SERIE
Het boerengat Bon Temps is nog steeds een broedplaats voor bovennatuurlijke wezens. Naast vampiers, weerwolven, shapeshifters en weerpanters heeft Sookie Stackhouse (Anna Paquin) ontdekt dat ze haar telepatische gaven te danken heeft aan het feit dat ze een elf is. Omdat elvenbloed hét enige middel is waardoor vampiers in het zonlicht kunnen lopen, zijn de elven een opgejaagde soort en ei zo na uitgestorven. Nadat ze even een glimp van de verborgen wereld van de elfen heeft opgevangen, besluit Sookie toch dat ze in Bon Temps thuishoort. In de elfenwereld verloopt echter de tijd anders, en wanneer Sookie terugkeert, is in Bon Temps een dik jaar verlopen; Sookie is er als vermist opgegeven, en haar spullen staan te koop. Het huis van de Stackhouses is verkocht aan een schimmig offshore-bedrijf, dat eigendom blijkt te zijn van Eric Northman (Alexander Skarsgård). Hierdoor heeft Sookie niet meer de mogelijkheid om Eric uit haar huis te zetten, want technisch gesproken is het zijn huis. Sookie staat bovendien op de lijst begeerlijke vrijgezellen nadat ze haar relatie met Bill (Stephen Moyer) heeft beëindigd. Bill heeft intussen de zetel van koningin Sophie-Anne geërfd, en is de nieuwe vampierkoning van Louisiana. Alles lijkt weer in evenwicht.

Maar daar komt verandering in wanneer de oude en niet goed bij haar verstand verkerende heks Marnie (Fiona Shaw, bekend van de Harry Potter-franchise) een wicca-winkeltje, het Moongoddess Emporum (hét adres voor paddenkwijl en kattendarmen!) begint. Ze houdt 's avonds een hobbyclubje open voor amateur-wiccans, en tijdens het hobby-uurtje houdt het gezelschap zich onder meer onledig met necromantie, de kunst van het weer levend laten worden van doden. Het experiment blijft echter niet beperkt tot af en toe een onschuldige papegaai reïncarneren: Marnie wordt per ongeluk bezeten door de geest van Antonia Gavilán de Logroño (Paola Turbay), een heks die in de 16de eeuw tijdens de overheersing van de Spanjaarden op de brandstapel ter dood is gebracht. Omdat er eertijds zich nogal wat vampiers bevonden in de hogere rangen van de clerus, heeft ze met een toverspreuk alle vampiers in de buurt gedwongen om zich in het zonlicht te begeven, wat voor de soort dodelijk is. Vierhonderd jaar later is Antonia's wraaklust nog steeds niet bekoeld, zeker niet nadat Bill Eric naar het Moongoddess Emporum heeft gestuurd om de boel te sluiten. Marnie spreekt een toverspreuk over Eric uit, waardoor die zijn geheugen kwijtraakt, en één over Pam (Kristin Bauer van Straten), waardoor het vlees van haar huid geleidelijkaan wegrot. En het conflict escaleert, want Antonia probeert al diegenen die in Bon Temps door toedoen van vampiers misnoegd te zijn, te verenigen in een nieuwe kill-the-vampires-club, die van plan is om op een groots evenement, het Festival der Tolerantie, dat moet dienen om de vertroebelde relatie tussen mensen en vampiers weer op te smukken, een berg vampierlijken achter te laten. Ook Tara (Rutina Wesley), die uit Bon Temps was weggetrokken en met een vriendin elders een nieuw leven was begonnen, heeft zich bij de beweging tegen de vampiers aangesloten, maar wanneer blijkt dat ze hierdoor tegenover Sookie komt te staan, wordt ze door Marnie gegijzeld.

Sookies broer Jason (Ryan Kwanten) is intussen hulpsheriff geworden. Hij probeert af en toe de barmhartige samaritaan uit te hangen voor de marginale en van incest aan elkaar hangende familie van Crystal Norris (Lindsay Pulsipher), maar hij wordt gevangen genomen en door zowat de hele vrouwelijke tak van de familie verkracht. De familie hoopt dat Jason met zijn vers zaad de familielijn weer kan voortzetten; de Norrissen blijken een groep weerpanters te zijn, en Jason is er dan ook als de dood voor dat hij zelf in een weerpanter gaat veranderen. Ondanks zijn beperkte verstandelijke vermogens weet hij de benen te nemen, en wordt hij onderweg gered door Hoyt (Jim Parrack) en Jessica (Deborah Ann Woll). Tussen dit gemengd menselijk-vampierkoppel gaat het overigens niet zo heel goed. Omdat Jessica niet anders kan dan toe te geven aan haar vampieraard, is ze met spijt in het hart gedwongen Hoyt te verlaten... maar ze valt recht in de armen van Hoyts beste vriend Jason.

En er zijn nog dingen gebeurd tijdens Sookies afwezigheid. Terry (Todd Lowe) en Arlene (Carrie Preston) hebben een kindje, waarvan duidelijk is dat seriemoordenaar René de vader is. Wanneer de kleine Mikey satanische trekken begint te vertonen, roepen ze de hulp in van Lafayette (Nelsan Ellis) en zijn vriend Jesus (Kevin Alejandro). Jesus' grootvader is een tovenaar, en die stuurt, met Lafayette als medium, een beschermende geest naar het koppel. De geest, de Haïtiaanse Mavis (Nondumiso Tembe), die in de tijd waarin slavernij nog hoogtij vierde, een onwettig kind van een blanke had, schijnt het kind van Terry en Arlene te beschermen, maar eens haar geest bezit neemt van Lafayette en ze ervan overtuigd raakt dat het haar verloren kind is, gaan de poppen aan het dansen.

Gedaanteverwisselaar Sam Merlotte (Sam Trammell) heeft intussen meer dan zijn handen vol met zijn broertje Tommy (Marshall Allman) op het goede pad te houden. Sam heeft intussen een prille relatie met een andere gedaanteverwisselaar, Luna (Janina Gavankar), waarmee het bijzonder klikt. Tommy blijkt echter niet alleen in dieren te kunnen veranderen, maar ook in andere mensen, en in de gedaante van Sam maakt hij niet alleen de relatie met Luna kapot, hij maakt ook nog eens dikke ambras met Luna's ex, de nogal op een hell's angel lijkende weerwolf Marcus (Dan Buran).

De vaste cast van True Blood breidt zienderogen uit en als alle subplots wat screentijd moeten toebedeeld krijgen, zit een aflevering van de soaphorrorreeks al behoorlijk vol. De aanpak van het vorige seizoen, waarin vanaf het begin de tegenstander duidelijk naar voor wordt geschoven en de reeks geen whodunit te laten woren, werkt echter wel. Grote troef hierbij is de talentrije Fiona Shaw, die met haar fijn acteerspel duidelijk verschil kan maken tussen de sjofele wereldvreemde Marnie en de bezeten, krankzinnige Antonia. Desondanks is het als kijker aangeraden om het hoofd erbij te houden tijdens het kijken, de verschillende recaps en samenvattingen die op de disk staan helpen al heel wat. True Blood blijft een reeks die op zijn zachtst gezegd niet geschikt is voor jeugdige kijkers. Verschillende acteurs en actrices gaan op geregelde tijdstippen volledig uit de kleren en bespringen elkaar als speelde de reeks zich in Sodom en Gomorrah af; er vloeit rijkelijk bloed, er worden al eens security guards opgehangen aan hun eigen ingewanden en als klap op de vuurpijl spat er hier en daar al eens een vampier uit elkaar tot een bloedige pulp. Ondanks dit alles blijft de reeks luchtig van toon, en zijn de dialogen vaak humoristisch tot op het scherpst van de snede.

BEELD EN GELUID
Als er één ding te zeggen is over de technische presentatie van True Blood, dan is het dat Warner een zekere uniformiteit nastreeft bij deze HBO-release, wat betekent dat dit alweer een release is die prettig om kijken blijft. De afleveringen worden voldoende over (vijf) disks gespreid, zodanig dat er meer dan genoeg ruimte overblijft om de beeld-en geluidskwaliteit te kunnen vrijwaren. De transfer is scherp, hier en daar met extreem veel ruis om bijvoorbeeld flashbacks of droomsequenties aan te duiden, maar ook kleurenpaletten die passen bij een Edenachtig elfenrijk, een griezelig bos of een stoffig wicca-winkeltje. De scenario's spelen zich vooral 's nachts af: het zwartcontrast is heel erg goed, de details bijven goed zichtbaar en aan de huidtinten kan je zonder meer zien of je met een vampier of een mens te maken heeft (de visuele test voor weerpanters staat nog niet helemaal op punt). De vele inspanningen van de make-upafdeling, die de griezeligste misvormingen en de goorste rijtwonden hebben gefabriceerd, zijn niet verloren gegaan, want geen enkel detail gaat verloren. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track is voor een televisieserie van hoge kwaliteit: of het nu opduikende krokodillen in de dampende moerassen van Louisiana gaat, huilende weerwolven, jammerende geestverschijningen, voorbij gierende vampiers in turbomodus of pompende nachtclubs waarin de ondoden hun wekelijkse bacchanaal houden, True Blood wordt gepresenteerd in een lossless audio-variëteit die niets aan de verbeelding overlaat en menig stijf van de speciale effecten staande actiefilm het nakijken geeft.

EXTRA'S
Wat extra's betreft wordt True Blood goed voorzien, maar speelt vooral op gebied van documentaires na vier seizoenen het redundantie-effect wat mee. Voor de geanimeerde menu's wordt nog altijd dezelfde strakke no-nonsensestijl aangehouden als de andere drie seizoenen, wat zeker een troef is. Zes van de afleveringen worden voorzien van een audiocommentaar, waarin de standaardformule erin bestaat om iemand van het productieteam te paren met één of twee van de acteurs. Alleen bij de aflevering I Wish I Was the Moon wordt van deze formule afgeweken en krijgen we alleen een koppel producers achter de microfoon. Grootste troef waarmee Warner kan uitpakken is de op alle afleveringen aanwezige Picture in picture-track Enhanced Viewing, waarmee je de aflevering kan bekijken met een hoop trivia, commentaren vanuit het standpunt van de verschillende personages, en, niet onhandig, af en toe stukjes flashback uit vorige seizoenen om toch mee te kunnen zijn. Elke aflevering wordt bovendien opgevolgd door een korte featurette Inside The Episodes (samen een 56 minuten) waarin nog eens de belangrijkste ontwikkelingen op een rijtje worden gezet. Elke aflevering wordt desgewenst voorafgegaan door een Recap, is voorzien van een Preview, en de hele set bevat ook nog eens een Season 3 recap (2:03), een samenvatting van de voornaamste verhaallijnen uit het vorige seizoen waar nu op wordt voortgeborduurd.

Al deze extra's zijn episode-specifiek. Disk 5 bevat daarnaast nog maar één overkoepelende documentaire en dat is True Blood: The Final Touches (28:25). Hierin worden auteur Alan Ball en enkele leden van zijn postproductieteam aan een rondetafelgesprek onderworpen, waarin ze het onder meer hebben over de betekenis van de natuurelementen in de reeks, het gebruik van geluidseffecten en kleuren, de keuze van de songs op de aftiteling én niet te vergeten een handleiding om op zo efficiënt mogelijke manier vampiers om zeep te helpen.

Om af te sluiten is er nog een interactieve gids True Blood Lines waarin je wegwijs zou moeten worden in de vele clans van vampiers, weerwolven, weerpanters, heksen, vormverwisselaars, en ja, zelfs mensen. De schermen navigeren echter niet lekker en de featurette gaat snel vervelen.

CONCLUSIE
Sexy en verslavend, griezelig en grappig, dat zijn de sleutelwoorden die nog steeds bij True Blood passen. Met het overaanbod van gothic vampire horror waarmee de media overspoeld worden, is het niet altijd makkelijk om er de kwalitatief beste uit te kiezen, maar mee door de goede high definition-presentatie maakt Warner de keuze voor de consument makkelijker.