FILM
Franse films doen het doorgaans goed aan de eigen kassa, maar de publieke belangstelling in andere landen blijft vaak beperkt tot het cinefiele publiek, zelfs voor prenten die overduidelijk op de grote massa mikken. Vorig jaar bracht Intouchables daar verandering in. De film brak niet alleen alle boxofficerecords in eigen land, maar groeide wereldwijd uit tot de meest succesvolle Franse productie aller tijden met een globale recette die tegen de 400 miljoen dollar aanhikt. Dat een publiek dat doorgaans niet warm loopt voor niet-Amerikaanse films toch in groten getale voor de bijl ging voor Intouchables is trouwens niet moeilijk te verklaren: de plot mag dan niet bijster origineel zijn (het is gewoon een variatie op het 'odd couple'-thema), maar de uitstekende uitwerking van de personages creëert dé feelgoodfilm van het jaar.

Het verhaal is gebaseerd op ware feiten en vertelt hoe een rijke, vanaf de nek verlamde man een ogenschijnlijk onbekwame immigrantenzoon inhuurt als persoonlijke assistent. Driss woont in de buitenwijken van Parijs en wil eigenlijk geen job, maar gewoon een bewijs van sollicitatie om een uitkering te kunnen aanvragen. Zijn nieuwe werkgever Philippe ziet echter iets in het charmante anarchisme van Driss en gaat met hem de weddenschap aan dat hij de baan zelfs geen twee weken volhoudt. Ondanks enkele struikelblokken onderweg (Driss heeft geen kaas gegeten van medische verzorging en is soms meer bezig met het versieren van een administratief assistente dan met zijn job) groeit tussen de twee een symbiose die de beste kwaliteiten van beide met elkaar combineert.

Laten we meteen beginnen met de minpunten van Intouchables, want die zijn er ontegensprekelijk. Zo zit het ritme van de film lang niet altijd goed: de opening sleept te lang aan en veel van de scènes hadden een stuk korter gekund, zonder aan humor in te boeten. Ook de subplot met Driss' delinquente broertje komt wat geforceerd over. Daarenboven blijkt het niet eenvoudig om de evenwichtsoefening te vinden tussen de humoristische aspecten van het verhaal en de meer dramatische kantjes. Doorgaans slaagt het regisseursduo Eric Toledano en Olivier Nakache wel in z'n tragikomische opzet, maar met name het gebruik van muziek neigt te fel naar dramatiek - ook al wordt dit geregeld afgewisseld met de soulklassiekers van Driss' favoriete band Earth Wind & Fire. Voorspelbaarheid is een andere val waar de film geregeld intrapt en de makers doen zelfs niet de moeite om die elementen in beeldvoering een onverwachte draai te geven.

Maar alles wat ik in de voorgaande alinea heb gezegd, staat uiteindelijk het plezier niet in de weg dat er met Intouchables te beleven valt. En dat is grotendeels de verdienste van de twee hoofdacteurs. Als Driss is Omar Sy een ware revelatie: hij is naïef, recht door zee en komt altijd eerlijk voor zijn gedacht uit. Dat zijn kwaliteiten die we in het dagelijkse leven zelden zien en daarom vloeit er veel humor uit voort. De ongedwongen performance van Sy vertaalt zich nog het best in de scènes waarin hij andere castleden voor de gek houdt en zijn brede glimlach is ontwapenend. Het zegt genoeg dat de acteur een César kreeg voor zijn vertolking in hetzelfde jaar dat zijn Franse collega Jean Dujardin alle andere prijzen won voor The Artist. Sy's medespeler François Cluzet doet overigens niet veel voor hem onder. Hij heeft enkel zijn gezicht om mee te acteren, maar weet daarmee alle emoties - pijn, verdriet, goedlachsheid, zelfs lust - zodanig goed te vertolken dat je hem nooit ziet als een 'man in een rolstoel', maar als een volwaardige mens van vlees en bloed. De nevencast is eveneens uitstekend gekozen, met een speciale vermelding voor Anne Le Ny en Audrey Fleurot.

Binnen de Franse film is er de laatste jaren een duidelijk opdeling geweest: enerzijds had je de auteursfilms die resoluut voor een cinefiel publiek gingen, anderzijds de grote, dure producties die meer dan ooit laag-bij-de-grondse-humor en karikaturale personages gebruiken om het grote publiek aan te spreken. Een middenweg bestond blijkbaar niet. Intouchables bewijst nochtans dat het wel degelijk kan. Net door geen artistieke én commerciële compromissen te sluiten, vult de film een gat in de markt dat er - getuige de torenhoge box office - wel degelijk is. Laten we hopen dat meer filmmakers (niet enkel in Frankrijk, maar ook in andere Europese landen) een voorbeeld nemen aan Intouchables. De kwaliteit en de diversiteit van het filmlandschap kunnen er enkel maar beter bij varen.

BEELD EN GELUID
Op de beeldkwaliteit van deze Blu-ray is amper iets aan te merken. De beelden worden steeds helder en scherp weergegeven en bevatten voldoende contrast in zowel de daglicht- als de nachtscènes. Digitale artefacten zijn nooit een issue. Ook de soundtrack kan pochen met een goede score. De film bevat diverse momenten die om een immersief soundscape vragen (de openingsscène in een snelle wagen is wellicht het beste voorbeeld) en de uitstekende mix zorgt ervoor dat de kijker zich nauw bij de actie betrokken voelt.

EXTRA'S
De beste extra op deze schijf is zonder meer de korte documentaire The Real Untouchables, waarin de makers de personen op wie de film gebaseerd is, nader onder de loep nemen. Het is fascinerend om te zien hoe de twee acteurs bepaalde tics en karaktertrekjes hebben overgenomen van de twee échte hoofdrolspelers. Daarnaast bevat de disk nog een standaard Making-of, enkele Trailers en een handvol grappige Verwijderde Scènes.

CONCLUSIE
Intouchables is niet alleen het grootste Franse kassucces aller tijden, het is ook een van de meest entertainende films die ik het voorbije jaar zag. Een weining verrassende plot wordt ruimschoots gecompenseerd door de uitmuntende vertolking en karakterisering van de twee hoofdpersonages, waardoor je Driss en Philippe niet snel zal vergeten. Beeld en geluid halen een uitstelend niveau op deze schijf en de bonussectie zit niet tjokvol, maar bevat wel kwaliteit.