FILM
Het hoesje van deze horrorfilm doet weliswaar het ergste vermoeden, desalniettemin gaf ik deze griezelprent het voordeel van de twijfel omdat sommige horrorblogs dit vehikel van Chris Crow als een niet te missen Britse variant op het (ondertussen afgezaagde) Saw-concept aanprijzen. Een variant (of nog beter, een flauwe kopie) is het zonder twijfel, maar daarmee stopt iedere vergelijking.


Vier geluksvogels hebben via een wedstrijd van het sociale netwerk all2gethr de hoofdprijs gewonnen. Ze worden voor een vlucht in een privéjet uitgenodigd. Het is echter geen gewoon vliegreisje, want de vier moeten aan een bizar spelletje deelnemen. Wie daarvan de winnaar wordt, mag met zowel een jeep als peperdure Tiffany-diamanten naar huis gaan. Wel moeten de kandidaten akkoord gaan met de voorwaarden. Ze worden tevens verplicht om hun mobieltje af te geven, want dat kan het spel beïnvloeden. Eens ze tien kilometer in de lucht zijn, beseffen de vier waaraan ze zijn begonnen. De pineuten zijn namelijk het slachtoffer van de sadistische zot Alligator geworden. Via de gegevens van het sociale netwerk weet de boosaardige Alligator alles over hun privéleven. De ene is een ex-alcoholiste die graag naar gruwelfilmpjes kijkt, eentje is een hypocriete psychologe die op kinky seksspelletjes kickt en nog een andere is verzot op porno met minderjarige meisjes. Voor Alligator zijn dit genoeg redenen om deze lui de schrik van hun leven aan te jagen. In zijn extravagante spelletje gaat Alligator zelfs nog een stapje verder. Als de regels worden gebroken kiest de spelleider willekeurig een internetvriendje uit dat meteen wordt vermoord. De vier slachtoffers besluiten om het spel niet langer mee te spelen. Samen proberen ze een uitweg te zoeken.


Als je de makers moet geloven is deze onzin op waargebeurde feiten gebaseerd. Nu ja, je bent vrij om te geloven wat je wil, doch hopen we voor je eigen bestwil dat je deze nonsens niet serieus neemt. Misschien opent deze film wel onze ogen voor het feit dat we maar beter niet al onze privégegevens op het net te grabbel gooien, doch is deze prent zo ongeloofwaardig dat het je allemaal ijskoud laat. Panic Button is de tweede film van de Brit Chris Crow. Zijn debuut Devil's Bridge wordt wel omschreven als het Britse antwoord op Deliverance, doch is het zonneklaar dat deze man van regisseren maar weinig kaas heeft gegeten. Nochtans is het eerste halfuurtje best vermakelijk, alhoewel dat hoofdzakelijk de verdienste is van Michael Jibson, de enige uit de cast die behoorlijk kan acteren. Crow maakt van zijn debiel scenario zo'n zooitje dat alle spanning (als die er al is) verloren gaat. En dan hebben we het nog niet eens over het belachelijke einde gehad dat zeer veel vragen oproept die wellicht voor eeuwig onbeantwoord zullen blijven, niet dat daar iemand wakker van zal liggen.


BEELD EN GELUID
De film is gedraaid met het luttele (nou ja) budget van 300.000 pond. Dat kan echter geen reden zijn om de kijker met een afschuwelijk beeld op te zadelen. De kleuren zijn lelijk, sommige beelden zijn niet meer dan een wazige vlek en soms bewegen de beelden veel te traag waardoor het soms lijkt alsof je naar een afschuwelijk YouTube-filmpje kijkt. Dat bevordert uiteraard geenszins de filmpret en vooral op het einde vergt het heel wat inspanningen om te zien wat er zich precies afspeelt.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd en dat is een goede zaak, want is er nu echt iemand die alles wil weten over deze rommel?

CONCLUSIE
Panic Button faalt op elk vlak. Een debiel scenario, de onkunde van regisseur Chris Crow, een cast die niet kan acteren en de slechtste beeldkwaliteit die je maar kan bedenken. Te mijden troep.