FILM
Het zou een goede kwisvraag zijn: wat is de best verkopende soundtrack van de voorbije jaren in Amerika? Wedden dat Pitch Perfect niet het antwoord is dat je in gedachten had? En toch is het de waarheid: de soundtrack van de a-capellafilm ging in de Verenigde Staten al zo'n 700.000 maal over de toonbank en is daarmee een eclatant succes. De film zelf was dat trouwens ook met een opbrengst van 65 miljoen dollar en grotendeels lovende kritieken. In de rest van de wereld sloeg Pitch Perfect echter heel wat minder aan. En dat is niet alleen jammer maar ook onterecht,want er is voorlopig geen enkele film waarmee ik me dit jaar zo hard heb geamuseerd als deze.

Hoofdpersonage Beca trekt in het begin van de film zeer tegen haar zin naar de Barden-universiteit. Ze zou veel liever haar geld verdienen als dj in Californië, maar moet van haar vader minstens een jaartje unief proberen, inclusief de aansluiting bij een studentenclub. Zo komt Beca terecht bij de Barden Bellas, een vrouwelijke a-capellagroep die na een dramatisch verlopen zangwedstrijd een jaar eerder moeite heeft om nieuwe leden aan te trekken. Beca is in eerste instantie dan ook zeer sceptisch, maar naarmate het jaar en de repetities vorderen, slaat dat om in enthousiasme. Er is slechts één probleem: haar idee om jongere, hippere songs te gebruiken in het repertoire stuit op een njet van hoofd-Bella Aubrey, wier tomeloze ambitie de a-capellagroep dreigt te verscheuren.

Geen beloning om te raden hoe het verhaal uiteindelijk afloopt, maar dat doet er ook niet toe, want het is niet originaliteit dat Pitch Perfect zo plezant maakt, maar het enthousiasme waarmee cast en crew zich op de comedy en de songs gooien. Al vanaf de openingsscène, waarin een performance een wel erg foute afloop kent, is het duidelijk dat de film onverwacht en grappig uit de hoek kan komen en dat betert er alleen maar op in de volgende twee uur. Zo is de prent een van de meest citeerbare van de laatste jaren, met briljante, van venijn druipende oneliners zoals 'nothing makes a woman feel more like a girl than a man who sings like a boy'. En de sluimerende romance tussen Beca en Jesse (die in een a-capellagroep voor jongens zingt) mag dan standaardromcommateriaal zijn, dankzij onder meer referenties naar The Breakfast Club krijgt het net dat ietsje meer.

Ook de uitmuntende cast is een van de redenen waarom Pitch Perfect zo'n onverwacht goede film is. Anna Kendrick bewijst zich al enkele jaren in bijrollen als een actrice om in het oog te houden (de Twilight-films vergeet ik gemakshalve), maar hier geeft ze duidelijk aan ook een hele film op haar schouders te kunnen tillen. Ze straalt een ontwapenende charme uit en heeft een schitterende komische timing. Bovendien beschikt Kendrick over een erg aardige zangstem. Ook tegenspeler Skylar Astin is daarmee gezegend (hij stond als tiener al op Broadway) en telkens als hij en Kendrick in elkaars buurt zijn spatten de vonken van het scherm. Maar de échte ster van de film is Rebel Wilson als een volslank personage dat zichzelf Fat Amy noemt om de pesters te vlug af te zijn. Zij verzint de meest hilarische oneliners en blijkt ook goed in staat tot fysieke komedie. De rest van de cast trekt zich ook meer dan behoorlijk uit de slag, met een speciale vermelding voor Ben Platt als de goochelende kamergenoot van Jesse en voor Elizabeth Banks en John Michael Higgins, die als commentator van de zangwedstrijden bijzonder veel venijnige oneliners rondstrooien.

Maar dat Pitch Perfect tot een cultureel fenomeen uitgroeide aan de andere kant van de plas is grotendeels te wijten aan de eerder vernoemde soundtrack. Niet alleen hebben de makers een goede muzikale smaak, ze gieten de songs ook in verfrissende instrumentenloze arrangementen. Songs als Since You Been Gone of Cups klonken nooit beter als in deze gestripte versies en Don't You Forget About Me blijkt een fantastische apotheose. Nu al legendarisch is bovendien de 'riff-off'-scène waarin vier rivaliserende a-capallagroepen elkaar de loef afsteken als betrof het een rap-battle. Kortom: het heeft twaalf jaar geduurd, maar cult cheerleaderkomedie Bring It On - waaraan Pitch Perfect onvermijdelijk doet denken - heeft eindelijk een waardige, hilarische en onvergetelijke opvolger gevonden.

BEELD EN GELUID
Er valt weinig aan te merken op de uitstekende beeldkwaliteit van deze Blu-ray. De film oogt haarscherp, het contrast is subliem en de kleuren bruisen even fel als de prent zelf. De soundtrack is zo mogelijk nog impressionanter. De songs worden helder en dynamisch uit de boxen geblazen en de audiomix is perfect in evenwicht.

EXTRA'S
Geen van de twee Audiocommentaren kan volledig overtuigen, omdat de regisseur, twee producers en actrice Elizabeth Banks vooral commentaar geven bij wat zich op het scherm afspeelt in plaats van te focussen op de achtergrond van de productie. Een commentaartrack met de jeugdige cast had wellicht meer entertainment opgeleverd. Daarnaast bevat de schijf heel wat verwijderde scènes, alternatieve takes en bloopers, die in verschillende featurettes op de kijker worden losgelaten. Alles samen ben je daar al snel drie kwartier zoet mee. Backstage at Barden (4 min.) bevat drie korte filmpjes die gebruikt zijn voor de promotie van de film en Burrito Drive-by (1 min.) toont aan dat er heel wat voorbereiding komt kijken bij het gooien van voedsel. A Look Inside (3 min.) is een wel erg korte making-of, waarin fragmenten worden afgewisseld met interviews met castleden. De bonussectie wordt afgerond met een Videoclip (4 min.) waarin enkele castleden én fans de song Starships vertolken.

CONCLUSIE
Het zou gemakkelijk zijn Pitch Perfect als een 'guilty pleasure' te benoemen, maar dat zou de prent oneer aandoen. Dit is gewoonweg een extreem entertainend komedie met hilarische oneliners, uitmuntende vertolkingen en een soundtrack die nog weken door je hoofd spookt. De beeldkwaliteit is prima, maar het is (terecht) het audiospoor dat de aandacht naar zich toe trekt. De bonussectie zit vol leuke extra's, al ontbreekt een echt inzichtelijke making-of.