FILM
Ieder jaar kan je tussen de vele blockbusters wel eens een vreemde eend in de bijt vinden die de dure producties het nakijken geeft. Voorbeelden hiervan zijn Thirteen of Little Miss Sunshine  en natuurlijk ook het overheerlijke Juno waarin zowel het regietalent van Jason Reitman als de acteerprestaties van Ellen Page werden onderstreept. Alles begon toen producer Mason Novick dagelijks de blog van Diablo Cody (een voormalige stripper die de seksindustrie in haar blootje zette) las. Novick raakte in de ban van Codys schrijven en een tijdje later ontving hij haar script van Juno. De producer wist meteen dat dit het droomscenario was voor een geslaagde film en vroeg Jason Reitman (de zoon van Ivan Reitman die ons in de jaren 80 Ghostbusters schonk en die met Thank You For Smoking reeds bewezen had dat hij meer is dan enkel de zoon van) om dit verhaal te verfilmen. Het enige wat Reitman nog te doen stond was op zoek gaan naar de ideale actrice om de rol van Juno te vertolken en na het zien van de meesterlijke thriller Hard Candy wist de cineast meteen het antwoord: het moest Ellen Page worden!


De zestienjarige tiener Juno MacGuff (Ellen Page) laat zich door haar vriendje Bleeker (Michael Cera) overhalen om met hem de lakens te delen. Enkele dagen nadien is het verdict bikkelhard, want de jonge Juno is zwanger. Het meisje is niet echt opgetogen over de gedachte dat ze in de toekomst vuile luiers moet verversen. Neen, de levenslustige tiener wil in een rockbandje spelen, met haar vriendin Leah (Olivia Thirlby) lol beleven en een kind opvoeden hoort in dat wereldje niet thuis. Haar stiefmoeder Brenda (een briljante vertolking van Allison Janney) oppert wel de mogelijkheid van een abortus, maar Juno wil liever het kind ter adoptie afstaan. Kort nadien ontmoet Juno Vanessa (Jennifer Garner) en Mark (Jason Bateman), een yuppieachtig echtpaar. De jonge puber is niet echt wild van de levensvisie van de echtgenote, maar Mark die onder de plak ligt, wordt zowaar een voorbeeld  voor het jonge meisje met wie ze samen alternatieve muziek beluistert en bloederige horrorfilms van Dario Argento bekijkt.


Er zijn verschillende redenen waarom Juno heerlijk aanvoelt. Allereerst is er de frisse aanpak van Jason Reitman die dagelijks de assistentie van Diablo Cody kreeg; de makers wilden immers een prent maken die rechtstreeks uit de leefwereld van de jongeren komt. Daarnaast is er natuurlijk ook de ijzersterke acteerprestatie van Ellen Page die zonder twijfel één van 's werelds beste (en mooiste) actrices van het moment is. Ieder zinnetje lijkt op Ellens lijf geschreven en ook Michael Cera schittert, maar jammer genoeg lijkt diens carrière na het hilarische Superbad in het slop te zitten. Ook Jennifer Garner (die verrassend genoeg als yuppie ideaal is gecast) en J.K. Simmons spelen hun rol op uitmuntende wijze. Inderdaad, Juno is eigenlijk een film waar niks slechts over te vertellen is. Het verhaal loopt als een trein, het scenario zit boordevol geslaagde grappen, alle personages spreken de kijker aan en op de koop toe staat er nog een talentvolle man achter de camera. Met zulke ingrediënten is het dan ook normaal dat Juno een klassieker van jewelste is geworden.


BEELD EN GELUID
Het beeld is meer dan behoorlijk, maar het is vooral de geweldige soundtrack die de aandacht opeist. Op High Fidelity na, kunnen we niet meteen een film bedenken waarin nummers van geniale indiebands als Sonic Youth of Belle And Sebastian zijn verwerkt. Alsof dit alles niet genoeg is, kun je ook nog eens de zangtalenten van Ellen Page ontdekken en jawel, op muzikaal vlak staat ze eveneens haar mannetje.

EXTRA'S
Als je de extra's bij elkaar optelt, heb je meer dan een uur filmmateriaal. De weggelaten scènes duren zo'n twintig minuten en ergens vraag je je af waarom Reitman ze wegliet, want niet alleen zijn ze dolkomisch, ook geven deze scènes het verhaal een extra dimensie. De bloopers duren zo'n vijf minuten en ook al is het vermakelijk om te zien hoe Ellen Page in de lach schiet, blijven dit soort extra's toch volslagen nutteloos. Heel wat interessanter zijn de screentests waarin je duidelijk kan zien wie talent heeft en wie niet. De makers waren immers zo stout om enkele screentests op deze dvd te plaatsen van acteurs die niet zijn geselecteerd. Ten slotte zijn er nog vier documentaires waarin vooral Diablo Cody wordt gelauwerd. Na Juno schreef deze jongedame nog de horrorkomedie Jennifer's Body, maar het was vooral haar tweede samenwerking met Reitman die opnieuw de geschiedenisboeken zou halen: het onderschatte Young Adult met Charlize Theron.


CONCLUSIE
Toegegeven, Juno objectief beoordelen is wegens de mooie Ellen Page bijna onmogelijk. Maar toch, wie een intelligent scenario en geslaagde grappen van de bovenste plank wil, moet Juno hebben gezien.