Van een schoolhoofd verwacht je op zo’n moment een professionele reactie, maar het tegenovergestelde is waar: Grethe roept er de voorzitter van de oudervereniging bij die Klara suggestieve vragen stelt waarin hij het over ontblote geslachtdelen heeft en over wit dat uit de penis drupt, en de geïntimideerde kleuter ziet alleen een uitweg in een affirmatief antwoord. Schoolhoofd Grethe verzekert Lucas de zaak discreet wordt aangepakt, maar voor hij het goed en wel beseft zijn z’n ex Kristen en z’n 14-jarige zoon Marcus ingelicht en meteen ook alle ouders en dus het hele dorp. Z’n ontkenning wordt als een bevestiging geïnterpreteerd en volgens Torsten, z’n jeugdvriend en Klara’s vader, heeft z’n kleine meid nog nooit gelogen. Een kind van 5. Pogingen om met schoolhoofd Grethe een redelijk gesprek te voeren resulteren in een handgemeen met een paar boze vaders en als de politie bij de zaak betrokken wordt, is het hek helemaal van de dam. Lucas heeft nog alleen z’n broer Bruun die onvoorwaardelijk in z’n onschuld gelooft én Marcus die z’n vader beter dan wie ook kent. De rechter die de zaak als eerste in behandeling neemt moet Lucas uiteindelijk laten gaan, maar dat verandert niets aan de sfeer in het dorp: z’n ruiten worden ingegooid, z’n hond Fanny in een plastic zak aan z’n voordeur achtergelaten en de baas van de enige supermarkt verbiedt hem om nog een voet over de drempel van z’n zaak te zetten. Ondertussen heeft de kleine Klara tegen haar moeder gezegd dat ze het zo niet bedoeld heeft, maar in een sfeer van “mijn kind schoon kind”, meent de jonge vrouw dat haar dochtertje in de war is en zich de affaire niet meer herinnert. Tot nader order blijft de jacht dus geopend…

Regisseur Thomas Vinterberg brak in 1998 door met de prachtige film Festen waarvoor hij de Juryprijs op het Film Festival van Cannes en de European Discovery of the Year Award in ontvangst mocht nemen én bovendien nominaties voor de Golden Globes (USA) en de Bafta Awards (GB) op zak mocht steken naast nog zo’n 40 andere bekroningen of nominaties in de rest van de wereld. In de jaren daarop trok hij nog de aandacht met It’s All About Love (2003), Dear Wendy (2005) en Submarino (2010) en dat hij de stiel niet heeft verleerd bewijst hij vooral met Jagten, waarmee hij Festen minstens gedeeltelijk in de schaduw stelt, want het draaiboek dat hij samen met scenarist Tobias Lindholm (Borgen, 2010) schreef is niet alleen ijzersterk, Vinterberg voegt ook een stevige regie aan toe die in combinatie met het sublieme spel van Mads Mikkelsen resulteert in een magnifieke film die de kijker vanaf de eerste minuut in z’n greep houdt, want wat is er erger dan te worden beticht van een misdaad die je niet hebt gedaan en van een slachtoffertje dat een grote verbeeldingskracht wordt toegekend, maar dat zelf het slachtoffer is van een onevenwichtige of op z’n minst turbulente gezinssituatie, met alle gevolgen van dien?

Het ingenieuze karakter van het scenario zit hem in de onvoorspelbaarheid van de gebeurtenissen, want terwijl de zaak zich ontspint maak je als kijker allerlei veronderstellingen die tijdens de voortgang van de film niet uit blijken te komen. Thomas Vinterberg en Tobias Lindholm kiezen nl. niet de gemakkelijkste weg en houden de afloop van dit menselijk drama tot in de laatste minuut van de film zorgvuldig verborgen. Tegelijk leggen ze enkele pijnlijke trekken van de menselijke natuur bloot waarin iedereen wellicht wat van zichzelf herkent. Mads Mikkelsen speelt de rol van Lucas bovendien met een ingehouden intensiteit die indruk maakt. Overdreven veel tekst heeft de Deense acteur niet vanbuiten moeten leren, maar zijn fysieke capaciteiten worden tot het uiterste getest, niet alleen in enkele zeer gewelddadige scènes in de supermarkt en in de plaatselijke kerk tijdens de nachtmis op kerstavond, maar vooral ook op stille momenten als hij alleen thuis is en met lege ogen in het donker staart. Daarvoor moet je metier hebben en die heb je niet als gevolg van een mediahype zoals die bij ons vaak gevoerd wordt over deze of gene jonge belofte.

Indrukwekkend is ook de jonge Lasse Fogelstrom als Lucas’ 14-jarige zoon Marcus, een stevig baasje dat op geen enkel moment aan z’n vader twijfelt. Fogelstrom maakt z’n debuut in Jagten, maar dat is er nauwelijks aan te zien, want hij overtuigt op alle vlakken. De in 1938 geboren Deense actrice Susse Wold, wier carrière teruggaat tot het einde van de jaren 50, kruipt in de (wat ondankbare) rol van schoolhoofd Grethe, een oudere vrouw die zich te veel en te gauw door haar gevoelens mee laat slepen en die van een paar losse flodders van een kleuter een waanzinnig verhaal maakt dat ze zelf nog schijnt te geloven. Op uw sympathie kan ze beslist niet rekenen. Voor de rest is er sprake van een goed acterende cast, maar geen van de nevenpersonages wordt voldoende uitgewerkt om de aandacht te trekken (en dat is ook Vinterbergs bedoeling niet).

Het onderwerp moet u uiteraard liggen, maar of u nu al dan niet kleine kinderen heeft, de boodschap is duidelijk: emoties zijn een slecht richtsnoer in verdachte situaties zonder tastbare aanwijzingen en ze kunnen uitgroeien tot dodelijke vallen voor alle partijen. In de hele heisa die in het kleine Deense dorpje ontstaat zijn Lucas en de kleine Klara uiteindelijk als enigen onschuldig, want hoe breng je een vijfjarige aan het hoofd dat het een leven verwoest en dat het wartaal uitslaat die volwassen gebruiken om hun eigen angsten en frustraties te maskeren? Dat Vinterberg niet uit z’n nek klets bewijzen voorvallen uit het verre en korte verleden. Zo beschuldigde een moeder uit California in 1983 een leerkracht van de McMartin Preschool ervan haar zoon anaal te hebben misbruikt en ze beweerde ook dat leden van de McMartin-familie het met dieren deden. Het werd één van de langstlopende processen in de VS. In 1990, na zes jaar onderzoek, arrestaties en processen, werden alle aanklachten tegen de betrokkenen verworpen wegens onvoldoende bewijzen. Volgens de rechters was er sprake van hysterie en morele paniek over zgn. Satanische rituelen.