FILM
Normaal bibber ik bij een film die op waargebeurde feiten is gebaseerd. Niet omdat ik van steen ben, maar gewoon omdat zo'n films bulken van de clichés. Zonder dat er enig schaamrood op mijn wangen verschijnt geef ik toe dat Naomi Watts de enige reden is waarom ik deze film toch een kans gun. Watts is één van de weinige actrices die anno 2013 weet hoe ze de traditionele glamour van een Hollywooddiva met kwaliteitscinema moet vermengen. Dat is ook weer het geval in The Impossible waarin zij op imponerende wijze de rol speelt van een moeder die alles verliest (of ten minste dat denkt ze toch). Watts is daarvoor volop beloond, want zij werd voor een Oscar genomineerd. Jammer genoeg is haar acteerprestatie zowat het enige hoogtepunt in deze melige rampenfilm.

Maria (Naomi Watts) en haar gezin hebben alles om van te dromen. Omdat haar echtgenoot Henry (Ewan McGregor) wat stoom wil afblazen gaan ze samen met hun drie kinderen naar Thailand. Het Orchid Beach Resort is een klein stukje paradijs op aarde, alleen gooit de allesverwoestende tsunami roet in het eten. In geen tijd worden het vakantieoord en de rondliggende dorpjes in een puinhoop omgetoverd. Maria weet zich te redden, doch raakt ze levensgevaarlijk gewond. De enige van haar kroost die ze in de chaos terugvindt is haar oudste zoontje Lucas. De twee worden in een ziekenhuis ondergebracht. Terwijl de moeder voor haar leven vecht, is zij ervan overtuigd dat de rest van haar gezin het niet heeft gehaald.

Ofschoon deze prent alle allures heeft van een grootse Hollywoodkaskraker is The Impossible van Spaanse makelij. Lo Imposible (want zo klinkt dat in het Spaans) is geregisseerd door Juan Antonio Bayona, die we natuurlijk kennen van El Orfanato uit 2007. Toen producente Belén Atienza het verhaal van de Spaanse familie Belon op de radio hoorde, wist ze meteen dat ze met dit aangrijpende relaas het ideale script had gevonden. En jawel, de film won vijf van de veertien Goyas (de Spaanse Oscars) en in Spanje alleen al vergaarde deze prent meer dan vijftig miljoen dollar. De enige vraag die overblijft is of The Impossible nu een goede film is of niet. Het antwoord daarop is helaas neen.

De cast kun je weinig of niks verwijten. Watts ligt er wel de hele film halfdood bij, toch acteert zij nog maar eens op schitterende wijze. Ewan McGregor zagen we misschien ooit sterker voor de dag komen, maar ook hij doet wat er van hem wordt verwacht en dat kun je ook van de kinderen zeggen. Het grote probleem is de voorspelbaarheid, de melige aanpak en de inspiratieloze regie. Eigenlijk loopt het al fout bij de titel omdat de regisseur in twee woorden de plot van zijn verhaal weggeeft. Er is geen mens die verwacht dat de kroost verzuipt, toch mocht het allemaal wel wat subtieler zijn. Volgens Juan Antonio Bayona gaat de film dan wel hoofdzakelijk over vriendschap in uitzonderlijke omstandigheden, alleen regisseert hij het op een manier zoals alleen Spielberg dat kan. En tja, Juan Antonio Bayona is nog altijd geen Spielberg, integendeel! De eerste twintig minuten zijn ronduit spectaculair en zelfs rampenfilmer Roland Emmerich zou het niet beter kunnen, alleen valt de hele film nadien als een pudding in elkaar. Iedere kijker hoopt natuurlijk dat het gezin herenigd zal worden, of het weliswaar nodig is om alle platgetreden clichés die je van mijlenver ziet afkomen uit de kast te halen is dan weer een andere zaak. En dan is er natuurlijk het lot van al die andere slachtoffers. Geregeld toont Juan Antonio Bayona de ellende die zich in de kampen en straten afspeelt, desalniettemin lijkt het er wel op alsof alle miserie stopt eens de Belons gered zijn. Maar ja, wie weet had de cineast ook nog wat respect over voor de cinefiel, want eens de gezinsleden elkaar omarmen is ook de kijker van deze ramp verlost.

BEELD EN GELUID

EXTRA'S
Als je de 9 minuten durende weggelaten scènes niet meetelt, dan heb je nog welgeteld 11 minuten bonusmateriaal over. Ook in de extra's schuwt men de clichés niet. Zowel de kindsterretjes als Watts en McGregor vertellen in Realizing The Impossible dat ze nog nooit zo'n aangrijpend verhaal als dat van de Belons hebben gehoord. Natuurlijk geloven we ieder woord van hun promopraatjes... Wel leuk om te zien is hoe men de overstroming heeft nagebootst. Er was geen geld voor peperdure CG-effecten en daarom heeft men alles met maquettes gemaakt, net zoals men dat vroeger in ouderwetse rampenfilms deed. Ten slotte is er nog Casting The Impossible, een verwaarloosbaar eerbetoon aan Watts, McGregor en de kinderen. En jawel,  McGregor wil je doen geloven dan het broodje van de jonge Tom Holland al lang is gebakken.

CONCLUSIE
The Impossible is een tranentrekker die menig moederhart week zal maken. Cineast Juan Antonio Bayona doet dan ook zijn best om alles wat melig is extra in de verf te zetten. Als filmliefhebber onthouden we alleen maar de indrukwekkende overstroming en de (alweer) knappe prestatie van Naomi Watts.