een valabele presidentskandidaat zou zijn. Philip Seymour Hoffman straalt een door de wol geverfde gelatenheid uit als de campagneleider en Paul Giamatti is minstens even goed op dreef als zijn evenknie bij de rivaliserende kandidaat. Misschien verrassend voor een film die in mannelijke protagonisten grossiert, maar het zijn de actrices die emotioneel de grootste impact hebben. Marisa Tomei is ondergebruikt als een charmante journaliste en Evan Rachel Wood breekt je hart als de jonge vrouw die de sleutel tot het slagen of falen van de campagne in handen heeft.

BEELD EN GELUID
Zoals je kan verwachten van een recente Hollywood-prooductie oogt The Ides Of March uitstekend op Blu-ray. Het haarscherpe beeld geeft alle details prachtig weer, de kleuren zien er natuurlijk uit, zonder opvallende tinten en de zwartniveaus vallen op door hun kwaliteit in zowel de gekreukte maatpakken als het handvol schemerscènes. Moet ik nog vermelden dat ook op het contrast amper iets aan te merken valt? De soundtrack bestaat uit een 5.1-spoor dat voornamelijk de voorste boxen aan het werk zet. Enkel de muziek van Alexandre Desplat doorbreekt de hegemonie van de frontspeakers af en toe. Toch kan je niet anders dan onder de indruk zijn van de subtiliteit van de audiomix.

EXTRA'S
Een film als deze vraagt om een indringende analyse. Daarom is het jammer dat de extra's beperkt blijven tot 4 featurettes. On the Campaign (6 min.) laat de castleden uitgebreid de lof over elkaar zingen en Believe: George Clooney (6 min.) focust op de diverse petjes die de cineast tijdens deze productie droeg. What Does A Political Consultant Do (7 min.) heeft een interessantere titel dan inhoud, maar het omgekeerde is dan weer waar over Developing the Campaign (7 min.), dat ingaat op de verschillen tussen het originele toneelstuk en de film.

CONCLUSIE
The Ides Of March schetst een geloofwaardig beeld van een Amerikaanse kiescampagne en kan bogen op een topcast, maar overtuigt niet volledig door een aantal voorspelbare plot- en karakterwendingen. Toch is dit een waardige toevoeging aan George Clooneys florerende regiecarrière. Beeld en geluid scheren kwalitatief hoge toppen, maar de bonussectie stelt teleur.