Wie die tijd heeft meegemaakt, zwijgt er liever over, vertrouwt de aantrekkelijke Mariana (Martina Gedeck) hem toe, een oogarts bij wie hij op consultatie gaat voor nieuwe brillenglazen na een ongelukkige confrontatie met heethoofden op straat. Zij brengt hem in contact met haar vader die Amadeu goed gekend heeft destijds, want ze waren allebei verliefd op hetzelfde meisje, een schoonheid met ravenzwarte haren die meer dan 200 namen en telefoonnummers uit het hoofd had geleerd van militairen die bereid waren de revolutie te steunen mocht het regime van Salazar ooit tekenen van verzwakking vertonen of niet langer kunnen rekenen op Amerikaanse steun. Dat Amadeu uiteindelijk met Estefânia naar Spanje vluchtte, dat heeft Mariana’s vader João z’n vriend nooit vergeven, maar daartoe kreeg hij uiteindelijk ook de kans niet meer. Het is één van de vele wonden die nauwelijks zijn geheeld, zelfs niet na meer dan 40 jaar…

Night Train To Lisbon is een verhaal dat zich afspeelt tegen de achtergrond van de Salazar-dictatuur in Portugal en waarin een schrijver en zijn vrienden uit het verzet een hoofdrol spelen. Het intrige is redelijk intrigerend en houdt de aandacht gaande ondanks de feit dat het om politieke gebeurtenissen gaat die meer dan 40 jaar in het verleden liggen en die bij ons destijds nooit headlinenieuws waren, behalve dan de Anjer-revolutie waarmee het tijdperk definitief werd afgesloten. Maar de interesse van de regisseur moeten de Portugese revolutionairen delen met professor Raimund Gregorius, want het avontuur waarin die zich hals over kop heeft gestort functioneert als een spiegel: als hij z’n eigen leven vergelijkt met dat van Amadeu de Prado, dan lijkt het zijne eentonig en oninteressant. Mijn vrouw is weggegaan omdat ze mij saai vond, bekent hij aan de goeduitziende Mariana die ook na de ogentest en de verkoop van een nieuwe bril contact met hem houdt, en in Raimunds blik lees je als kijker onzekerheid en twijfel: misschien is hij ook echt doodsaai? Gelukkig is er Mariana om dat met klem te ontkennen, maar zij leert dan ook een totaal nieuwe Riamund Gregortius kennen, nl. eentje die aangegrepen wordt door de verhalen van de bejaarde veteranen, door de poëzie van Amadeu de Prado en door diens totale inzet voor de goede zaak.

Jeremy Irons hoeven we u wellicht niet meer voor te stellen, want na twee seizoenen als paus Alexander VI in de Amerikaanse serie The Borgias, is de inmiddels 65-jarige Britse acteur ook bij tv-kijkers een bekend gezicht. U zag hem eerder aan het werk in o.a. Appaloosa (2008), Being Julia (2004) en The Marchant Of Venice (2004) en veel langer geleden in o.a. Dead Ringers (1988), maar zelden (of zelfs nooit) zag u hem in een zo kwetsbare rol als deze. Irons is geen onbekende voor regisseur Bille August, want 20 jaar eerder werkten ze al een keer samen  voor de verfilming van Isabel Allendes roman The House Of The Spirits (1993) waarin Jeremy Irons de rol van de tirannieke Esteban Trueba voor z’n rekening nam. Van daar naar Raimund Gregorius is een hele stap, maar Irons maakt de tragiek van een saai en mislukt leven perfect zichtbaar en vooral voelbaar. Martina Gedeck (Die Wand, 2012; Das Leben Der Anderen, 2006) speelt de rol van Miranda, een kleine rol, waarin ze evenwel haar grote talent kan tonen als Duitslands belangrijkste hedendaagse actrice. Jack Huston is een verrassing, want de man met het masker uit de HBO-serie Boardwalk Empire (2010-2012) heeft veel meer in z’n mars dan de vrij steriele rol van oorlogsveteraan Richard Harrow. Maar dat wisten we eigenlijk al, want u kon hem aan het werk zien in Miss Austen Regrets (2008) en in Parade’s End (2012), weliswaar in kleinere rollen, maar in die series viel hij al op als een acteur met een bijzondere uitstraling.

De Duitser August Diehl heeft z’n rol in Inglourious Bastards (2009) niet echt kunnen verzilveren, want op een hoofdrol in Wer Wenn Nicht Wir (2011) na, was hij in de voorbije 4 jaar in geen enkele belangrijke film te zien. Het heeft wellicht te maken met z’n weinig opvallend uiterlijk en dat is jammer, want als acteur staat Diehl  goed z’n mannetje. Z’n landgenoot Bruno Ganz heeft daar helemaal geen last van – van een onopvallend uiterlijk, voor alle duidelijkheid, want dat Ganz z’n mannetje kan staan bewees hij in meer dan 100 films en tv-series en wereldberoemd werd hij als Adolf Hitler in Der Untergang (2004). In Night Train To Lisbon kruipt hij in de rol van veteraan Jorge O’Kelly – August Diehl speelt de jonge Jorge in de flashbacks - de man die destijds zeer goed bevriend was met Amadeu de Prado, maar die niet heeft gedaan waarvan hij door sommigen van z’n oude medestanders wordt verdacht. Christopher Lee (Season Of The Witch, 2011; Gormenghast, 2000) heeft weinig kans om te schitteren in wat niet meer is dan een klein rolletje in Night Train To Lisbon, Charlotte Rampling daarentegen is perfect gecast als de stugge en lichtjes depressieve Adriana de Prado die het verlies van haar oudere broer nooit te boven is gekomen, maar die tegelijk ook minder christelijke gevoelens jegens hem koestert.

Night Train To Lisbon behoeft geen voorkennis aangaande de politieke toestand in Portugal tijdens het regime van dictator António de Oliveira Salazar, want de film focust uitsluitend op het verzet en op de onderlinge relaties van een aantal verzetslui. Het probleem met deze film is dat het scenario nauwelijks verrassingen bevat. De vertelling bevat weliswaar mooie plaatjes van de Portugese hoofdstad, maar het staat in de sterren geschreven dat een Noord-Europees publiek wellicht nauwelijks geïnteresseerd is in Portugals donkere periode van een halve eeuw geleden. Daaraan kan de indrukwekkende cast niets veranderen. De Deense regisseur Bille August behoorde ooit tot de top, maar deze verfilming van een roman van de Zwitserse filosoof en auteur Pascal Mercier is verre van een meesterwerk. Bovendien laat de regisseur lange tijd niet in z’n kaarten kijken en sleept het verhaal zich voort zonder dat het voor de kijker duidelijk wordt waar August naartoe werkt, want met Amadeu de Prado is niet gebeurd wat je in die specifieke omstandigheden zou verwachten en dus is er toch een klein beetje sprake van een anticlimax. Blijft over: de rode jurk die Raimund Gregorius een hele film lang meesleept en dus is het de vraag wie de eigenares nu eigenlijk is, welke relatie ze heeft met de mensen die Raimund in Portugal heeft ontmoet en waarom ze destijds van een brug in Bern wilde springen.