FILM
Drop een jonge vrouw met een psychiatrisch verleden in een nachtelijk verlaten ziekenhuis en wat volgt moet wel horror van de bovenste plank opleveren, dat moet de gedachte geweest zijn achter Psych 9. En daar valt wat voor te zeggen: er zijn voldoende angstaanjagende films gemaakt in psychiatrische instellingen om vertrouwen te stellen in dit uitgangspunt. Helaas blijken de makers van Psych 9 volledig inept in het uitwerken van deze premisse. De film bevat welgeteld één scène die je (kortstondig) uit je zetel doet opspringen, maar hij is voor het overige een slaapverwekkende  aaneenschakeling van genreclichés, schabouwelijk uitgewerkte karakters en belachelijke verhaallijnen. De enige horror die achterblijft in het hoofd van de kijker is dan ook de gedachte dat iemand het de moeite waard vond om 5 miljoen dollar te investeren in in het maken van dit onding.

Nochtans begint de prent veelbelovend. Protagoniste Roslyn neemt een baantje aan om 's nacht de papierwinkel van een verlaten ziekenhuis te archiveren (waarom dit per se tijdens de nachtelijke uren moet gebeuren, blijkt slechts één van de vele onverklaarbare plotgaten in Psych 9). Al snel wordt Roslyn gekweld door nachtmerries en levendige dagdromen over gruwelijke gebeurtenissen in de psychiatrische afdeling. Gelukkig kan ze haar onverwerkte angsten kwijt bij dr. Clement, een psychiater die min of meer dezelfde nachtelijke job uitoefent als Roslyn (eens te meer: vooral geen vragen over de logica hierachter). Bijkomende 'gruwelfactor' is dat in de omgeving van het verlaten ziekenhuis een sadistische seriemoordenaar rondwaart, de 'Nachtraaf', die met een hamer dodelijk inhakt op plaatselijke blondines. Naarmate Roslyn haar grip op de realiteit meer verliest, begint ze iedereen in haar omgeving ervan te verdenken de Nachtraaf te zijn.

Op papier klinkt dat niet slecht, maar de praktijk blijkt een ander beestje. Het eerste grote probleem is het scenario. Schrijver-regisseur Andrew Shortell (een voormalige cateraar!) heeft geen flauw benul welke richting hij zijn verhaal wil uitsturen. Gaat Psych 9 over een jonge vrouw die haar onvermogen om kinderen te krijgen niet kan verwerken? Is dit een geestenverhaal? Of ligt de focus op een seriemoordenaar? Kiezen is verliezen, oordeelt Shortell, en hij propt het script vol met elementen van al deze verhalen, met als resultaat een warrige film die bij het rollen van de eindgeneriek slechts één vraag oproept: "waarover ging dit in hemelsnaam"? Ook de beeldvoering is overigens een ramp. De regisseur baadt de hele film in blauw-groene tinten maar veel suspense puurt hij daar niet uit. Af en toe plaats hij de camera op de juiste plek om de kijker maximaal te engageren, maar dat lijkt eerder een kwestie van geluk dan van kunde. Qua ritme stokt de film overigens ook: Psych 9 is één lange, trage aanloop naar een climax die zo ridicuul is dat je bijna over de grond zou rollen van het lachen, mocht je niet tijdig beseffen dat je bijna twee uur van je leven verspild hebt aan deze ongein.

De onkunde stopt trouwens niet bij scenario, regie en montage. Veel van de schuld kunnen we namelijk ook bij de acteurs leggen. Hoofdrolspeelster Sara Foster heeft verrassend genoeg al een aardig resumé van rollen op haar naam staan hoewel ze in Psych 9 geen enkele aanleg voor het vak vertoont. Amateurisme is een te mooi woord voor de holle blik in haar ogen, de tenenkrommende maniërismen en de lachwekkende ernst waarmee ze de inspiratieloze dialogen van haar tong laat rollen. Haar onscreen-vriendje Gabriel Mann brengt het er zo mogelijk nog slechter van af. als kijker moet je geïntrigeerd zijn door het feit dat hij de Nachtraaf zou kunnen zijn, maar de houterige performance op het randje van camp, is de doodsteek voor enige echte emotie. OK, het script gaf de acteurs misschien geen andere keuze, maar zelden was een protagonistenkoppel zo antipathiek als in Psych 9. In de bijrollen geven genre-iconen Cary Elwes en Michael Biehn nog enige klasse aan de cast, maar ook zij lijken dit eerder voor het snelle geld te doen dan voor de kwaliteit van de personages.

Valt er dan niets positief te zeggen over Psych 9? Toch wel: de begingeneriek is weliswaar niet bepaald innovatief, maar zet tenminste de sfeervolle toon voor wat deze film had kunnen zijn. Dat de belofte die de generiek doet, niet ingelost wordt in de rest van de prent, is een bijkomende nagel aan de doodskist van Psych 9. Het is lang geleden dat een film die ik in huis haalde op basis van een veelbelovende covertekst zodanig teleurstelde. Maar laten we de rozige kant van het verhaal bekijken: de kans is klein dat Andrew Shortell na dit onding nog ooit de mogelijkheid krijgt om een film te regisseren. Misschien kan hij zich dus maar beter weer op de cateringbusiness storten...

BEELD EN GELUID
Dit soort films moet het vaak voor een groot deel van zijn visuele impact hebben, maar deze beeldtransfer stijgt nergens boven de middelmaat uit. Het kleurenspectrum oogt dof en de contrasten variëren sterk van scène tot scène, net als de scherpte. Het is geen slechte beeldtransfer, maar zeker ook geen uitmuntende. Hetzelfde kan gezegd worden van de soundtrack. Die laat de dialogen goed tot hun recht komen, maar de mix haalt niet het uiterste uit de kan qua sfeer door de achterste boxen zelfs tijdens de 'enge' momenten slechts sporadisch aan het werk te zetten.

EXTRA'S
Al wie dacht dat hij na het bekijken van Psych 9 het ergste achter de rug had, heeft duidelijk de bonussectie nog niet bekeken. Zo blijken er bijna 20 Deleted Scenes te zijn, die samen bijna 36 minuten duren. Het ironische is dat sommige van de scènes beter zijn dan wat er in de film te zien is (hoewel dat nu ook weer geen gigantische aanbeveling is). Ronduit bizar zijn de Outtakes (23 min.), die niet grappig genoeg zijn voor een blooperselectie en daarenboven vooral de onkunde van cast en crew blootleggen. Fear and Desire: The Making of Psych 9 (23 min.) volgt de regisseur tijdens de opnames en geeft eveneens nadrukkelijk aan dat hij geen supertalent is. De bonussectie wordt afgerond met enkele Trailers.

CONCLUSIE
Psych 9 heeft een goede titel, een interessante premisse, maar zoals het aloude gezegde luidt: "ideeën zijn goedkoop en overvloeding, maar het is de uitvoering die telt." Op dat punt verknalt de schrijver-scenarist het volledig, hierbij niet geholpen door een cast die het slechtste in zichzelf naar boven haalt. Beeld en geluid halen een degelijk niveau, maar de kwaliteit van de bonussectie is als huilen met de pet op.