FILM
Het broeierige zuiden van de Verenigde Staten, begin jaren zestig. Een moord op een gehate sheriff. Een man die (ten onrechte?) veroordeeld wordt. En een journalist die terugkeert naar zijn heimat om het dieper uit te zoeken. Dat klinkt als een prima premisse voor een meeslepende film die tal van hete topics kan aansnijden, toch? Maar in de handen van cineast Lee Daniels wordt The Paperboy een warboel van jewelste. Het is nooit duidelijk waar de prent nu écht over gaat. Raciale spanningen? Deels. Psychopatie? Zit er ook in. De ongrijpbaarheid van de waarheid? Wordt eveneens aangeraakt. En zo kan ik nog wel een eindje doorgaan. Het resultaat is een film die voortdurend de focus verlegt en zo de kijker op de rand van de waanzin brengt. Gelukkig overgieten de makers The Paperboy met een pulpsausje, waardoor de prent geleidelijk opschuift naar het kamp van 'zo slecht dat ie weer goed wordt'.

Na het grote succes van Precious lag de wereld aan de voeten van Lee Daniels - hij werd dankzij die film slechts de tweede Afro-Amerikaan met een Oscarnominatie als beste regisseur - maar met een adaptatie van Peter Dexters roman maakt hij het zichzelf niet gemakkelijk. De plot grossiert namelijk in clichés. Dat reporter Ward Jansen bij zijn terugkeer naar zijn geboortestadje in Florida een zwarte coschrijver meeneemt, leidt bijv. tot voorspelbare uitingen van subtiel racisme. Die worden dan weer gecounterd door de goede band tussen Wards broer Jack (het feitelijke hoofdpersonage) en de zwarte huismeid Anita: ook al zo'n genreklassieker. Voeg daar de hitsigheid van Jack ten opzichte van MILF Charlotte Bless aan toe, de vrouw die liefdesbrieven schrijft aan de vermeende moordenaar van de sheriff (een 'over the top'-psychopaat uiteraard) en je krijgt een naratieve brij die eerder in een slechte pulpthriller thuishoort. Over de ontknopig in de moerassen van Florida spreek ik dan nog niet eens.

Objectief gezien kan je The Paperboy dus geen goede film noemen zoals vele andere recensenten na de eerste vertoning op het festival van Cannes in 2012 al met in vitriool gedoopte pennen duidelijk maakten. Maar - of het nu een bewuste slimme zet is of een toevallig gevolg van de moerassige plot laat ik even in het midden - door de pulp in het verhaal centraal te zetten, creëert Lee Daniels wel een relatief hoge entertainmentwaarde voor zijn film. De film lacht met de conventies van dit soort films: de seksuele spanning wordt bijv. extreem uitvergroot, maar op het moment dat Charlotte dan toch toegeeft aan Jacks avances, knipt de cineast doodleuk weg van de 'actie'. The Paperboy mondt nooit uit in pure parodie, maar laat zich wel het best bekijken als eentje. Daarom is het jammer dat de makers iets te serieus een aantal thema's als rode draad gebruiken, waarvan de meest ergerlijke een onbetrouwbare verteller is. De film is immers opgevat als een raamvertelling: de meid Anita vertelt enkele jaren na de feiten haar versie van het verhaal aan een reporter. Maar Daniels en coscenarist Dexter gebruiken dit enkel als hen dat uitkomt en bewijzen de potentiële thematische kracht van zo'n onbetrouwbare verteller daarmee geen gunst.

Het helpt evenmin dat de als actrice bijklussende zangeres Macy Gray compleet ongeloofwaardig is in de rol van Anita. Gelukkig is haar bijdrage in de film beperkt en laten de andere acteurs zich niet zozeer van hun beste, maar toch van hun goede kant zien. Zac Efron, die vooral bij tienermeisje populair is wegens zijn rol in de High School Musical-serie, probeert al een tijdje uit de puberniche te geraken en zet hier een degelijke Jack neer, hoewel hij gedurende grote delen van de film halfnaakt rondloopt en dus evenzeer voor zijn looks gecast lijkt als voor zijn acteertalent. Ook Matthew McConaughey kan het weer niet laten zijn afgetrainde lijf te tonen, maar hij geeft wel zijn geroemde artistieke renaissance van 2012 extra cachet door verborgen diepgang in het personage van reporter Ward te suggereren. Het meest enigmatische (en daardoor het meest fascinerende) karakter is zonder meer dat van Wards coschrijver Yardley, temeer daar vertolker David Oyelowo de geheimen van het personage subtiel prijsgeeft naarmate de prent vordert. Als er één personage is dat een eigen opvolgprent verdient, die de geschiedenis van het karakter verder uitdiept, dan is het Yardley wel. Hetzelfde kan je niet zeggen voor de twee grootste namen uit de cast. Waarom Nicole Kidman een Golden Globe-nominatie kreeg en accolades van de Screen Actors Guild is een raadsel, want haar Charlotte Bless is het wandelende cliché van de zuiderse, iets oudere vrouw die haar seksualiteit en sensualiteit als wapen gebruikt. Nu ja, ze is tenminste beter op dreef dan een hopeloos miscaste John Cusack, die compleet de mist in gaat als psychopatische bajesklant.

The Paperboy belandde meer op eindejaarslijstjes van slechte films dan van goede films en daar valt wat voor te zeggen. Nooit krijg je immers het gevoel dat de makers greep krijgen op hun onderwerp. De film is het equivalent van een schilder die de inhoud van een aantal potten verf naar het canvas kwakt en hoopt dat het resulterende werk enige waarde bevat. Niet meteen een aanpak die een succsvolle film garandeert, maar het moet gezegd: er zijn ballen voor nodig om je op die manier in het productieproces te gooien. Daarom fascineert The Paperboy, ook al verdient de prent dat eigenlijk niet.

BEELD EN GELUID
De makers trekken de groezeligheid van de plot door in de visuele look, waardoor de prent korrelig oogt. Dat maakt het helaas moeilijk om een duidelijk waarde-oordeel te vellen over de beeldtransfer. Het staat wel vast de scherpte geregeld problematisch is, dat de kleuren uitgewassen ogen en dat de zwarttinten naar grijs neigen. De soundtrack slaagt er prima in om de broeierige sfeer van de Floridaanse hitte een auditief verlengstuk te geven, maar het audiospoor bezit niet die extra punch waar je toch op hoopt.

EXTRA'S
Behalve de Trailers waarmee de disk opstart, bevat de schijf geen extra's.

CONCLUSIE
Ik zou graag zeggen dat The Paperboy pulp tot kunst verheft, maar laten we het erop houden dat de prent vooral de clichés van de pulp omarmt. Lee Daniels gooit tal van thema's, clichés en groteske karakters op het witte doek en heeft het geluk dat enkele daarvan blijven plakken, hoewel het merendeel dat niet doet. beeld en geluid zijnn degelijk tot goed, maar een bonussectie ontbreekt.