FILM
Tien jaar geleden werd Mark Hogancamp in elkaar geslagen tijdens een caféruzie. Dat had zware gevolgen voor zijn geheugen: sindsdien herinnert Mark zich namelijks niets meer van zijn leven vóór die fatale ruzie. Als therapie begint hij aan een wel erg bijzondere hobby: hij creëert in zijn huis en tuin een miniatuurwereld: een Belgisch dorpje ten tijde van de Tweede Wereldoorlog dat Mark bevolkt met poppen, wier karakter en uiterlijk hij deels baseert op mensen uit zijn omgeving. Elke dag verzint Mark nieuwe verhalen voor de inwoners van het dorpje, dat hij Marwencol noemt (een verbastering van zijn naam met die van twee kennissen). En die verhalen legt hij vast op foto's, als waren het storyboards van een film die zich in zijn hoofd afspeelt.

Dat is het uitgangspunt van Marwencol, een documentaire die Mark Hogencamp gedurende enkele jaren volgt in de hoop meer inzicht te krijgen in zijn geïsoleerde leefwereld. In die optiek is het interessant dat regisseur Jeff Malmberg ervoor kiest om stilistisch nauw aan te sluiten bij Marks droomwereld. Tussen de interviews en de sfeerbeelden door krijgen we namelijk geanimeerde vertelsels uit het dorpje Marwencol te zien, soms in de vorm van fotocollages, soms aan de hand van rudimentaire stopmotion-animatie. Daarmee is meteen duidelijk dat Mark geen autistische fantast is, maar iemand die oprecht creatief omspringt met het onheil dat hem overkwam.

De meest interessante segmenten van de docu zijn dan ook die waarin het onderwerp van de caféruzie wordt aangesneden. Het blijkt al snel dat Mark een overmatige drinker was die graag de confrontatie aanging. Dat hij in elkaar geslagen werd, was dan ook onoverkomelijk, lijkt het. Na het gevecht raakt hij geen druppel meer aan, maar de aanval is nefast geweest voor zijn motoriek, waardoor hij zijn tekentalent (waarvan we een aantal indrukwekkende voorbeelden zien in de film) niet meer kan uiten. Mark probeert de gebeurtenis dan maar te verwerken in de verhaallijnen die hij verzint voor Marwencol en die qua wraakgehalte zo lijken weggelopen uit een Tarantino-film.

Regisseur Malmberg was overduidelijk gefascineerd door dit verhaal want hij spendeerde in totaal ongeveer vier jaar aan het in beeld brengen van Marks leven, waardoor er een opvallende intimiteit ontstaat tussen onderwerp en kijker. Dat maakt het je makkelijker om mee te stappen in de prent, hoewel de keuze voor een simpele digitale camera het realisme vreemd genoeg weer fnuikt. En als puntje bij paaltje komt, is Marwencol bovendien te langdradig: de prent blijft steeds op dezelfde spijker kloppen en biedt weinig variatie. In die mate zelfs dat een onhulling die onze perceptie van Mark op zijn kop zet, in het laatste halfuur, als een ongeloofwaardige deus ex machina overkomt die een veel te traag voortkabbelende documentaire alsnog met actie moet injecteren.

Marwencol is dus een typisch voorbeeld van een documentaire die een interessant onderwerp aansnijdt - en die zelfs visueel enkele goede ideeën aanbrengt - maar die op geen enkel moment kan begeesteren. Wellicht zat regisseur Malmberg door de vier jaar opnames zelf teveel in het hoofd van Mark Hogancamp om in te schatten wat een publiek interessant zou vinden. Ofwel ben ik gewoon die ene dissonante stem, want elders wordt de prent opgehemeld als een klein meesterwerkje. Laten we het erop houden dat de waarheid ergens in het midden ligt.

BEELD EN GELUID
De niet echt optimale beeldkwaliteit van de originele drager - in dit geval een simpele DV-camera - komt uiteraard terug in de transfer. Kleuren ogen te gesatureerd, de scherpte is onnatuurlijk en het contrast is beslist geen referentiemateriaal. Maar dat kan je waarschijnlijk de transfer zelf niet aanwrijven. De soundtrack bestaat uit een surround-spoor dat de dialogen verstaanbaar weergeeft, maar dat voor het overige weinig impact heeft.

EXTRA'S
Naast een Trailer voor de hoofdfilm en enkele andere releases, bevat de schijf ook enkele verwijderde scènes, die samen zo'n 19 minuten duren en die meer inzicht trachten te geven in de leefwereld van het hoofdpersonage.

CONCLUSIE
Marwencol is een documentaire met als pluspunt dat hij het hoofdpersonage niet als een freak neerzet, maar die voor het overige weinig kan begeesteren. De fantasiesequenties ogen nog leuk, doch al de rest kabbelt saai voort. Beeld en geluid dragen de gevolgen van inferieur bronmateriaal en ook de bonussectie bevat weinig essentiële extra's.