FILM
Wat zijn mensen toch rare wezens, niet? Door louter toeval hebben ze het geluk dat ze een paar decennia op deze aardbol mogen rondhuppelen, doch zijn ze gefascineerd door de vernietiging ervan. De ene verdiept zich in de voorspellingen van onheilsprofeet Nostradamus, terwijl anderen zich laven aan de zwarte fantasie van één of andere cineast. Op zich is dat best interessant, want zelfs indien doemdenkers ongelijk krijgen, kunnen we ons dankzij mensen als Roland Emmerich toch nog altijd een beeld vormen van hoe het einde van de wereld eruitziet. Anders wordt het als pretentieuze arthouseregisseurs zich met dat concept bemoeien. De makers van The End  refereren wel met trots naar Spaanse culthits als El Orfanato of El Laberinto Del Fauno, toch is het einde van de wereld volgens Jorge Torregrossa een slaapverwekkend boeltje.
 

Na twintig jaar zien enkele vrienden elkaar terug. Na heel wat vervelende (en vooral nietszeggende) conversaties wordt het duidelijk dat het vorige feestje op een sisser afliep. De gasten haalden één of andere grap uit met hun vriend Angel. Ze wisten toen niet dat de jongeman schizofreen was waardoor hij nadien in een psychiatrische inrichting terechtkwam. De genodigden ontdekken dat het nieuwe onderonsje door Angel is georganiseerd. En tja, midden in de nacht slaat het noodlot onverbiddelijk toe. De elektriciteit valt uit en niets beweegt nog, zelfs het horloge niet. Misschien zint Angel wel op wraak en haalt hij op zijn beurt een grap uit? Maar niks daarvan, na een tijdje merken de gasten dat er meer aan de hand is. Een vreemd natuurverschijnsel heeft ervoor gezorgd dat de dieren op hol slaan, alle andere aardbewoners lijken dood en het einde van de aarde is een feit. Zou Angel een profeet kunnen zijn?
 

Ben je er nog, beste lezer? Ik vraag mij af of Jorge Torregrossa tijdens het filmen zelf nog wist waarmee hij bezig was. Het scenario is verwarrend, of nog erger: het gaat over niets. De saaie dialogen zijn niet meer dan een lege doos en bovendien vindt Torregrossa het nodig om de kijker met een open einde op te zadelen. Dat maakt hem misschien wel anders dan zijn Hollywoodcollega's, alleen weet de toeschouwer na afloop niet waarin hij anderhalf uur tijd heeft gestopt. In de cast zorgt alleen Maribel Verdu (bekend van de fantastische schandaalfilm Y Tu Mamá También) voor wat verfrissing. Nochtans kan Jorge Torregrossa het wel als hij dat wil. De scène waarin het groepje vrienden achterna wordt gezeten door een horde uitgehongerde Duitse herders is een mooi voorbeeld van hoe je met weinig middelen toch nog beklijvende cinema kan maken. Helaas zoekt de Spanjaard zijn soelaas te vaak in misplaatste symboliek. Zo mag er mij iemand komen uitleggen hoe het kan dat er op een Spaans strand plots een leeuw opduikt. Neen, eventjes belooft The End even fascinerend als Melancholia te worden, maar die illusie duurt niet langer dan een paar minuten. Doorspoelen dus, ten minste als je nog niet in slaap bent gevallen.

BEELD EN GELUID
Iedere toegewijde filmfan moet wel eens de ogen kunnen sluiten als hij het over de beeldkwaliteit van een goedkope productie heeft. Films als The End beschikken over een budget waarmee men niet eens de afterparty van een blockbuster kan bekostigen. Soms vloeien de kleuren een beetje in elkaar of zijn er wat onscherpe beelden, maar over het algemeen kan je stellen dat deze dvd aanvaardbaar is. Het geluid bestaat uit hoofdzakelijk Spaanse dialogen.
 

EXTRA'S
Op dit schijfje staat geen extra materiaal.

CONCLUSIE
Arthousefanaten die een hekel aan cinema hebben en die vinden dat ook zij recht hebben op een rampendrama à la The Day After Tomorrow zullen The End wellicht met hoge punten belonen. Voor cinemafans die goede films willen is dit Spaans vehikel gewoonweg pretentieuze rommel. Tja, soms is de wereld een plaats van uitersten.