FILM
The Night Porter (of Il Portiere Di Notte, indien je de Italiaanse titel verkiest) was in de jaren 70 een ware schandaalfilm. Dat is wellicht de enige reden waarom iedereen destijds deze prent wilde zien. Het is ook een film die je vandaag in lijstjes van (vastgeroeste) filmrecensenten terugvindt. En toch, eerlijk is eerlijk, enkele decennia later is dit meesterwerk maar een saaie filmrit. De cineaste Liliana Cavani mag dan wel zo'n dertig films hebben gedraaid, toch had alleen Ripley's Game met John Malkovich buiten de Italiaanse grenzen enig succes.


Wenen, 1957. Max (Dirk Bogarde) is een plichtsgetrouwe portier die de hotelgasten op hun wenken bedient. Het is pas wanneer Lucia Atherthon (Charlotte Rampling) aan de balie verschijnt dat we kennismaken met de ware aard van de man. Dertien jaar geleden was Maximilian Theo Aldorfer een gevreesde SS-officier. Het beest waande zichzelf een arts. Met zijn handcamera filmde hij in de concentratiekampen de meest weerzinwekkende taferelen. Zelf heeft hij na al die jaren geen greintje spijt van de feiten. Hij vergelijkt zijn gruwelijke daden met het bijbelverhaal van Salome. Lucia was ook een slachtoffer van de sadistische praktijken van Max, maar toch had de joodse vrouw een opmerkelijke relatie met haar beul. Zij had af te rekenen met het Stockholmsyndroom waardoor zij sympathie kreeg voor haar belager. Het weerzien zorgt ervoor dat de twee hun sadomasochistische spelletjes opnieuw beleven.


De joodse gemeenschap was destijds niet bepaald in haar nopjes met Cavanis film waarin de wrede concentratiekampen tot lustoorden worden getransformeerd. De scène waarin Charlotte Rampling het Marlène Dietrich-nummertje "Wenn ich mir was wünschen dürfte" vertolkt is bijna een banalisering van de baldadigheden van het SS-regime. Het is dan ook duidelijk dat het louter de bedoeling was om het filmpubliek te choqueren, alles weliswaar in een artistiek (langdradig) jasje verpakt. Cavani haalde haar twee hoofdrolspelers uit de Visconti-klassieker The Damned. Een slechte keuze, want niet alleen is er geen vuurwerk tussen Bogarde en Rampling, ook is het onbegrijpelijk waarom men voor de rol van een Duitse beul een Britse topacteur koos. Sommige scènes zullen wel onvergetelijk blijven, toch is The Night Porter een bizarre, controversiële film die zich veel te langzaam voortsleept. En tja, veel te traag om de aandacht twee uur gaande te houden. We onthouden wel enkele prachtige beelden van Rampling als gewillig slachtoffer, evenals het sublieme decor van Wenen dat Cavani (net als Carol Reed in The Third Man) goed weet te gebruiken.


BEELD EN GELUID
The Night Porter is een film uit 1974 en er is maar weinig moeite gedaan om deze kopie wat op te smukken. Er zijn veel storingen, waaronder heel wat schrammen en witte vlekjes. De soundtrack van Danielle Paris is wel mooi, maar gaat bijna volledig verloren door de krakkemikkige geluidskwaliteit. The Night Porter is misschien wel een overschatte arthousefilm, toch verdient hij een betere behandeling.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
In 1974 stond deze film in het lijstje van iedere filmrecensent die anders wilde zijn dan de rest. Meer dan dertig jaar later is The Night Porter een gedateerde arthousefilm die weliswaar enkele onvergetelijke shots bevat.