FILM
Over William Shakespeare is er al het een en ander gezegd. De ene vindt zijn stukken saai en oubollig, terwijl anderen dan weer vinden dat er nooit iemand de toneelschrijver uit Stratford-upon-Avon zal overtreffen. Natuurlijk zijn Shakespeares stukken ook ideaal voer voor het witte doek. Wellicht is Kenneth Branagh de meest geliefde regisseur voor dit soort opdrachten, ofschoon je ook Baz Luhrmann hebt die het wereldberoemde liefdesdrama Romeo + Juliet  tot een extravagante visuele show omtoverde die heel wat Shakespeare-fans naar het kotszakje deed grijpen. Wellicht zullen sommigen dat ook doen bij deze bewerking; deze versie van het in 1598 geschreven Much Ado About Nothing is namelijk een allesbehalve gewone.

Allereerst is er de regisseur, die is namelijk niemand minder dan Joss Whedon! Liefhebbers van Macbeth of Henry V hebben wellicht nog nooit van deze mens gehoord, maar het popcornetend plebs (ha!) weet natuurlijk dat Whedon de bedenker is van Buffy, The Vampire Slayer en Angel, alsook de regisseur van zowel The Cabin In The Woods als The Avengers. Voordat je woorden als heiligschennis in de mond neemt, weet je toch maar beter dat bijv. The New York Times deze escapade als één van de beste films van vorig jaar beschouwt. Een statement dat lichtjes overdreven is, om niet te zeggen volledig van de pot gerukt. Dit artistiek tussendoortje is tijdens de productie van The Avengers met een minimum aan middelen in een recordtempo van 12 dagen ingeblikt; er was zelfs geen geld meer over om een componist te betalen!

Maar toegegeven, het is niet omdat je Buffy tot leven hebt gewekt dat je als regisseur niet het recht zou hebben om een Shakespeare-verfilming te maken. Het grootste struikelblok is wel het pretentieuze idee om deze klassieke komedie naar een poepsjieke villa in het hedendaagse Amerika te verplaatsen. Whedon houdt de oude toneelteksten intact, maar zorgt voor een eigentijds decor. Het is een combinatie die misschien op de planken wel kan werken, in een film oogt zoiets gewoon potsierlijk. Naar verluidt wilde Whedon nl. aantonen dat de teksten van Shakespeare ongelooflijk sexy zijn. Eerlijkheidshalve vraag je je af of hij dat zelf gelooft, want Much Ado About Nothing lijkt eerder op de open sollicitatie van een verwaande filmmaker die voor een keer door elitaire critici serieus wil worden genomen. Wegens het beperkte budget is de film in zwart-wit opgenomen, maar Whedon doet daar op geen enkel moment iets spitsvondig mee, iets wat bijv. de broertjes Taviani in Caesar Must Die wel deden.

Een ander minpunt is het feit dat Whedon geen geduld heeft met de kijker. Laat ons eerlijk en wel wezen: een stuk van Shakespeare is loodzwaar en als de regisseur zichzelf de vrijheid geeft om het verhaal naar een andere dimensie te verplaatsen dan wordt de opdracht dubbel zo lastig. Ook al is de essentie van deze klucht niet meer dan die uit een aflevering van Friends, blijft het zeer moeilijk om deze (oersaaie) romcom te volgen. Misschien ligt het wel aan mij, maar als je van je mannelijke personages yuppies en van je vrouwen sletten maakt die allemaal op elkaar gelijken, dan blijft het toch moeilijk om deze onzin te volgen. Onzin? Ja, zo zou je het best deze poging kunnen omschrijven. Whedon heeft deze keer misschien wel filmrecensenten kunnen overtuigen die neerkijken op cinema (ze bestaan hoor!), maar als je na afloop een zucht van opluchting laat horen omdat deze marteling ten einde is, kan je moeilijk beweren dat de maker in zijn opzet is geslaagd. Nu goed, hij heeft er ten minste enkele goede recensies aan overgehouden! Behalve van deze jongen dus!

BEELD EN GELUID
Ik ben één van die weinige filmfans die het betreurt dat de CG ooit zijn intrede in de cinema heeft gemaakt, want er gaat niets boven heerlijke zwart-witbeelden. Bekijk gewoon Manhattan van Woody Allen en je weet meteen wat ik bedoel. Daar zie je bij Much Ado About Nothing niets van. Het lijkt meer op een amateuropname die is gedraaid met een goedkope handcamera. Dit maakt het artistiek effect alleen maar groter? Komaan, laat ons niet lachen!

EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op dit schijfje. Misschien was een interview interessant geweest zodat Whedon ons kon uitleggen waarom hij zo'n pretentieuze rommel heeft gemaakt.

CONCLUSIE
Film mag kunst zijn, neen... film moet zelfs kunst zijn. Dat is mijn visie. Maar iets is pas kunst als het spontaan is of indien er daadwerkelijk een genie aan het werk is, wat je trouwens moeilijk kan uitleggen en wat subjectief is. Als een topregisseur uit Hollywood in enkele dagen tijd een Shakespeare-klucht in zijn woonkamer filmt, is dat dan kunst? Volgens sommige "filmkenners" wel dus. Te betreden op eigen risico!