A Midsummer Night's Sex Comedy maakt deel uit van de Woody Allen Collection, een box-set die alle 19 speelfilms van de cineast bundelt uit de periode 1971-1991 en daar nog het latere Melinda And Melinda (2004) aan toevoegt. De overige films in de collectie zijn: Bananas, Everything You Always Wanted To Know About Sex (But Were Afraid To Ask), Sleeper, Love And Death, Annie Hall, Interiors, Manhattan, Stardust Memories, Zelig, Broadway Danny Rose, The Purple Rose Of Cairo, Hannah And Her Sisters, Radio Days, September, Another Woman, Crimes And Misdemeanors, Alice en Shadows And Fog.

FILM
De titel van Woody Allens tiende film als regisseur laat al vermoeden dat de cineast zijn inspiratie voor de prent haalde bij William Shakespeare, maar dat is grotendeels niet bij A Midsummer Night's Dream. Ja, de plot mengt realiteit met fantasie op een manier waarop het stuk van de Bard dat ook doet, maar A Midsummer Night's Sex Comedy speelt met zijn romantische verwikkelingen en onbeantwoorde romances meer leentjebuur bij Much Ado About Nothing. Helaas vergaat het Allens prent zoals de meeste hommages aan Shakespeares werk: de vergelijking met het werk van de Engelse grootmeester valt behoorlijk nadelig uit. De echte kenner zal natuurlijk zeggen dat de film vooral een parodie is op Ingmar Bergmans Smiles of a Summer Night, maar omdat ik daar niet mee vertrouwd ben, kan ik daar geen oordeel over vellen, maar als de Zweedse film even wisselvallig is als Allans prent, ik niet geneigd ben die snel te bekijken.

Dat zijn een hoop referenties voor een eerste alinea, waarmee meteen duidelijk wordt dat A Midsummer Night's Sex Comedy niet de meest originele prent is uit het oeuvre van de New Yorkse cineast. De plot is bijv. wel zeer generisch: drie erg verschillende koppels komen aan het begin van de twintigste eeuw samen in het vakantiehuisje van een van hen. Al snel ontwikkelen de zes romantische gevoelen, niet voor hun partner maar eentje van de gasten wat leidt tot een voortdurend ballet van avances en afwijzingen. Het was een slimme zet van Allen om de actie niet in het heden te situeren, maar een eeuw eerder: een periode waarin de 'sillyness' van de romantische beslommerigen nog vaag geloofwaardig was. Maar daarmee houdt elke discussie over geloofwaardigheid dan ook op, want wat Woody Allen allemaal neerpent in zijn scenario is zo wild en gek dat je de prent louter als een pastiche kan zien die het er erg dik op legt.

De ergste aspecten van de film hebben te maken met de uitvindingen van Allens personage. Een fiets met propellorschroef is nog onnozel op een naïeve manier, maar een bolvormig instrument dat als een soort projector beelden uit een andere dimensie kan weergeven, is ronduit ergerlijk. Het instrument fungeert als een idiote deus ex machina, met name in de laatste twintig minuten. Bovendien benadrukt de cineast met de bol de psychologische ondertoon die A Midsummer Night's Sex Comedy heeft. Je kan de drie mannelijk hoofdpersonages immers zien als klassieke karakters uit de theorieën van Sigmund Freud. De hyperintelligente en arrogante professor Leopold (José Ferrer) fungeert als het superego dat alles rondom zich wil controleren en (niet verwonderlijk) verliefd wordt op de vrouw die daar de tegenpool van is. Maxwell (Tony Roberts) slaat zich puur op lustgevoelens door het leven en Allens Andrew schippert als het ego tussen die twee in. Wie die intellectualistische achtergrond doorheeft, kan wellicht meer genieten van de film, maar wie niet in dat geval is (en ja, daar behoorde deze reviewer ook toe) zal alleen de jammerlijke pogingen tot kuchtige komedie zien die een voor een falen.

Maar misschien kunnen we nog rekenen op datgene wat Allens films vaak boven de middelmaat laat uitstijgen: de acteerprestaties? Jammer doch helaas. Ook op dat vlak schiet A Midsummer Night's Sex Comedy schromelijk tekort. Allen zelf voelt zich bijv. niet helemaal in zijn sas in een rol die ongemakkelijk schippert tussen het ge-ijkte knotsgekke personage dat hij in zijn vroege films neerzette en het meer gesofistikeerde alter ego uit zijn eighties-periode. José Ferrer is een geïnspireerde castingkeuze, maar zo arrogant en wereldvreemd neergepend in het scenario dat je weinig sympathie voor hem voelt. Tony Roberts, een Allen-habitué, speelt de stereotiepe levenlange vrouwenverleider met weinig originaliteit. Van de vrouwelijke personages laat Julie Hagerty, als de verloofde van professor Leopold, het minste indruk na: ze heeft gewoonweg niet veel te doen in het script. Mary Steenburgen, als Allens vrouw, heeft op dat vlak meer geluk en zet wellicht de beste prestatie uit de film neer. Zij boort duidelijk de Shakespeariaanse dimensie aan in haar vertolking en dat past bij het verhaal. Hetzelfde kan je niet zeggen van Mia Farrow, in haar eerst van vele rollen voor haar toenmalige partner Woody Allen. Haar Ariel is een naïef beestje dat ergernis opwekt wegens het gemak waarmee ze van mening verandert.

Deze acteerprestaties zijn emblematisch voor de film als geheel. Tussen de verschillende elementen waarmee Allen jongleert zitten namelijk wel goede ideeën, maar die vormen geen coherent pakket. Soms krijg je het gevoel dat de film in iedere scène subtiel van genre wisselt: nu eens een pure, gekke komedie, dan weer een Bergmanesk drama of een gevatte zedenstudie met knipogen naar Shakespeare. Voor de kijker wraakt die aanpak zich al snel: je wil gewoonweg niet investeren in een prent die geen duidelijk doel voor ogen heeft en waarin uit de acteerprestaties blijkt dat de cast er ook geen flauw benul van heeft. Als je de films van Woody Allen op merite klasseert, dan haalt A Midsummer Night's Sex Comedy dus zeker niet het podium. En dat is een stevig eufemisme.

BEELD EN GELUID
De setting van de film, een huis in een idyllisch bos, geeft veel ruimte voor mooie beelden, maar die komen niet helemaal tot hun recht in de matige beeldtransfer. Grain is voortdurend aanwezig, het beeld lijdt onder een gebrek aan scherpte en het contrast is in de nachtelijke scènes zeer wisselvallig. De monosoundtrack, met nadruk op de dialogen, klinkt degelijk.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer.

CONCLUSIE
A Midsummer Night's Sex Comedy is een van de zwakste films die Woody Allen in zijn carrière heeft gedraaid. De prent springt immers van de hak op de tak en verwart daardoor ook de zwakke cast. Beeld en geluid scheren evenmin hoge toppen, terwijl in de bonussectie alleen een trailer aanwezig is.