DOCUMENTAIRE
Het is typisch dat figuren die zich inzetten voor de wereldvrede, op een gewelddadige manier aan hun einde komen. Neem nu ex-Beatle John Lennon. In 1969 was hij niet uit het nieuws weg te branden, omwille van zijn huwelijk met Yoko Ono, dat uiteindelijk het einde van de Beatles inluidde, zijn wereldvreemde houding, en natuurlijk de talrijke mediastunts waar hij het publiek zoet mee hield, zoals de aktie die hij vanuit zijn bed in een hotel in Toronto voerde, waarmee hij en zijn vrouw een jaar uit hun leven zouden uittrekken om de wereldvrede te bevorderen. Bekendheden van allerlei pluimage uit showbiz en politiek stonden elkaar te verdringen om samen met het paar op de foto te kunnen. De pers deed er eertijds wat schertsend over, en we kunnen ze niet helemaal ongelijk geven: diegene die op het marktkraam met Eddy Wally op de foto willen, doen dat meestal ook niet omdat ze de ultieme fan zijn, maar om eens goed te kunnen lachen.

Toegegeven, destijds was dat een leuke mediastunt, maar om nu te gaan beweren dat dit hét scharniermoment van de wereldgeschiedenis was waar iedereen op zat te wachten, is toch wel een stapje te ver. Het is zo een beetje als de stunt van de Schalkse Ruiters, Tom Lenaerts en Bart De Pauw, die zich met een vals identiteitsbewijs en dito pilotenuniform zonder daarbij gehinderd te worden de toegang hadden verschaft tot een cockpit van een vliegtuig. Iedereen praat nog over de mediastunt, maar afgezien van een goede grap is het geen beeld dat thuishoort in de kroniek van de wereldgeschiedenis. Misschien bedoelde Lennon het goed, maar zijn geitewollesokkenpacifisme was op zijn minst gezegd naïef, en begon tegen het einde aan zelfs sektaire trekjes te vertonen, en Yoko Ono, als conceptuele "artieste" (nu ja...) niet vies van een beetje publiciteit rond rare toeren, deed helemaal niets om het fenomeen tegen te houden; integendeel. Wanneer in een bepaald fragmentje een schooljochie de droom van zijn leven beleeft, en hij wél en de meute paparazzi geen toelating krijgt om Lennon en Ono te interviewen, omdat Lennon zijn boodschap in de scholen wil verspreiden, wordt het ons al te dol, en blijkt eens te meer dat Lennons incarnatie als nieuwe Messias niet meer is dan een goedkope mediastunt. Big Brother avant-la-lettre zeg maar. Wanneer een nogal rechts georiënteerde Amerikaanse cartoonist, overigens een vies mannetje, probeert Lennon voor de camera te provoceren door hem allerlei schunnigheden naar het hoofd te slingeren, zo in de trant van "stinkende langharige werkloze anarchist", maar die daar - het vleesgeworden pacifisme zijnde - uiteraard niet op wenst in te gaan, wordt het geheel even grappig, maar het overige is één zeurderige aaneenschakeling van de Blijde Boodschap.

Wat ons dan helemaal tegen de borst stuit, is dat de profeten van gisteren blijkbaar keiharde kapitalisten zijn geworden. Yoko Ono, die zich rijk heeft geprocedeerd met de auteursrechten van haar ex-man zo breed mogelijk uit te strijken, zat blijkbaar nog maar eens met een cashprobleem, en heeft daarom uitgebreid haar medewerking verleend aan deze DVD, waarin aan de hand van talrijke beeldfragmenten als het ware het fotoalbum van de familie Lennon-Ono nog eens van onder het stof gehaald wordt. Niet dat er iets op terug te vinden is wat die-hard Beatlesfans nog niet wisten, maar toch wordt deze collectie van oude filmpjes en nieuwe interviewfragmenten gepresenteerd als een uniek document. Een ultieme Lennon-biografie presenteren op 52 minuten lijkt me sterk, en samenhang is bij de collectie historisch beeldmateriaal ver te zoeken. Wat we hier krijgen, zoals vele dergelijke documentaires, is een mix van oude archiefbeelden, aangevuld met stukjes interview met de oude bekenden van toen. Dat we zoiets voorgeschoteld krijgen als extra als aanvulling bij een serieuze documentaire over het leven van Lennon of over de Beatles zouden we nog kunnen accepteren, maar dat dit hier als een volwaardige DVD op de mensheid wordt losgelaten tart elke verbeelding, en we vragen ons af hoe iemand die bij zijn of haar volle verstand is, zo gek kan zijn om hier geld voor neer te tellen.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze disc is, gegeven de ouderdom van het bronmateriaal, niet beter dan een gemiddelde home-video die twintig jaar in de kast heeft liggen beschimmelen, vanzelfsprekend zouden we zeggen. De recentere interviewfragmenten zien er eerder normaal uit, zonder al te veel gebreken, maar het hele concept straalt het aura van een goedkope TV-documentaire uit. Ook de (mono) geluidskwaliteit is niet beter dan bij een VHS, wat maakt dat Beatles-fans die hoopten om hier wat exclusief geluidsmateriaal aan over te houden, zich bekocht zullen voelen. We krijgen enkele opnames te zien waarop Lennon Give Peace A Chance tokkelt, maar ik denk niet dat er veel volk op deze aardkloot rondloopt die dat nog niet gezien hebben; om daar dan een DVD rond te spinnen, tja... De afwerking van de disc laat bovendien ernstig te wensen over. Nederlandse ondertiteling is niet aanwezig, en de aangekondigde Engelse ondertiteling óók niet. En laat ons eerlijk zijn, de uitspraak op deze verouderde filmpjes is er met de jaren niet beter op geworden. De Duitse, Spaanse of Franse ondertitels - als je die al wil opzetten - zijn in een lelijke gele tint die absoluut vloeken met de rest van het beeld.

EXTRA'S
Over de extra's kunnen we kort zijn. Kort!

CONCLUSIE
Volgens ons is deze DVD een schaamteloze aanslag op de portemonnee van de verstokte Beatle-fan, en met de ontdekking van het nieuwe medium wordt vooral aan Yoko Ono alweer een mogelijkheid geboden om de nalatenschap van haar man tot de laatste druppel uit te kunnen melken. Tenzij je een héél goeie reden hebt - maar we kunnen er niet dadelijk één bedenken - dit schijfje absoluut links laten liggen is de boodschap.