FILM
Voor het vierde luik van de Italian Cinema Classics kozen de samenstellers voor een werk van Fellini, Scola en de minder bekende Liliana Cavani.



Satyricon
Deze in 1969 verschenen film van Fellini is niet meteen de makkelijkste uit het rijtje. Het scenario is losjes gebaseerd op het werk van Gaius Petronius, een Romeinse schrijver die een persoonlijke vriend van keizer Nero was. Encolpio en Ascilto betwisten het eigendomsrecht over de jonge knaap Gitone. Uiteindelijk kiest Gitone vrijwillig voor Ascilto waardoor de ontredderde Encoplio zijn eigen weg gaat. Na een tijdje lopen de twee elkaar opnieuw tegen het lijf. Ze beleven tal van avonturen die (zoals we Fellini kennen) zeer seksueel getint zijn. Net zoals in Roma toont Fellini in Satyricon het decadente leven van de Italiaanse grootstad. De wrede keizer beschouwt zijn onderdanen als objecten die louter dienen om hem te vermaken. De dictator amuseert zich te pletter als de arm van een dief wordt afgehakt en met het grootste plezier dient hij stokslagen aan een kok toe die vergeten is om het opgediende varken schoon te maken. Het verhaal speelt geen enkele rol, Fellini's camera vervult de rol van de voyeur. De cineast oordeelt niet, maar beschouwt de decadentie als een historisch gegeven dat eigen is aan de Italiaanse traditie. Veertig jaar na datum is Satyricon weliswaar sterk verouderd (om niet te zeggen gedateerd), maar toch mag deze arthouseprent met de hoogste cijfers weglopen. Satyricon blijft immers een visueel spektakel van een genie. Sommige scènes mogen wat langdradig zijn, toch krijgt de cinefiel tal van prachtige beelden te zien (let maar eens op de parade). De beeldkwaliteit laat jammer genoeg heel wat te wensen over. Zeer betreurenswaardig, want één van de sterkste troeven van dit Italiaans meesterwerk (en dat is het!) is namelijk zijn prachtige kleurenspel.

De volledige bespreking door collega William vindt u hier.



Il Portiere Di Notti
Of Il Portiere Di Notti (ofwel The Night Porter) een Italiaans meesterwerk is of niet laten we in het midden. Met Charlotte Rampling en Dirk Bogarde in de hoofdrollen en het feit dat er geen woord Italiaans wordt gesproken is deze schandaalfilm meer een internationale productie dan een Italiaanse film. Een gewezen SS-officier herbeleeft dertien jaar later de sadomasochistische seksspelletjes met één van zijn slachtoffers. In deze bijna twee uur durende film is er maar weinig verhaal te bespeuren. Liliana Cavani tovert de wrede concentratiekampen om tot lustoorden alwaar de slachtoffers verliefd worden op hun beul. Het Stockholmsyndroom mag in de concentratiekampen dan wel hebben bestaan, toch kon de joodse gemeenschap maar weinig begrip opbrengen voor deze arthouseproductie. Een gewaagde filmposter en veel persaandacht zorgden ervoor dat iedereen deze prent wilde zien. In 2013 is The Night Porter echter niet meer dan een artistieke escapade met veel te weinig inhoud. Leuk om eens te zien, maar de film is op enkele scènes na zijn cultstatus niet waard.

De volledige bespreking van de film vindt u hier.



Brutti Sporchi E Cattivi
De naam van Ettore Scola zal wellicht eeuwig met het meesterwerk Una Giornata Particolare verbonden blijven, toch vinden heel wat filmfans Brutti, Sporchi E Cattivi het mooiste wat de Italiaan ooit heeft gemaakt. De cineast volgt het relaas van enkele armoezaaiers die in een Romeinse sloppenwijk leven. De verschoppelingen hebben geen moreel besef en ze hebben zich bij hun wrede lot neergelegd. Als Giacinto op een dag zijn oog verliest en daardoor één miljoen lire van de verzekering krijgt, grijpt hij de kans om zijn leven wat fleur te geven. Noch zijn vrienden noch zijn familieleden zullen één cent krijgen, wel neemt hij een wulpse hoer in huis. Dat is voor zijn kroost reden genoeg om wraak te nemen op de hebzuchtige vader.

De volledige bespreking van de film vindt u hier.

BEELD EN GELUID
Zie de individuele bespreking.

EXTRA'S
Op geen enkele dvd vind je extra's.

CONCLUSIE
Homescreen verzamelt op deze box drie films die door critici als een Italiaans meesterwerk worden bestempeld. Een klassieke Fellini, een ongewone Cavani en een luchtige Scola vormen het ideale filmmenu dat uiterst geschikt is voor filmfans die de Italiaanse cinema uit de jaren 70 willen leren kennen. Wel is het jammer dat je de beeldkwaliteit van een oude versleten videoband krijgt.