FILM
Grote kunstenaars zijn controversieel, ze hebben voor- en tegenstanders. Ze maken tongen los, jagen kijkers de gordijnen in, maar vooral doen ze hun eigen ding. Terrence Malick is zo iemand over wie er al heel wat is geschreven. Toen hij in 2011 met The Tree Of Life een Gouden Palm veroverde, vonden heel wat liefhebbers dat het beroemdste filmfestival ter wereld zich opnieuw had laten inpalmen (ha!) door inhoudloze, pretentieuze arthouse. Zijn aanhangers beschouwen Malick als de grootmeester van de hedendaagse esoterische film. Op de desolate landschappen na, merk je geen gelijkenissen meer met zijn onthutsende debuut Badlands. Neen, een film van Mallick is uiterst traag. Zelfs zo traag dat heel wat filmliefhebbers beweren dat je ervan in slaap valt. In zijn nieuwste film gaat Malick nog een stap verder. Ondanks de sterrencast laat de cineast zijn vertolkers amper een woord spreken. Meer zelfs, hij vroeg expliciet aan de distributeurs om bepaalde delen uit de film niet te ondertitelen, niet om de kijker in het ongewisse te laten, wel om hem zijn eigen interpretatie te gunnen.

Er zit nauwelijks een verhaal in To The Wonder, maar dat is niet erg. Godard kon één luttele seconde uit een leven omtoveren tot een twee uur durend filmmonument (Le Mépris) en daar is ook Malick in geslaagd. Neil (Ben Affleck) reist naar Parijs en ontmoet daar Marina (Olga Kurylenko), de liefde van zijn leven. Of tenminste dat denkt hij. Hij overhaalt de Russische Française om met hem naar Texas te trekken, maar het loopt fout af. Marina komt in het grote niemandsland terecht en Neil ontmoet in zijn thuisland zijn jeugdliefde Jane (Rachel McAdams). Het sprookje is voorbij, de tijd is rijp voor ellende.

Het is geen sinecure om het verhaal te volgen. Er zijn zo goed als geen dialogen aanwezig en de plotwendingen moet je uit de gelaatsuitdrukkingen van de protagonisten destileren. Alsof dat alles nog niet moeilijk genoeg is, lapt Malick er ook nog eens het religieuze aspect bij. Er is niet alleen de relatie tussen de geliefden onderling, ook is er die met God. Zonder dat zijn rol van doorslaggevende aard is dwaalt er door het script ook een radeloze priester (Javier Bardem) rond op zoek naar zichzelf. To The Wonder is een simpel liefdesverhaal waarmee ieder mens vroeg of laat wordt geconfronteerd: de triomf van de twijfel. En toch maakt Terrence Malick er een fenomenale filmtrip van die de kijker tussen hemel (de poëzie) en hel (de brutaliteit van de liefde) laat zweven. Zoals altijd kon Malick op het betoverende camerawerk van Emmanuel Lubezki rekenen. To The Wonder is filmkunst van het allerhoogste niveau. Er zullen maar weinig lezers akkoord gaan met deze stelling, maar herinner je die beginwoorden: kunst is controversieel....

BEELD EN GELUID
Voor een film die zijn troeven in het camerawerk zoekt, moet je natuurlijk de lat enorm hoog leggen. Wellicht kan alles beter, toch is het moeilijk om mankementen te vinden (niet dat dit de taak van een filmrecensent is!). De details zijn tot in de puntjes verzorgd (zowel binnen- als buitenopnames) en natuurlijke kleuren. Deze film bevat weinig of geen dialogen, toch is het geluid uiterst belangrijk en wel door de fenomenale score van Hanan Townshend.

EXTRA'S
Het is pijnlijk om vast te stellen, maar dit cinefiele meesterwerk gaat zonder extra materiaal door het leven.

CONCLUSIE
Wellicht zullen heel wat lezers het moeilijk hebben met het feit dat ik deze controversiële prent van een al even controversiële filmmaker de hemel in prijs. Maar zoals een grootse Vlaamse filmcriticus onlangs op zijn Facebook schreef: een recensent moet je nooit geloven, zijn visie dient alleen maar om de mening van de kijker te vormen. Aan u de keuze of u in de wondere wereld van Malick wil stappen of niet...