SERIE
Op de cover Laura Palmer. Bloedmooi. Ongerept. Breekbaar. Eronder haar lijk. Appelblauw. Zeegroen. Steenkoud. In de doos zitten vier schijven. Het eerste seizoen van Twin Peaks, de fabelachtige, nooit genoeg te prijzen televisiereeks naar een idee van David Lynch en Mark Frost. En dan houdt niks ons vanzelfsprekend nog tegen. We verduisteren de rode kamer. We monopoliseren de televisie. We sturen onze vriendin met vakantie. David Lynch tot in het oneindige. Een heel weekend lang. Een hele week als het moet.


Het verhaal is eenvoudig. Een meisje wordt teruggevonden. Naakt. Verpakt in plastic. Aan de oever van de rivier. Sheriff Harry S. Truman neemt het onderzoek in handen. Hij ondervraagt de meer dan gebruikelijke verdachten. De vriend. De vriendin. De papa. De mama. Vinden doet hij niets. Daar is het politiekorps in dit op het eerste gezicht compleet ingeslapen stadje niet echt toe in staat. En dus maar het FBI erbij geroepen. Speciaal Agent Dale Cooper. Hij verzamelt aanwijzingen. Een stukje papier onder Laura’s vingernagel. De aantekeningen in haar dagboek. Een videoband. Een zakje cocaïne. Tienduizend dollar in een bankkluis. Een pornografisch tijdschrift. Op de plaats van de misdaad, een verlaten treinwagon ergens diep in de bergen, nog meer. De helft van een halsketting. Een mysterieuze boodschap geschreven in bloed. “Vuur, loop met me mee.” Het verhaal dikt zich aan. Verhaallijnen splitsen zich op. Mysterieuze personages maken hun opwachting. En dus misschien allemaal toch niet zo eenvoudig. Niets is immers wat het lijkt te zijn. Niemand is wie we hem vermoeden te zijn en al zeker Laura Palmer niet.


Even een terugflits. Begin jaren negentig. Twin Peaks houdt miljoenen kijkers aan het scherm gekluisterd, onszelf natuurlijk inbegrepen. Of wat had je gedacht. Week na week dezelfde vragen. Wie heeft Laura Palmer vermoord en waarom? Slapeloze nachten. Discussies op het werk. Op school. Wie? Wat? Waarom? Na acht afleveringen (inclusief de pilot met dubbele lengte) van elk 45 minuten komen we er eindelijk achter. Of tenminste, dat denken we toch. In elk geval zijn Mark Frost en David Lynch, de bedenkers van Twin Peaks, zo slim geweest enkele verhaallijnen onafgewerkt te laten zodat een tweede seizoen uiteindelijk onvermijdelijk is. Van zodra dit seizoen trouwens op dvd is verschenen, zullen we u daarvan met veel plezier op de hoogte brengen.


Nog iets verder terug nu. Eind jaren tachtig. David Lynch en Mark Frost ontmoeten elkaar in het kantoor van Tony Krantz, hun gemeenschappelijke agent. Hij stelt hen voor om samen iets te doen. Iets voor televisie. Iets dat anders is dan al het andere. Een maand later stappen de drie de kantoren van ABC binnen. Ze beschrijven een vaag idee. Een moordmysterie ergens in de Noordwesthoek van de Verenigde Staten. Een soortement melodrama met hoge jarenvijftigfactor. Ze vragen niets minder dan de volledige vrijheid. Geen studiorichtlijnen. Geen bemoeienissen van netwerkbobos. Niet al teveel later krijgen ze hun zin. Ze beginnen aan de verfilming van een pilootaflevering. Structuren worden opgezet. Bijzondere personages gedefinieerd. Zo wordt protagonist Speciaal Agent Dale Cooper in een opmerkelijk opzet geworteld in de betere detectivetraditie. Dame Agatha Christie. Sir Arthur Conan Doyle. Sherlock Holmes in een jasje van droomdeductie en Tibetaanse interesses. De intuïtie van de detective door de ogen van David Lynch en Mark Frost. Het dorp zelf, Twin Peaks, wordt uiteindelijk voorgesteld als de verloren uithoek van de States. Ze tonen er een op het eerste gezicht klein en burgerlijk Amerika. Ze tonen leren jekkers. Ze tonen plooirokjes. Ze tonen houten huizen met daarin al even eikenhouten kwaliteitsmeubelen. Ze tonen elandenkoppen aan de muur. Ze tonen opgezette vissen. Het één en ander geeft aan het geheel een tijdloos imago. Een ondefinieerbaar tijdsbestel dat er voor zorgt dat Twin Peaks er iets meer dan tien jaar later nog altijd staat. Niet dat een serie als Twin Peaks op de hedendaagse netwerktelevisie nog veel kansen tot ontwikkeling zou krijgen. Daarvoor is het toch net iets te gecompliceerd, net iets te alternatief en vereist het veel te veel inspanningen van een publiek dat nog slechts in staat lijkt om diepgevroren, opgewarmde en daarna helemaal voorgekauwde spullen te zitten slikken. Jammer maar helaas. We zullen ermee moeten leren leven.


Uiteindelijk verschijnen er in de pilot zo veel personages en worden er zo veel vragen gesteld (zonder daarbij de nodige antwoorden te leveren) dat de Amerikaanse televisiezender ABC zich wel zo goed als verplicht zag Twin Peaks op zijn minst een tweede aflevering te gunnen. Het werden er uiteindelijk zeven, goed voor zo’n 400 minuten (pilot inbegrepen) beklijvende televisie die nu dus dankzij deze box in één en dezelfde moeite kan worden bekeken. Of in kleine stukjes natuurlijk, gesteld dat u telkenmale met de ondragelijke spanning kan leven en er enkele rusteloze nachten voor over hebt.


BEELD EN GELUID
Al van bij de start werd Twin Peaks in fullscreen opgenomen en zo wordt het ook hier gepresenteerd. De kwaliteit van de schijven is redelijk, zij het misschien een ietwat gedateerd en jammer genoeg ook af en toe met trillende beeldlijntjes en een kleine printbeschadiging. Daar staat tegenover dat de kleuren zeker voldoende levendig ogen, zij het in een aantal scènes eerder sober zijn.
Ook het geluid kan ons voldoening schenken, al was het maar wegens de mysterieuze en sfeervolle soundtrack. Geen overdonderende scènes, neen, alles blijft eerder sereen en dreigend.


EXTRA’S
Elke aflevering is voorzien van een audiocommentaar. Handig voor al wie een blik wil krijgen op de visie van de diverse regisseurs die door David Lynch in de arm zijn genomen om een aflevering van Twin Peaks te regisseren. De reden voor deze uitbesteding: ondermeer het werk aan de bioscoopfilm Wild At Heart hield David Lynch maar al te dikwijls van de sets van Twin Peaks weg.

Bij de selectie van de verschillende hoofdstukken (was het niet David Lynch die ooit zei dat een film niet in hoofdstukken mag worden opgedeeld - blijkbaar moet zelfs de beste der besten soms plooien voor de eisen van de commercie) krijgt de kijker ook de optie om even de achtergrond bij elk van deze rubrieken in te kijken. Die maakt een vergelijking tussen het oorspronkelijke scenario en de uiteindelijke serie. Interessant voor would-be Lynchen alsook voor kijkers die wat meer uitleg behoeven bij de soms toch wel ietwat bizarre Lynch-fantasieën.

Daarnaast bevat dit pakket ook nog een extra schijfje waarvan ons vooral het interview met Mark Frost is bijgebleven. Hij praat over het ontstaan en de evolutie van Twin Peaks en gaat daarbij uitgebreid in op de ditjes en datjes van deze serie.


De features Learning to Speak in the Red Room (Michael J. Anderson, de dwerg uit de dromen van Speciaal Agent Cooper, die uitlegt hoe de dialogen in de Rode Kamer werken) en 17 Pieces of Pie (een interview met de eigenares van de Mar T Dinner, in de serie het RR-wegrestaurant van Norma Jennings) kunnen wat ons betreft worden overgeslagen en Postcards from the Cast (enkele acteurs kijken terug op hun periode bij Twin Peaks) is leuk, maar ook niet meer dan dat.

An Introduction into David Lynch is dan weer wel de moeite waard, zij het naar onze smaak een tikkeltje kort. Uiteraard komt David Lynch niet zelf aan het woord. Hij staat bekend als notoire dvd-hater en dus moeten we het doen met de reacties van enkele acteurs en actrices (er wordt zelfs een heuse professor aangevoerd) die het leven en werk van de meester zelve van de nodige commentaar voorzien.


CONCLUSIE
Voor al wie er na het lezen van deze bespreking nog aan zou durven twijfelen: de koffie in Twin Peaks is nog altijd verdomd goed en de kersentaart aanbevelenswaardig.