FILM
Net als je denkt dat een film over een corrupte politieagent niets nieuws meer kan vertellen, komt Rampart, een prent die weliswaar slaafs de conventies van het genre volgt maar een hoofdpersonage heeft dat mateloos fascineert. Dat de film ontsproot aan het gitzwarte brein van de meester van de beenharde agentenroman James Elroy verwondert niet. Vanaf de eerste scènes schetst het scenario immers een politiekorps in L.A. dat bulkt van latent racisme, vrouwenhaat, geweld en een opportunisme dat verpakt wordt in de vorm van een misplaatst idealisme.

Protagonist Dave Brown is een eenzaat zoals we die wel vaker zien opduiken in misdaaddrama's. Hij is tweemaal gescheiden (van zussen dan nog), heeft twee koters met wie hij emotioneel nauwelijks een band heeft en schuimt de nachtelijke straten af op zoek naar drank, drugs, vrouwen en de occasionele vechtpartij. Op professioneel vlak gaat het hem evenmin voor de wind. Brown maakt immers niet enkel deel uit van de Rampart-divisie die al jaren onder vuur ligt wegens vermeende corruptie, hij wordt ook geschorst nadat videobeelden opduiken die tonen hoe hij een Latino bont en blauw slaat. Daarmee komt de agent in het oog van een mediasstorm terecht en is hij gedwongen zich meer op zichzelf terug te trekken. Dat leidt haast onvermijdelijk tot een existentiële crisis die Brown dwingt om zijn tekortkomingen te zien voor wat ze zijn.

Die aanpak geeft Rampart bijwijlen Shakespeariaanse allures. De prent gaat na wat het is om een politieagent te zijn in Los Angeles en wat ervoor nodig is om, zoals het hoofdpersonage, bijna 25 jaar lid te blijven van het korps. Dat verleent de film een menselijkheid die in andere, soortgelijke films vaak ontbreekt. De eerste prent die daarbij uit het geheugen wordt opgediept is Dark Blue, ook al met Elroy als scenarist. Dat Rampart het waarachtige kloppende hart bezit dat die eerdere film te weinig had, kunnen we dus wellicht toeschrijven aan cineast Oren Moverman, die ook als coscenarist vermeld staat. Hij is een opvallend goede observator, die geen standpunt inneemt, maar inquisitief registreert. Verwacht in Rampart dus geen al te demagogische polemiek over corruptie, maar eerder een inzichtelijk portret van de kleine beslissingen in een mensenleven die in gecombineerde vorm catastrofale gevolgen kunnen hebben voor het karakter van een persoon.

Maar het grote pluspunt van de film is niet zozeer de regie, maar de centrale performance van Woody Harrelson. Hij zet een prestatie neer die tot het beste behoort van wat hij ooit liet zien en die misschien wel helemaal bovenaan z'n lijstje staat. Zijn Dave Brown is een bijzonder antipathiek personage, zowel in denken als in doen, maar Harrelson vindt aspecten in het personage die hem niet zozeer sympathiek maken maar in iedere geval begrijpbaar in al zijn misplaatste logica (want dat Brown intelligent is, staat buiten kijf). Als kijker kan je je ogen niet van hem afhouden, zodanig fascineert hij. En Harrelson zorgt ervoor dat je blijft gissen over de volgende zet van het personage. Net wanneer je denkt dat hij gaat ontploffen, houdt hij zich gedeisd en wanneer hij tot rust lijkt te zijn gekomen, doet Brown iets dat de meeste mensen zou choqueren.

Helaas is de gelaagdheid van de protagonist niet terug te vinden in de nevencast. Die bestaat uit een mengelmoes van torenhoge clichés en onderontwikkelde karakters, weliswaar vertolkt door een schare acteurs om u tegen te zeggen. Sigourney Weaver als een detective van interne zaken, Steve Buscemi als openbare aanklager, Cynthia Nixon en Anne Heche als Browns ex-vrouwen en Ned Beatty als een weinig scrupuleuze intrigant, ze zijn slechts het topje van de ijsberg, maar wat baat zo'n cast als het scenario ze niet de kans geeft om te schijnen. Het meeste medeleven verdient op dat vlak Robin Wright als een advocate die met Brown de koffer induikt maar wier rol vooral krullende tenen bij de kijker veroorzaakt. Dat zorgt ervoor dat Rampart in zijn beste momenten onvergetelijke cinema is, maar over de hele film bekeken slechts nipt boven de middelmaat uitsteekt.

BEELD EN GELUID
Op vlak van beeld is er weinig aan te merken op Rampart. De scherpte is prima, de zwarttinten geven goed de duistere kanten van het script weer en ondanks vele nachtscènes is het contrast zelden een probleem. De helderheid is soms net iets te uitgesproken waardoor de kleuren uitgewassen worden, maar dat is het enige minpunt van deze beeldtransfer.
Het DTS Master Audiospoor klinkt goed zonder dat we in superlatieven kunnen vervallen: dialogen worden helder weergegeven, de geluidseffecten eisen geen onnodige aandacht op en de minimale soundtrack geeft het geluidsspoor op de juiste momenten meer diepgang.

EXTRA'S
De enige extra's zijn enkele Trailers.

CONCLUSIE
Rampart heeft op vlak van plot weinig nieuws te bieden, maar een uitstekende centrale performance van Woody Harrelson houdt de aandacht moeiteloos een kleine twee uur vast. De ontboezemingen over corruptie in het politiekorps balanceren niettemin op het randje van het cliché, hoe vakkundig het verhaal ook gebracht wordt. Beeld en geluid zijn prima op deze schijf, maar een bonussectie ontbreekt.