FILM
De pas gescheiden Meg Altman (Jodie Foster) trekt met haar 12-jarige dochter Sarah (Kirsten Stewart) in riant huis in Manhattan, New York. Zich van geen kwaad bewust, is Meg van plan om na haar recente scheiding hier een nieuw leven te beginnen. Dat is zonder drie misdadigers gerekend die reeds tijdens de eerste nacht een inbraak plannen. Burnham (Forest Whitaker), een professionele inbreker, heeft het mijn zijn twee companen Junior (Jared Letho) en Raoul (Dwight Yoakam) gemunt op de buit die volgens de geruchten door de vorige eigenaar in het huis achtergelaten werd. Het drie verdiepingen hoge huis bevat trouwens een kleine kamer volledig omgeven door stalen wanden en voorzien van een compleet bewakingssysteem waarmee je het hele huis kan controleren. Deze kamer (panic room - paniekkamer), bedoeld als schuilplaats tegen inbrekers, kan langs binnen hermetisch worden afgesloten en bevat de nodige voedingsbronnen om een tijdje te overleven. De inbrekers hebben het gemunt op een waardevolle buit die zich blijkbaar in de paniekkamer bevindt. Volgens Junior staat het huis leeg en denken de drie inbrekers dat ze vrij spel hebben. Wanneer Meg die eerste nacht onheilspellende geluiden hoort, merkt ze via een bewakingscamera dat er ongewenste bezoekers het huis zijn binnengedrongen. Ze vlucht met haar dochter naar de paniekkamer. Al gauw barst het kat-en-muis-spelletje los tussen enerzijds de inbrekers, het immer ruziënde trio, en anderzijds Meg, die lijdt aan claustrofobie, en haar dochter Sarah, een diabetes-patiënte.


Wanneer David Fincher met een nieuwe film op de proppen komt, houdt iedere filmfan de adem in. Keer op keer verrast hij het filmwereldje met een nieuwe filmparel, keer op keer keert hij triomfantelijk huiswaarts. Fincher heeft zich de laatste jaren ontpopt als een befaamd regisseur en filmmaker. De manier waarop hij een verhaal vertelt en in beeld brengt zijn gewoonweg geniaal en innoverend. De man heeft een onvolprezen visueel talent en weet deze gave op een sublieme manier in zijn films te verwerken. Het eerder onderschatte Alien3 is zijn eerste langspeelfilm waarin hij zijn talenten de vrije loop laat. Fincher viel dankzij zijn geestdrift en motivatie (hij was al jaren een grote fan van de Alien-films) de eer te beurt om het script te verfilmen. De nieuwe stijl en de beklemmende sfeer vielen goed in de smaak, kenmerken die hij in zijn volgende films Seven, The Game, Fight Club en ook Panic Room wist te behouden en zelfs te overtreffen. Liet Fincher menig filmcritici met zijn openingshot in Fight Club verbijsterd achter (via vernuftige beelden reist de camera doorheen het hoofd van de verteller om na enkele minuten te eindigen bij het pistool dat in zijn mond gehouden wordt), gaat hij bij de Panic Room nog een stapje verder. Liefhebbers van long shots en duistere fotografie zullen hier duimen en vingers bij aflikken, de camerabewegingen zijn met momenten verbluffend. Panic Room draagt net als zijn vorige films de typische Fincher-stempel. Hij verlegt steeds zijn grenzen en zijn naam mag gerust zonder blozen naast de groten der aarde geplaatst worden als Hitchcock, Coppola en De Palma.


Deze spannende thriller wordt verbluffend vertolkt door de acteurs Jodie Foster, Kirsten Stewart en Forest Whitaker. Nicole Kidman, die wegens een knieblessure opgelopen tijdens de opnames van Moulin Rouge moest afhaken, wordt hier op sublieme wijze door Foster vervangen. Dat ze een goede actrice is, wisten we al langer dan vandaag, maar de acteerprestatie die ze hier neerzet, moet toch wel één van de betere uit haar reeds rijk gevulde carrière zijn. Fincher wou na het opmerkelijke Fight Club een kleinschaliger project en liet wonderwel Spider-Man aan zich voorbij gaan. Hij was echter wel geïnteresseerd in een idee van scenarist David Koepp. Fincher kreeg van Columbia Pictures carte blanche, maar Panic Room kon wegens allerlei problemen pas één jaar na de planning in de bioscoop gelanceerd worden. Uiteindelijk had dit geen invloed op de prent want Fincher levert opnieuw een spannend en visueel hoogstandje af.


BEELD EN GELUID
Vermits deze release verstoken blijft van enige vorm van bonusmateriaal (zie lager) kan je op zijn minst vermoeden dat de beschikbare ruimte optimaal benut worden voor beeld- en geluidskwaliteit. In zekere zin is dat ook zo en toch hebben we enkele kleine minpuntjes kunnen waarnemen. De film behoudt het originele 2.35:1 beeldformaat, anamorfisch op dvd gezet. In het algemeen is de kwaliteit wel heel goed, het beeld is scherp, het gebruikte kleurenpalet komt goed tot zijn recht en het contrastniveau is prima. Echter mocht het detail in de echt donkere scènes wel iets hoger, en dat is tevens het enige minpunt aan deze beeldtransfer. Op het vlak van geluid is dit een film die vele mogelijkheden biedt. De DTS 5.1 (754 kbps) weerklinkt subliem en maakt optimaal gebruik van alle beschikbare kanalen. Daarbij gaat de subwoofer eveneens voldoende diep door in de lage tonen. Echter ook hier één minpuntje: de dialogen zijn af en toe iets te stil waarbij de ondertitels gelukkig soelaas brengen.


EXTRA’S
We hebben haast een vergrootglas nodig om het korte lijstje met extra’s achteraan de cover te kunnen waarnemen. Filmografieën van cast en crew en een teaser trailer, daarmee is de kous af. Natuurlijk beseffen we dat twee hoogwaardige geluidstracks veel ruimte in beslag nemen, maar dat neemt niet weg dat er meer extra’s op een tweede schijfje hadden kunnen geplaatst worden. Of heeft Columbia Tristar in een later stadium toch een special edition op het programma staan? Wie weet.


CONCLUSIE
Een spannende film, zeer stijlvol verfilmd en met een prima cast. David Fincher is duidelijk hot in Hollywood. Elk van zijn films hielden ons tot nu toe aan het scherm gekluisterd. De presentatie op dvd is uitstekend, zowel beeld als geluid scoren hoge punten, al is het gemis aan extra’s wel pijnlijk. Laat ons hopen dat Columbia spoedig met een special edition op de proppen komt zodat de consument niet opnieuw twee keer in de portemonnee moet tasten.